Als je gamers in verschillende typen onderbrengt, dan val ik absoluut in de categorie opgevers. Waar andere mensen vaak heel sterk het gevoel hebben zichzelf te moeten bewijzen (tegenover zichzelf), mis ik die karakter-eigenschap helaas. Ik heb simpelweg als heel snel zoiets van: lukt niet, meh.
Des te interessanter is het daarom voor mij als een game mij weet te motiveren. Dan bedoel ik niet Kirby met zijn geweldige roze graphics, maar een game die door middel van de gameplay een bepaalde greep op mij krijgt en me dwingt om een doorzetter te zijn. Is er een game die dat lukt, dan is dat meestal een game die ik enorm kan waarderen. Waarom? Om dat heerlijke winnaarsgevoel wanneer er iets in die game eindelijk wel lukt.
Action Henk
Het afgelopen weekend speelde ik de game Action Henk, een titel die zeer zeker die tijger in me naar boven haalt die d’r klauwen in de gameplay slaat. Wat heel erg helpt, is dat Action Henk lekker kort is; de levels zijn snel voor elkaar want ze duren maar een halve minuut (met een paar uitzonderingen hier en daar). Als ik enorm veel moet doen wat heel veel tijd kost, waarna ik dan weer dood ga en een heel stuk opnieuw moet doen, dan gaat bij mij die opgeef-meter veel sneller omhoog. Action Henk heeft dat niet, zodra je de terug-knop drukt, staat Henk meteen weer aan de startlijn.
Misschien ook wel handig om te vertellen, Action Henk is een speedrunner waarin je in een 2.5D-wereld steeds van begin tot finish moet rennen. Niet alleen rennen natuurlijk, maar ook springen, klimmen, sprinten, schieten en walljumpen. Je moet zorgen dat je een snelle tijd neerzet voor medailles, want als je niet genoeg medailles hebt aan het eind van je ‘wereld’, dan krijg je geen toegang tot de volgende wereld.
Makkelijke replaywaarde
Sommige gamers vinden dat oneerlijk, omdat het gamertje-pesten zou zijn en een wel heel makkelijke manier is van creëren van replaywaarde van je game. Nu is dat ergens wel zo, maar bij Action Henk past dat juist wel goed. Het is de perfecte stimulans om door te gaan, om harder te willen werken en de game echt heel goed te leren kennen. Bij mij werkte het als een trein, want door de korte levels is het ook makkelijk om te denken: “Yes, gehaald, laat ik er nog eentje doen! Nog eentje dan, daarna ga ik eten koken want het is al 21:00 uur.” Zo werkt dat natuurlijk niet, want je bent dan niet om 21:01 met je nieuwe leveltje klaar. Met andere woorden, met een knorrende maag lig jij om 23:30 in je bedje, denkend over hoe je toch in godsnaam dat ene level nog sneller kunt doen.
Heerlijk als een game dat met je doet, als een game je urenlang de grootste ergernis bezorgd waardoor je denkt: ik probeer het nog een keer, maar dan stop ik echt hoor, wat een k-game! Om vervolgens twee minuten euforie (bij winst) te geven, die zo verschrikkelijk gelukkig maakt dat je in een handomdraai het volgende level opstart. Knap toch, dat videogames je zelfs karakter-eigenschappen kunnen bijbrengen, zelfs al is dat maar eventjes.
