Stel je voor, je hebt een saai en eentonig leven in een koude overbevolkte stad, die maar blijft uitbreiden. Je telefoon leidt je af met nietszeggende notificaties, terwijl jij je een weg baant door de anonieme menigte, op weg naar je werk bij een megacorporatie. Er staat je weer een lange dag te wachten en je zult geheid weer moeten overwerken. Eigenlijk heb je geen gevoel van betekenis, of bestaan, tot er op een dag iets vreemds gebeurt, waardoor alles verandert. En dat is waar Mosaic begint; de nieuwe game van de Noorse studio Krillbite Studios.
Echt heel vrolijk klinkt dit niet in de oren, maar Mosaic probeert duidelijk een spiegel voor te houden en de speler te confronteren met in wat voor wereld wij tegenwoordig leven. Mosaic is een duistere, surrealistische en atmosferische game, waarbij stedelijke isolatie en de angst om maar een kleine tandwiel te zijn in een grote machine, waar je niets van snapt, centraal staan. De game is geïnspireerd door de eentonigheid van onze dagelijkse routines en afleidingen.
MosaicCorp
Het hoofdpersonage is werkzaam bij een bedrijf genaamd MosaicCorp; een megacorporatie die elke ochtend weer volstroomt met een zee aan werknemers. Elke ochtend weer, verdwijn je in deze enorme mensenmassa en draag jij je steentje bij, als een tandwieltje in een grote machine. Eenmaal op werk aangekomen, is het aan jou de taak om bepaalde Milestones te halen. Dit doe je door middel van een minigame, waarbij er zoveel mogelijk blokjes geproduceerd moeten worden, om uiteindelijk bij je doel terecht te komen. Deze puzzels worden steeds moeilijker, waarbij je af en toe zult moet nadenken over je plan van aanpak.
Een leuk detail is ook dat Krillbite Studios je ervan probeert te overtuigen dat deze megacorporatie echt bestaat en dat jij als speler meedoet aan hun nieuwe product, Mosaic. Er is een hele website rondom de corporatie gebouwd, waarbij er zelfs naar vacatures gekeken kan worden. Er staat zelfs een uitgebreide omschrijving van het bedrijf op de website, alsook waar zij naar streven en wat hun doel is.
Op bijna elk moment van de game kan je er voor kiezen om je telefoon erbij te pakken en één van de apps op te starten, die gemaakt zijn door MosaicCorp. BlipBlop, bijvoorbeeld, is een mobiele game waarbij je door middel van op het scherm te klikken zogenaamde Blops kunt verdienen. Deze app is daarnaast ook in het echt te downloaden, voor op je eigen telefoon. Het nutteloosheid en de eentonigheid van de BlipBlop, staan wederom symbool voor in wat voor maatschappij wij tegenwoordig leven. Het feit dat je ook op elk moment je telefoon kan gebruiken in de game, kan erg confronterend zijn. Bij het opstarten van het spel, waarbij je het hoofdpersonage wakker ziet worden, betrapte ik mijzelf op de gedachte “oeps, ik hoop dat dit geen gevolgen heeft voor het hoofdpersonage.” Ik was bang dat hij te laat op zijn werk zou komen, door te lang door te BlipBloppen in bed. Daarnaast is er in de game ook een app beschikbaar voor het bijhouden van je bankzaken en zelfs een dating-app, simpelweg genaamd Love. Laatstgenoemde is vergelijkbaar met Tinder, alleen is Love een vleeskeuring zonder resultaat. Je kunt zelfs ook investeringen in zogenaamde BlipCoins, maar natuurlijk zijn deze op het moment van verkopen nooit genoeg waard om je bankrekening uit de rode cijfers te krijgen.
Sfeervol en filmisch
De besturing van Mosaic is simpel. Je hoeft enkel je muis te gebruiken, om het hoofdpersonage van plaats naar plaats te klikken en interactieve objecten lichten op. Mosaic is hiermee dan ook niet echt een traditionele game-game, maar is het meer een ervaring. En dat laatste weten de makers van Mosaic ontzettend goed neer te zetten. Er zijn wel wat meer gameplayelementen hier en daar te vinden, zoals wanneer de naamloze hoofdpersoon naar zijn werk gaat en Milestones moet halen en inleveren, of wanneer er op bepaalde momenten door de menigte gemanoeuvreerd moet worden.
Mosaic weet depressie op een geslaagde manier over te brengen. Vanaf het eerste moment in de game, dat je wakker wordt en als eerste een aantal ontmoedigende berichten op je telefoon ziet en je de keuze krijgt om nog verder te klikken op je telefoon, of jezelf maar uit bed te sleuren, zet de game al een zwaarmoedige toon. Je loopt naar de badkamer, om eventueel je scheve stropdasje en je warrige haar te fatsoeneren en schuifelt vervolgens door naar de woonkamer. Misschien nog tijd voor een ontbijtje? Zucht, de koelkast is leeg. Uiteindelijk verlaat je je appartement en schuifelt door, op naar je werk. Dit proces herhaalt zich iedere dag maar weer. Totdat er op een dag iets vreemds gebeurt en je beetje bij beetje uit de sleur weet te ontsnappen. De game probeert op verschillende manieren de speler duidelijk te maken om meer te genieten van de kleine, mooie dingetjes in het leven. Deze gebeurtenissen zorgen letterlijk voor meer kleur in het leven van het hoofdpersonage. Naarmate de game vordert, wordt het steeds meer bizar, surrealistisch en bij vlagen ook zelfs luguber.
Hoe de makers van Mosaic deze eentonigheid, samen met de monotone koude kleuren, hebben neergezet is de kracht van deze game. Ook hoe er met een warm-koud contrast gespeeld wordt, gedurende de game, kon ik erg waarderen. De cinematografie is daarnaast ook zeker een pluspunt van de game en je merkt dat de makers hier echt aandacht hebben aan geschonken. Zo loop je op een gegeven moment je appartement uit, langs alle postvakjes waar geen eind aan lijkt te komen. De camera zoomt uit en de game krijgt een hierdoor bijna een filmisch gevoel.
Lisa’s oordeel:
Dat de makers van Mosaic door middel van deze game kritiek willen leveren op de maatschappij en de speler een spiegel probeert voor te houden, dat moge duidelijk zijn. Start je de game voor het eerst op, dan kan het wat confronterend zijn, mits je daarvoor openstaat. Het is echter iets te direct en on the nose, wat mij betreft juist afbreuk doet aan de game. Hoewel de sfeer ontzettend goed wordt neergezet door middel van de prachtige vormgeving (en met name het kleurgebruik), cinematografie en de neerslachtige muziek, is de game toch hetgeen geworden waar de makers nou juist zoveel kritiek op proberen te leveren. Het is bij vlagen saai, eentonig en zelfs de momenten waarbij de game wat surrealistischer wordt en je probeert de mooie dingen in het leven te laten zien, maken op een gegeven moment niet meer de indruk die ze wel hadden moeten maken.
Mosaic is daarnaast niet echt een volwaardige game te noemen, met zijn duur van pak ‘m beet 3 à 4 uur, maar dat is ook niet waar de makers voor gegaan zijn. Wel hebben ze een bijzondere ervaring neer weten te zetten, met vooral interessante ideeën die helaas niet altijd even goed uit de verf kwamen. Voor het plezier dat je normaliter in conventionele games vindt, zul je Mosaic niet spelen. Zoek je een filmische ervaring, die je aan het denken zet, dan is Mosaic zeker iets voor jou.
+ sfeervol
+ filmisch
+ soundtrack
+ vormgeving
– toch wat saai
– wel erg kort
– geen herspeelbaardheid; leuk voor één keer
