Als klein meisje speelde ik graag met mijn Barbie(s), en Ken. Wat een levens hadden deze poppen! Toen een vriendin van mij voorstelde om samen met onze dochters naar de Barbiefilm te gaan kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Gehuld in iets roze, eis van dochterlief, gingen we naar onze favoriete vrouw, Barbie. Al moet ik zeggen dat het einde zo snel voorbij kwam dat ik me afvroeg wat ik nu eindelijk heb gezien. Tot op de dag van vandaag ben ik niet de enige en toch probeer ik uit te leggen wat ik heb ervaren.
De film is zoetsappig, praktisch alles is roze en veel is herkenbaar uit mijn vroegere Barbietijd. De poppen heten ook allemaal Barbie of Ken (op Midge en Allan na. Of Skipper, ook zij is aanwezig.) Anyway, alles gaat op rolletjes in de Barbiewereld, elke dag is top en elke dag is ook eigenlijk hetzelfde. Tot de stereotype Barbie die we in de film volgen, gespeeld door Margot Robbie, ineens gevoelens lijkt te krijgen en dan gaat het al snel allemaal mis. Daar waar ze eerst altijd op hakken of tenen liep heeft ze nu platte voeten! De gevoelens zijn overigens negatief waarbij ze denkt aan de dood, iets dat geen enkele Barbie ooit heeft ervaren in Barbieland. Tenzij je het hebt over ‘Crazy Barbie’, zij schijnt namelijk in de echte wereld te zijn geweest. Ze leeft niet tussen alle andere mooie Barbies, ze is namelijk toegetakeld door haar eigenaar vroeger.
De persoon die gekoppeld is aan Barbie heeft negatieve gevoelens en nu moet Barbie zich wenden tot de ‘echte wereld’, om op zoek te gaan naar haar persoon en de situatie op te lossen en in rust terug te keren naar waar ze haar dagen slijt. Dat is allemaal iets makkelijker gezegd dan gedaan want natuurlijk zijn er diverse obstakels die overwonnen moeten worden voor alles goed af kan lopen. Dat Ken, die hopeloos verliefd is op Barbie, stiekem meegaat levert een aantal bijzondere momenten op.
In de Barbiewereld zijn de Barbies de baas, ze zijn president, zitten in de raad, hebben alle beroepen tot hun beschikking want Barbie kan alles zijn of worden. Ken daarentegen heeft als enig doel, het strand. Geen strandwacht, geen sport uitvoeren, gewoon op het strand flaneren, kijken en niks doen. In de echte wereld is het net andersom en worden de ogen van Ken geopend. Mannen die de mensen uit de zee redden, die chirurg zijn en wat dan nog meer. Mannen die vrouwen laten denken dat ze de leiding hebben, het is gewoon meer een mannenwereld en Ken besluit vroegtijdig zonder Barbie terug te reizen om zijn ontdekkingen te delen. Barbieland is niet meer, het is nu het land van de Kens.
Al met al levert dit een hoop grappige scenes op die zeer vermakelijk zijn voor zowel het jonge als het oudere publiek. Al zitten er wel wat grapjes in die voor volwassen bezoekers er iets makkelijker uit te pikken zijn dan de jonge kijkers. Er zijn diverse cameo’s te vinden van bekende mensen, weet jij ze allemaal te herkennen? Ik wil verder geen spoilers geven, zeker als je de film nog wilt gaan zien. Hij is zeer vermakelijk, het stereotype gebeuren dat onder de loep wordt genomen, een blik op (negatieve) gevoelens, het denken in oplossingen, strijden voor wat je toebehoort en het slinks manipuleren van het mannelijk volk is wat je in de film tegenkomt.
Het einde komt in elk geval in een rap tempo op je af denderen waardoor ik het gevoel kreeg, ‘wat heb ik vredesnaam gezien?’ Ik blijk niet de enige te zijn die dit zo heeft ervaren, maar uiteindelijk is het, of de film nu een verborgen boodschap heeft of niet, erg leuk. Uiteindelijk zou iedereen die van Barbie houdt naar de film moeten gaan. Hij is zeker de moeite waard, desnoods voor het kleine stukje geschiedenis van Barbie, Midge en Allan. Een tip voor de jonge en iets oudere Barbiefans.
