1001 Spikes, dat klinkt als een punkrockconcert, of een stoere nieuwe bijnaam voor Sonic. Dat is het echter allebei totaal niet, want dit is een keiharde platformgame van Nicalis waarin je een archeoloog speelt die koste wat kost een 2D-sidescrollingwereld moet doorkruisen, zonder daarbij gespiesd te worden door puntige objecten.
In eerste instantie doet deze game denken aan de koning der platformers, Mario, vanwege de pixelgraphics en uiteraard de 2D-sidescrolling platform-opstelling. Kijk je iets verder, dan merk je dat 1001 Spikes net zo hard een soort Indiana Jones is. En dan bedoelen we niet die neppe met die Crystal Skulls, maar de echte waarin Indy nog maar net een gifpijl kan ontwijken en in een smalle gang moet rennen terwijl er een enorme bal achter hem aan rolt. Probeer zoiets voor je te zien en je hebt een idee van wat deze game is.
Net zo spannend als het is wanneer Indiana Jones nog maar net die rakelings langsvliegende spijkers weet te ontwijken, zo spannend is ook dit spel. Jim Hawkins, de hoofdrolspeler uit het spel, krijgt namelijk voortdurend punten om te ontwijken. Dan bedoelen we geen leuke punten zoals je in de meeste games krijgt; dan bedoelen we puntige stekels die voor een snelle en pijnlijke dood zorgen. Voor je het weet is het weer voorbij en moet je opnieuw beginnen met je level. Gelukkig laadt die binnen een fractie van een seconde, zodat je direct weer ‘verder’ kunt gaan met je avontuur. Zij het niet waar je gebleven was, maar bij het begin.
1001 Spikes is namelijk nogal een harde. Je kunt de moeilijkheidsgraad niet beïnvloeden, dus je moet er een stressballetje bij pakken om je agressie kwijt te kunnen. Hoe goed je ook denkt te zijn in platformen, deze game verrast je vaak met scherpe punten als je net denkt veilig te zijn. Daarnaast komen er nog standbeeldjes bij die scherpe pijltjes je kant op schieten, waardoor je ook in de lucht niet veilig bent. Je krijgt geen levens, dus elke keer als je met je kleine kontje op een scherpe punt eindigt, dan is het klaar en moet je het level weer opnieuw beginnen.
Dat is een soort marteling die je maar een paar keer leuk blijft vinden, als je het mij vraagt. Natuurlijk zal je tegen jezelf zeggen: aw, je MOET dit level echt halen, dan mag je stoppen! Maar zo werkt het nooit bij dit soort games, want als je dat level na keihard ploeteren dan eindelijk in de pocket hebt, dan zorgt dat gamershigh ervoor dat je ineens denkt dat je het volgende level ook wel de baas komt, en dan begin je weer van voor af aan. Ik ben een gamer die zich redelijk snel uit het veld laat slaan; ik vind het al gauw zonde van mijn tijd als ik vijftien keer dood ga in een redelijk ‘eenvoudig’ spel als 1001 Spikes.
Maar ja, als je hem recenseert, dan zal je door moeten gaan. En natuurlijk krijg ook ik die enorme rollercoaster van: shit het gaat nooit lukken, laat ik stoppen na dit level, ooh gelukt, en doorrr! En dat is ook precies de charme van 1001 Spikes; eigenlijk wil je je 3DS (of je Wii U, want daarop is hij ook verkrijgbaar), keihard tegen een muur aansmijten, maar als je dan een level haalt, dan krijg je zo’n zelfvertrouwenboost dat je je 3DS het liefst zou doodknuffelen. Iedereen die Super Mario Maker heeft gespeeld, die weet dat het nog helemaal zo makkelijk niet is om een goed platform-level in elkaar te zetten dat in balans is, moeilijk is, maar tegelijkertijd wel speelbaar moet zijn.
Iets anders dat belangrijk is, is of de techniek wel werkt; 1001 Spikes is een hele solide game, er zijn geen rare hiccups die ik tegenkwam, en als je sterft dan is voordat je met je ogen kunt knipperen alweer een tweede ronde begonnen. En dat moet vaak, heel vaak. Ik blijf het benadrukken: 1001 Spikes is moeilijk. En soms voelt het ook wat oneerlijk, omdat je soms vlak voor het einde ineens een object van boven ziet komen, die zo je personage uit elkaar doet splatten. Het is echt millisecondewerk.
De game blijft overigens niet alleen interessant door die moeilijkheidsgraad, want ook de omgevingen veranderen en je krijgt steeds meer nieuwe moeilijkheden jouw kant op geslingerd, allemaal in een heel Indiana Jones-achtig thema met schorpioenen, enzovoorts. Je kunt de game ook co-op spelen, maar dit heb ik niet kunnen uitproberen. Wat tot slot ook tof is, is dat je diverse nieuwe personages kunt unlocken, want er zijn wel degelijk verzamelbare items te vinden in alle levels. Maar ja, meestal kom je daar natuurlijk niet makkelijk, dus dat is een zijmissie voor eigen risico.
Laura’s Oordeel
1001 Spikes is een keiharde game die niet voor iedereen is. Ben je net zo ongeduldig en snel gedemotiveerd als ik? Dan wellicht niet, maar denk jij dat je de wereld aankunt en duurt een gamershigh bij jou lekker lang nadat een moeilijke taak is gelukt, dan is 1001 Spikes een perfecte titel voor jou. Het is een solide spel met een grappig Indiana Jones-achtig thema, dat enorm veel content biedt voor een hele zachte prijs.
+ Heerlijk moeilijke game, grappig thema, levels zitten heel slim in elkaar
– Voelt soms wat oneerlijk, had voor een groter publiek geweest als moeilijkheidsgraad aanpasbaar was (met bv ‘levens’)
Kopen als je: altijd klaagt dat games vroeger op de NES ‘tenminste nog moeilijk’ waren.
