Een collega van mijn dayjob stootte me aan en zei ietwat aarzelend: “Je schrijft over games? Dus je gamet ook heel veel, enzo?” Toen ik daarop instemmend antwoordde, verzuchte hij: “Maar je kiest zeker altijd een vrouwelijk hoofdpersonage met een roze outfit als dat kan?” Ik had graag gruntend willen antwoorden: nee man, hehe. Maar dat zou een leugen zijn. Plus, ik kan helemaal niet grunten.

Ik zag mezelf altijd als een tomboy. Mijn hele leven was ik beter in vrienden dan in vriendinnen houden, ik speelde vroeger voortdurend buiten (voetballen, hutten bouwen, skelteren) en ik houd al van jongs af aan van gamen. Dat heeft er aan de ene kant mee te maken dat ik een broer heb en geen zussen, maar ook dat mijn moeder niet zo’n tuttig type is en dat ik nooit  voor jongere kinderen of andere familieleden heb hoeven zorgen. Zelfs het feit dat ik nog steeds niet echt warm word van kinderen (laat staan het idee ze ooit zelf te hebben), gooit olie op dat vuur.

Er moet toch een reden zijn voor mijn jongensachtige trekjes? Hoe meer ik probeer na te denken waarin ik dan allemaal jongensachtig ben, hoe meer ik erachter kom dat dat eigenlijk wel meevalt. Ik ben dol op damestijdschriften, nieuwe make-up, schattige dieren, romcoms, chocolade en cocktails. Om nog maar te zwijgen over winkelen, wat ik door al mijn werkzaamheden vaak online doe. Plus, ik was vroeger dol op de Spice Girls en had jarenlang een meidenclubje dat elke week dansjes instudeerde om de rest van de klas op vrijdagmiddag mee te vervelen, euh, vermaken..

Een Lipstick Lesbian met een vriend dan? Het vervelende is dat ik wel van mode en kleding shoppen houdt, maar niet het idee heb dat ik nou goed kan matchen of accessorizen. En als ik kijk naar hoe ik mijn haar doe: erg leuk om te verven en af en toe te laten knippen, maar je ziet mij niet vaker dan drie keer in een jaar bij de kapper, laat staan dat ik er zo’n raar frutsel voor koop om zo’n gigaknot te maken die nu zo hip zijn. De schoonheidsspecialiste, m’n nagels ‘laten doen’  of lekker naar de sauna met massage? Dat gaat me allemaal veel te ver. Doodongelukkig word ik van al dat gepluk aan mijn lichaam.

Ik heb dus altijd het gevoel dat ik in een soort identiteitscrisis zit, terwijl dat natuurlijk nergens op slaat. Waarom zou je per se in een kamp moeten horen? Hoe kom ik erbij? En terwijl ik daar zo over aan het nadenken ben, besef ik me dat ik dit ook in games heb. Een voorbeeldje: ik vind Halo een hele toffe franchise, maar ik kies er inderdaad voor om het pak van mijn personage roze te maken. Ik kir van geluk als ik een game als Loco Roco of Mario zie, terwijl het meestal iets meer tijd kost duisterdere meer volwassen games direct te waarderen.

Niet dat ik niet van serieuze games houd, maar ik blijf altijd een grote liefde koesteren voor schattigheid in games. Heel lang heb ik daar tegen gevochten. Niet zozeer omdat ik er persoonlijk last van had, maar meer omdat gamewebsites nu eenmaal succesvol zijn door over grote titels te berichten. Er is geen enorme behoefte aan de kleurrijke, kinderlijkere titels. Daardoor voelde ik me lang een buitenbeentje als ik met anderen sprak over games.

Inmiddels heb ik echter een perfecte combinatie gevonden tussen het jongensachtige en die girliegirl die er diep van binnen echt wel zit, en dat voelt goed omdat ik het wel zo’n beetje heb geaccepteerd. Heel lang heb ik met een rotgevoel rondgelopen, zo van: ik schrijf wel over games, maar blijkbaar zou ik dat niet moeten doen want ik ben niet hardcore genoeg. Terwijl dat natuurlijk onzin is. Menig gamer speelt alleen GTA, Call of Duty en Uncharted en noemt zich een expert, terwijl ik juist veel meer verschillende titels speel en opensta voor alles.

Nog steeds word ik regelmatig geconfronteerd met mensen die er nog steeds zo ouderwets over denken, en dat kan ik ze dan moeilijk kwalijk nemen. Maar, ik ben blij dat ik me niet meer geneer voor mijn insteek als ik game, want die is juist origineel toch? Nou ja, op die roze pakjes na dan… Tsss… tomboy.

About JennyD

Jenny schrijft graag over games, films en tech. Als ze niet te laat is met op play drukken als haar katten debiel doen, dan is ze in de bioscoop te vinden, cocktails aan het drinken of aan het genieten van een hiphopfeestje.

View all posts by JennyD

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.