Nu we allemaal noodgedwongen thuis moeten zitten, om zo de verspreiding van het Coronavirus tegen te houden, leek het mij leuk om wat oude games uit de doos te halen, af te stoffen en weer eens te spelen. Zo heb ik een oude liefde weer opgepakt, wat één van mijn eerste echte games was: Tom Clancy’s Splinter Cell. Destijds speelde ik de game op mijn allereerste console, de Xbox, en heeft het een behoorlijke indruk op mij gemaakt. Ik had ook het idee dat Splinter Cell zijn tijd ver vooruit was. Redenen genoeg dus om weer in die wereld te duiken!
Achtergrond
In 2002 werd Tom Clancy’s Splinter Cell voor het eerst uitgebracht, door ontwikkelaar Ubisoft. Zoals de titel al doet vermoeden, is de game onderschreven door de Amerikaanse thriller-auteur Tom Clancy en leent hij zijn verhalen uit ter inspiratie voor de game. Eerder al heeft hij samengewerkt met Ubisoft, waaruit de eerste Rainbow Six-games zijn voortgekomen. In Splinter Cell volgen we van hoofdpersonage Sam Fisher, een voormalig SEAL officier en Gulf War veteraan. De stem van Fisher werd ingesproken door de Canadese acteur Michael Ironside.
Het verhaal speelt zich af in, toen nog, de toekomst. Het is april 2004, als de president van Georgië wordt vermoord. Hierdoor krijgt de Georgische biljonair Kombayn Nikoladze de mogelijkheid om de macht over te nemen. Dit doet hij door middel van een staatsgreep. Een paar maanden later, in augustus 2004, wordt Sam Fisher benaderd door de National Security Agency om zich aan te sluiten bij hun nieuwe divisie Third Echelon, wat deel uit maakt van het Splinter Cell-programma. Deze zogenaamde Splinter Cells worden uitgezonden om de veiligheid van de Verenigde Staten te bewaken. Hierbij werkt Fisher samen met zijn oude vriend Irving Lambert en maakt hij kennis met technische expert Anna “Grim” Grimsdóttír en field runner Vernon Wilkes Jr.
In oktober 2004 wordt Sam Fisher naar Tbilisi, in Georgië, gestuurd om de verdwijning van twee CIA officieren te onderzoeken. Dit is het moment dat de speler in de huid kruipt van Sam Fisher en het avontuur begint.
De game is in 2002 uitgebracht op PC, Xbox, PlayStation 2 en GameCube. De 2D-varianten van de game werden later uitgebracht op Game Boy Advance en N-Gage. Een geremasterde versie werd in 2011 uitgebracht op de PlayStation 3.
Vernieuwende gameplay
De gameplay richt zich vooral op het karakteristieke stealth-element van de game, waarbij licht en duisternis nog een flink worden benadrukt. De speler wordt namelijk aangemoedigd om hier gebruik van te maken en zich zoveel mogelijk te verstoppen in de schaduwen. De interface van de game is hier ook op gebouwd en geeft door middel van een lichtmeter aan hoe zichtbaar je bent voor vijanden. Besluit je om je vijand buiten westen te slaan, dan zul je ook het lichaam moeten verstoppen, uit het zicht. Je kunt dan het lichaam optillen en over je schouders meedragen, naar een goed verstopplekje in de duisternis.
Hoewel Fisher natuurlijk ook is uitgerust met wapens, wordt de speler flink aangemoedigd om hier zo weinig mogelijk gebruik van te maken. Zo heeft Fisher erg weinig ammunitie bij zich en kom je onderweg bijna geen ammunitie tegen om aan te vullen. Mocht je je wapen wel gebruiken, dan het liefst voor het kapotschieten van lampen en andere lichtbronnen, om zo een donker pad vrij te maken, waardoor je ongezien verder kunt sneaken. Gelukkig is je pistool voorzien van een demper en kun je dit geruisloos doen.
Confrontaties dienen dus zoveel mogelijk te worden vermeden; reden hiervoor is ook dat Fisher zich hier niet tegen kan verdedigen. Ondanks dat je een zwaar getrainde Splinter Cell-agent bent, heb je geen vechtkunsten tot je beschikking. Je krijgt dus geen mogelijkheid om daadwerkelijk terug te vechten. Wel kun je een aantal klapjes uitdelen, maar deze zijn eigenlijk bedoeld om iemand neer te slaan van achteren, nadat je ze beslopen hebt. Dit kan soms voor enige frustratie zorgen als je dan toch ontdekt wordt. Uiteraard kun je wel je wapen trekken, maar het liefst wil je je schaarse ammunitie daar niet aan verspillen.
Doordat de nadruk zo hevig op stealth-elementen gelegd wordt, heeft de game een aantal iconische en kenmerkende gameplay-elementen gecreëerd. Zo is het mogelijk om vijanden te besluipen en ze te ondervragen, om zo achter cruciale informatie te komen. Het is daarnaast ook mogelijk om vijanden te gebruiken om deuren te openen die bijvoorbeeld alleen te openen zijn door middel van een oogscanner. In benarde situaties is het ook mogelijk om je vijand als menselijk schild te gebruiken. Verder kun je je vijanden ook afleiden door bijvoorbeeld een blikje op te rapen en deze ver weg te gooien. Dit maakt lawaai en zal ervoor zorgen dat je vijand op onderzoek uitgaat en zijn plek tijdelijk verlaat.
Om je zo goed mogelijk in de schaduwen te verstoppen, heeft Sam Fisher ook een aantal acrobatische trucjes tot zijn beschikking. Hij kan namelijk tegen muren opspringen, wat hem net dat extra zetje geeft om bijvoorbeeld over een hoge muur heen te klimmen. Hij kan daarnaast ook een split-jump doen, waardoor hij in een spagaat tussen twee muren in staat, klaar om je vijand te bespringen, vanuit de duisternis.
Hoewel de game er op grafisch vlak niet heel indrukwekkend meer uitziet in deze tijd, en de enorme blokkerige pixels om je oren vliegen, was het destijds revolutionair op het gebied van graphics. Ik weet nog goed dat ik als Sam Fisher het kantoor van Lambert instapte en dat het licht van buiten door de lamellen heen scheen. Een erg indrukwekkende gewaarwording was dat. Niet zo gek ook, dat er zoveel aandacht besteed is aan het creëren van een realistische lichtval, aangezien de game de nadruk legt op het gebruik van licht en duisternis.
Met deze, toentertijd, realistische graphics en vernieuwende gameplay-elementen, was Splinter Cell zeker zijn tijd ver vooruit. De verschillende opties die je tot je beschikking hebt maken ook verschillende speelstijlen mogelijk.
Slimme gadgets
Als agent uit het Third Echelon van de NSA, moet je natuurlijk goed uitgerust zijn met arsenaal aan handige gadgets en wapens. Naast de iconische nachtvisiebril, die tevens een thermische functie heeft, heb je talloze andere gadgets tot je beschikking die je helpen om ongezien je missie te voltooien.
Het uniform dat Sam Fisher draagt, de Mark V Tactical Operations Suit, is een speciaal ontworpen pak dat ervoor zorgt dat de drager ervan zich bijna geruisloos kan voortbewegen. Het dient ook voldoende bescherming, mocht er toch sprake zijn van een vuurgevecht en vermindert zelfs schade die door kogels (geschoten vanaf een lange afstand) veroorzaakt worden.
Wat wapens betreft, heb je de SC-Pistol en de SC-20K M.A.W.S. tot je beschikking. Beide wapens zijn voorzien van een demper. Met de SC-20K heb je echter nog wat meer mogelijkheden. Zo bevat het geweer verschillende soorten ammunitie, waaronder kleefcamera’s, rookgranaten en speciale ammunitie om je vijanden mee te verlammen.
Uiteraard heeft Fisher ook lockpicks tot zijn beschikking, waarmee hij bijna elke deur open weet te krijgen en kan hij gebruikmaken van camera jammers.
Een andere handige gadget is de optische kabel. Hiermee kan Fisher onder deuren door kijken, om zo te achterhalen of de kust veilig is en hoeveel potentiële vijanden er rondlopen. In de eerste Splinter Cell-game heeft de optische kabel alleen een nachtvisiemodus.
Soundtrack
Naast alle stoere gadgets en het gesneak in het donker, is één van de dingen die mij het meest bij is gebleven de spannende soundtrack van de game. De soundtrack is destijds gecomponeerd door de Britse componist Michael Plowman. Hij maakte hiervoor gebruik van een combinatie van elektronica en symfonische orkestratie. Hiermee wist hij een goede balans te vinden tussen het waarborgen van de spanning, alsook de meeslepende momenten in de game.
Voor het introductiefilmpje van de game, heeft Ubisoft destijds de rechten gekregen om het nummer “Name of the Game” van The Crystal Method te gebruiken. Nog steeds associeer ik dit nummer met Splinter Cell, als ik het voorbij hoor komen.
Een leuk weetje is trouwens ook dat verschillende nummers van de Splinter Cell-soundtrack gebruikt wordt door de TV-serie Combat Zone, uit 2007.
Easter eggs
De Splinter Cell-franchise is inmiddels uitgebreid met een totaal van zeven games:
- Tom Clancy’s Splinter Cell (2002)
- Tom Clancy’s Splinter Cell: Pandora Tomorrow (2004)
- Tom Clancy’s Splinter Cell: Chaos Theory (2005)
- Tom Clancy’s Splinter Cell: Double Agent (2006)
- Tom Clancy’s Splinter Cell: Essentials (2006)
- Tom Clancy’s Splinter Cell: Conviction (2010)
- Tom Clancy’s Splinter Cell: Blacklist (2013)
Het is dus inmiddels al zeven jaar geleden dat we voor het laatst een echte Splinter Cell-game gekregen hebben en of er überhaupt ooit nog een nieuwe game in de reeks gaat uitkomen is onbekend. Ubisoft heeft destijds uitgelegd dat de ontwikkelteams lange tijd niet aan een nieuwe Splinter Cell-game wilden werken, omdat de druk te hoog was van die-hardfans.
Wel is hoofdpersonage Sam Fisher terug te vinden in een aantal andere games. Zo is de iconische nachtvisiebril te vinden in Assassin’s Creed: Odyssey en bevatten games als Ghost Recon: Wildlands en Far Cry: New Dawn easter eggs die refereren naar Splinter Cell. Een andere game waarin Sam Fisher zijn gezicht laat zien, is Ghost Recon: Breakpoint. De nieuwe update introduceerde een nieuwe verhaallijn, waarin spelers samenwerken met de stealthmeester.
Mocht je toch meer Splinter Cell willen: er zijn destijds zeven boeken uitgebracht, die zich afspelen in hetzelfde universum als de Splinter Cell-games en daarmee ook meer achtergrondinformatie bevatten. Tom Clancy gebruikte voor het schrijven van deze boeken het pseudoniem David Michaels. Daarnaast zijn is er ook een aantal stripboeken uitgekomen. Genoeg materiaal dus om je in de wereld van Splinter Cell te verdiepen!
