Bloodhound is een hardcore first-person-shooter, ontwikkeld door de onafhankelijke Poolse gamestudio Kurger & Flint Productions. De game haalt inspiratie uit klassieke titels, zoals Doom, Quake en Painkiller. Klinkt veelbelovend, maar kan Bloodhound deze verwachtingen waarmaken en zich meten met deze titels?
De game start met een mooie stripboek-achtige introductie, waarin het verhaal wordt uitgelegd aan de speler. Althans, voor zover er echt sprake is van een verhaal. Al met al komt het er op neer dat het aan de speler is om de zogenaamde cult van Astaroth tegen te houden en hierbij hordes van helse monsters moet verslaan. Door middel van portals teleporteer je naar het volgende level en om bij de volgende portal terecht te komen, zal je sleutels moeten vinden. Bij elk stukje voortgang spawnt er weer een groep vijanden; iets wat al snel eentonig begint te worden.
Het is duidelijk wat de makers van Bloodhound hebben proberen te bereiken met deze game. Zo op het eerste gezicht lijkt de game inderdaad inspiratie te halen uit games als Doom en Painkiller, maar weet niet de essentie te grijpen van wat deze games nou zo goed maakt. Op grafisch vlak had een meer pixelated aanpak beter gepast dan deze 3D-wereld en dat is iets wat de makers denk ik al snel door hadden. Er is namelijk ook een gratis DLC uitgekomen – toepasselijk genaamd ‘Juicy Retro Style’ – die de game moet omtoveren in een nostalgisch pixelfestijn. Echter, dit heeft niet het gewenste effect. Het lijkt namelijk alsof de instellingen gewoon op ‘low’ zijn gezet in plaats van een echte pixelated look. Daarnaast ziet de game er ontzettend kinderlijk uit en lijkt deze niet goed af te zijn gewerkt. Voor kinderen is deze game echter niet geschikt, gelijk al bij het opstarten van de game wordt de speler begroet door twee dames met een gecensureerd bovenlichaam. Aan de speler de keuze om de knop ‘nudity off’ om te zetten naar ‘nudity on’.
De muziek lijkt ook overduidelijk te zijn geïnspireerd door Doom en Painkiller, waarbij er gebruik wordt gemaakt van stevige gitaarriffjes in combinatie met strijkinstrumenten voor een quasi episch effect. Wederom komt dit echter niet helemaal goed uit de verf; de muziek begint zelfs al snel op de zenuwen te werken en is behoorlijk repetitief.
Een irritatiepunt is ook dat de game onaf voelt. Je krijgt niet het gevoel dat jouw personage echt door de levels heen loopt, deze lijkt meer te zweven, ondanks dat je wel de mogelijkheid hebt om te springen en te rennen. Laatstgenoemde betekent alleen dat je wat sneller door de bochten heen vliegt. Daarnaast lijkt het ook alsof je constant achter onzichtbare stukjes van de map blijft haken, wat voortbewegen soms lastig maakt. Dit zorgt soms voor enige frustratie, helemaal met hordes vijanden die op je afkomen en je ze probeert te ontwijken. De game is erg buggy, waardoor het op een gegeven moment onmogelijk was om voortgang te boeken. Na een aantal hordes vijanden te hebben verslaan, bleek er nog ergens eentje rond te hangen, maar deze zat denk ik in een muur of pilaar. Onvindbaar en de muziek bleef doorgaan, alsof ik nog in een gevecht was. Uiteindelijk heb ik een eerdere save moeten laden om verder te kunnen.
Ik lijk in herhaling te vallen – iets waar Bloodhound ook in uitblinkt met zijn repetitieve aard – maar ook de gameplay is een slecht aftreksel van Doom. Zo zijn er overal rode verbanddozen te vinden, waar je je direct mee kan healen, kisten met verschillende soorten ammo, schilden om je verdediging weer op te krikken zodat je weer een aantal klappen kunt opvangen en speciale items zoals boosters. Een van de leukere items was een speciaal middeltje waarmee je de tijd kon vertragen. Handig als er ineens een horde vijanden op je af komt en je het gevoel krijgt overweldigd te worden. Daarnaast krijg je als speler ook een flink arsenaal aan wapens tot je beschikking (naar mate het spel vordert, pik je nieuwe wapens op). Denk hierbij aan een shotgun, revolver, maar ook een kettingzaag en machinegeweer. Helaas schiet de gameplay hier ook weer te kort; qua gevoel lijkt elk wapen hetzelfde. Er is totaal geen gevoel van terugslag en afgezien van de schietsnelheid, lijken bijna alle wapens hetzelfde effect te hebben op alle vijanden – die overigens steeds met dezelfde animatie doodgaan. Al moet ik toegeven, de minigun was het leukst om te gebruiken.
Qua textures lijken de wapens de enige in-game objecten te zijn die enigszins met zorg zijn afgewerkt. Verder zijn de vijanden die je tegenkomt beperkt en lijkt het alsof de makers van de games zo edgy mogelijke vijanden te hebben proberen te maken – van vliegende demonenbabies tot Ku Klux Klan-achtige figuren. Van samenhang en word-building lijkt geen sprake, het voelt allemaal wat willekeurig.
Waar de game wel enige uitdaging lijkt de bieden zijn de boss battles, maar dat is niet zo gek ook. Deze oversized monsters hebben eenmaal een grotere healthbar, waardoor het wat langer duurt om ze neer te halen. Van enige tactiek is geen sprake, gewoon blijven schieten en af en toe zorgen dat je over wat verbanddoosjes, ammo en schildjes heen loopt tot plots het grote monster inzakt. Laatstgenoemde maakt totaal geen indruk – je krijgt geen voldaan gevoel na het verslaan van een boss, als deze ineens inzakt zonder het door te hebben. De slecht geprogrammeerde wapens spelen hier een rol bij.
De achievements vliegen rond je oren; in een klein half uurtje had ik er al 30 ‘verdiend’. Klinkt leuk als je een achievementjager bent, maar op deze manier hebben de achievements weinig betekenis als je voor elke poep en scheet eentje krijgt.
Bloodhound lijkt aan de oppervlakte inderdaad een leuke nostalgische shooter te zijn, maar heeft verder vrijwel niets te bieden. De introductie van de game begint met mooie artwork, maar hierdoor was de teleurstelling echter des te groter dat de game zelf niet in deze stijl was. De game lijkt daarnaast onaf en de gameplay voelt verre van fijn. Misschien vermakelijk voor eventjes tussendoor, als je je weer wilt herinneren hoe het was om die goede oude shooters uit de jaren ’90 te spelen, maar je zult al snel willen teruggrijpen naar de klassiekers. De intentie is duidelijk, maar Bloodhound mist de essentie en is al met al een onsamenhangende bedoening.
+ Gave artwork bij de introductie
+ Voelt nostalgisch…
– … Maar dat gevoel is van korte duur
– Slechte gameplay
– Tegenvallende graphics (ook de Juicy Retro Style DLC)
– Vervelende soundtrack
– Repetitief
– Betekenisloze achievements
– Onsamenhangende bedoening
