Als je aan een niet-gamer zou vragen om gamers te beschrijven aan de hand van een dier, dan zul je waarschijnlijk niet een antwoord krijgen als leeuw, giraf of hond. Gamers zijn luiaarden. Hoezo dat toch?

We beginnen er met z’n allen op aarde net een klein beetje aan te wennen dat gamers niet altijd lijkbleek en man zijn en dat is natuurlijk geweldig nieuws. Wat echter wel jammer is, is dat veel stereotypen nog steeds hardnekkiger blijken dan gechocolateerde aardbeienvlekken in een sausje van rode wijn op een wit rokje.

Ik doel in dit geval op de luie gamer. De gamer die een nietsnut is, niet van de bank is af te rammen en die totaal geen motivatie of levensdoel heeft. Zet een willekeurige serie of film aan en je ziet meteen hoe filmmakers een personage willen neerzetten als hij een controller in de hand heeft: lui, geen idee over de toekomst en eigenlijk iemand die je alleen maar naar beneden zal sleuren als je ook maar enigszins in dat gamegedrag meegaat.

Sinds ik Netflix heb, kijk ik de ene serie na de andere en een ervan is New Girl. Ontzettend grappig, vooral omdat het vanuit het vrouwelijke, geeky perspectief wordt gezien en ik veel van mijn eigen kinderachtige zelf herken in het hoofdpersonage Jess. Maar, heeft ze het over dat ze niet weet wat haar mannelijke huisgenoten op een spannende vrijdagavond doen, dan zie je gauw in beeld dat ze aan het gamen zijn. En daarmee moet dan de suggestie worden gewekt: ze doen toch niks, het zijn nietsnutten die hun tijd verdoen met spelletjes.

Ik vind dat een beetje flauw. Dat is net als iemand een tunnel in laten rijden die doodgaat in de film, of als William Fichtner in je film stoppen die eerst een good guy is en dan… Je weet wel. Terwijl het in de gamewereld zelf eindelijk doordringt dat gamen universeler is dan gamers willen (denken), is de gedachtengang over gamers daarbuiten juist heel ouderwets.

IMG_Column_FrankUnderwood

Die oldschool denkwijze komt grappig genoeg nog het meest naar voren als je een mediaproduct ziet waarin het juist net even anders is. Ik doel op een andere Netflix-serie, toevalligerwijs: House of Cards. Niet alleen speelt een veel ouder persoon games, maar is het ook nog eens een zeer succesvol politicus waarbij het gamen vooral wordt getoond als een uitlaatklep, die tegelijkertijd extra laat zien hoe berekenend en spannend deze man (Frank Underwood) is.

Uiteindelijk blijkt het wederom niet de perfecte manier om gamers af te schilderen, waarover ik verder niks ga verklappen natuurlijk, maar het feit dat je over het gamegedrag van meneer Underwood op zijn minst een discussie kunt beginnen terwijl het bij andere gamers in films en serie zo klaar als een klontje is wat er mee bedoeld wordt, is op zich een goed begin.

Het fascineert me enorm hoe de ene gamer het juist slecht vindt dat hij gamet, terwijl een ander het juist een verademing vindt. Ik hoop dat meneer Underwood, helemaal nu zijn acteur Kevin Spacey ook in Call of Duty voorkomt, iets meer kan gaan betekenen en het ouderwetse gedachtegoed van gamers zijn killers, hebben geen toekomstperspectief en zijn passief stukje bij beetje wordt uitgeroeid. Gooooo Frank!

About JennyD

Jenny schrijft graag over games, films en tech. Als ze niet te laat is met op play drukken als haar katten debiel doen, dan is ze in de bioscoop te vinden, cocktails aan het drinken of aan het genieten van een hiphopfeestje.

View all posts by JennyD

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.