De gamedocu-reviewer slaat weer toe, want Gameloading: Rise of the Indies is nu te downloaden op deze website. Het is een gamedocumentaire die geheel over indiegames draait. We zien onder andere Nederlands glorie Vlambeer erin, want Rami Ismail is een van de grote vertellers en uitleggers in deze film.
Lester Francois en Anna Brady
De documentairemakers, Lester Francois en Anna Brady, maken in deze film niet zozeer het onderscheid tussen grote games en indiegames, het gaat meer over het leven van een indie-gamedeveloper. Het gaat over de beurzen waar ontwikkelaars heen gaan om te netwerken, maar ook gamejams waarbij indie-ontwikkelaars juist binnen een bepaalde tijd gaan samenwerken op een intensieve wijze om zo binnen een paar dagen met een volledige game te komen.
Wat ik erg tof vind aan de docu, is dat er super-underground-achtige games worden voorgeschoteld, zoals Soundself, maar ook wat grotere indiegames zoals The Stanley Parable. De ‘standaard’ indies die vaker zijn gevolgd, zoals Fez en Super Meat Boy, die zien we even niet terug in deze documentaire. Dat is wel fijn, want deze docu laat daarom goed zien dat er een breder scala is aan indiegames dan alleen diegene die heel groot worden. Gameloading laat zien hoe ‘indiegamedeveloper’ een lifestyle is.
Geen tegengeluid
Het is wel weer een vrij serieuze documentaire, waarin eigenlijk geen wederhoor wordt toegepast. Nu is er ook niet echt een enorm probleem dat aan de kaak wordt gesteld, maar het zou tof zijn als er ook juist wat grote gamebazen of misschien zelfs gamers aan het woord kwamen in plaats van alleen maar die ontwikkelaars steeds. Het eindproduct is namelijk nogal hoor-indiedevelopers-praten-over-hoe-indiedevelopers-werken. Uiteraard is dat interessant, maar de boodschap van de ene indieveloper is over het algemeen niet heel anders dan die van de volgende.
Ik bedoel de documentaire niet compleet af te branden, want het is heerlijk om naar te kijken. Het ritme is fijn, het is fascinerend om de indiedevelopers hun tanden in projecten te zien zetten en ik vind het sowieso altijd een treat om naar indiedevelopers te luisteren. Zij spreken namelijk juist heel erg uit wat ze denken, in tegenstelling tot ontwikkelaars van grote commerciële games die zich achter een muur van mediatraining en PR moeten verschuilen.
Depression Quest
Het is fijn om te zien hoeveel verschillende indiegames er zijn. Indie is natuurlijk ook geen genre, het is slechts een woord om te zeggen: games die niet zijn betaald door enorm grote bedrijven maar die vaak maar door een paar mensen zijn gemaakt met simpele middelen. Ik was erg onder de indruk van het verhaal over Depression Quest, van Zoe Quinn. Verdrietig om te zien dat ze juist door een game over depressie nog verder een depressie in wordt gepraat door de gemenere gebruikers van het internet. Deze jongedame is met verkrachting en de dood en wat dan ook bedreigd, het is niet oke en het is goed dat dit in deze documentaire naar voren wordt gebracht.
Dat deze problematiek wordt aangekaard in de documentaire, maakt hem bovendien iets interessanter dan alleen maar indiegamers te horen praten over hoeveel ze nadenken over hun games. Er komt zoveel meer kijken bij het maken van games, en het is tof dat deze documentaire niet zozeer over de ontwikkeling gaat, maar meer over alles eromheen en daar is het bedreigen van gameontwikkelaars helaas ook deel van, zowel vrouwen als mannen.
Hoera, reviews!
Het is zo schattig om te zien hoe de makers van The Stanley Parable (vooral Davey Wreden zelf) megablij zijn als ze de reviews online zien komen van hun game. Daarna zie je de mensen die trots presenteren wat ze hebben gemaakt op hun gamejam, en de opluchting en de blijdschap die daarbij komen kijken zijn heel erg leuk om te zien. Natuurlijk is het allemaal wel heel happy-happy-hoera, maar je krijgt wel een oppepper van al die positieve energie die deze docu in je hoofd stuurt.
Kortom, heb je zin om meer te zien van de indiescene, en dan vooral alles om de game heen (we hebben immers al meer over de ontwikkeling gezien in Indiegame: The Movie), dan is dit zeker een documentaire om aan te schaffen en te kijken. Het schept een erg rooskleurig beeld van de indiecommunity, maar de aandacht voor het trieste verhaal van Zoe Quinn zit er toch nog een extra laag in deze extreem blije en kritiekloze docu.
