Giechellende meisjes, haantjes gedrag onder de jongens en nog veel meer kwam ik tegen tijdens het spelen van Final Fantasy Type-0 HD.
De Final Fantasy games zijn eigenlijk meer series met zo tussendoor een uitnodiging naar de kijker om mee te doen in het verhaal. Dus ook dit keer bereide ik me voor op lange afleveringen tussen het spelen door, hierin werd ik niet teleurgesteld.
De Final Fantasy type-0 HD volgt het verhaal van een in totaal 14-tal studenten die in ‘klas zero’ zijn beland door hun bijzondere krachten. De hiërarchie van de Vermillion Peristylium, magische academie, werd met toevoeging van deze klas verschrikkelijk verstoord en werd klas 1, inclusief zijn studenten, verstoten van de hoogste plaats in de ranglijst. Dit zorgt voor een typisch prikkelend en hogeschool sfeer wat tussen afgunst en bewondering ligt. De studenten zijn allemaal specifiek geselecteerd op hun krachten. De eerste 12 studenten zijn met elkaar opgegroeid en later worden er een tweetal studenten toegevoegd waar een mysterieuze sfeer omheen hangt. Alsof dit nog niet genoeg is heerst er ook nog een oorlog waarbij de Militesi Empire de ambitie toont om alleenheerser te worden van Crystal States of Orience en de Crystals die deze staten in bezit hebben. Kortom Final Fantasy type-0 HD heeft genoeg verhaal om je in te verdiepen.
Zodra je de game aan zet wordt je meteen in dit verhaal gesleurd, die overigens op de echte Final Fantasy manier goed begeleid word met heerlijke muzikale composities, dankzij Takeharu Ishimoto. De muziek klinkt zo lekker, dat ik tijdens de eerst avond Final Fantasy spelen langzaam maar zeker in slaap doezel met mijn Xbox One controller nog in mijn handen. Nu niet gaan denken dat de game slaapverwekkend is hoor, want dat is het allerminst, ook al duren de dialogen soms lang. De gevechten zijn uitdagend en blijven verrassend omdat je voor iedere missie een ander clubje studenten kan uitkiezen. Tussen de hoofdmissie’s door kan je lekker rondlopen op de academie, heb je de mogelijkheid om je eigen chocobo te fokken en is er ontzettend veel om te doen. Dit is ook wel nodig want je studenten hebben tijdens de hoofdmissies ook wat rust nodig, zo blijkt omdat je soms 3 dagen en 12 uur moet wachten. Nee, natuurlijk niet in het echt! Maar in het spel. Je kunt de tijd sneller laten gaan door zij-missies te doen, het land te verkennen en mede-studenten of docenten te verhoren!
Het spelen zelf vergt even wat oefening, maar als je het eenmaal onder de knie hebt dan speelt het ontzettend lekker. Je hebt dus 12 spelers met allemaal hun unieke eigen krachten en speciale, niet altijd voor de hand liggende wapens. In het begin start je met Ace, een toepasselijkere naam hadden ze niet kunnen bedenken. Hij valt zijn vijanden aan met een deck kaarten die vlijmscherp zijn. Tijdens de beginmissie ontmoet je het mysterieuze duo Machina Kunagiri en Rem Tokimiya, die vanaf dat moment worden toegevoegd aan klas zero. Hierna kun je wisselen tussen de verschillende studenten en leer je zeker in de grotere missies hun krachten en wapens goed kennen. Het fijne aan dit systeem is dat je op verschillende manieren kunt vechten en je ideale team kan samenstellen met de wetenschap dat er altijd een back-up is. Door het wisselen van studenten tijdens vechten leerde ik Deuce goed kennen en werd zij mijn favoriet. Deuce zet met haar fluit niet alleen een vrolijke toon tijdens de gevechten, maar weet hiermee ook haar medestudenten te beschermen en de vijanden een muzikaal einde te bezorgen, zo willen we toch allemaal gaan ooit?!
Nu weet je al dat er dus veel te doen is binnen de game, dat de gameplay lekker loopt en muziek weer geniaal is, maar hoe ziet het eruit? De sfeer is overduidelijk Japans en overal zie je korte schooluniformen, verlegen meisjes die onschuldig overkomen, jongens met Goku haar en ik geloof dat ik team Rocket ook een paar keer voorbij zag lopen. De shorts die het verhaal vertellen zitten boordevol actie en geven een mooi beeld weer van wat er aan de hand is. Wat echter wel jammer is en waar je aan kan merken dat het een handheld game is geweest zijn bijvoorbeeld de stils met tekst die je krijgt te zien wanneer je een les volgt in de klas. Veel tekst en een plaatje dat langzaam voorbij kruipt. Deze tekst dialogen hadden er van mij best uit gemogen want nu voelt het meer aan alsof ze tijd in beslag nemen, dan dat ze leuk om te lezen zijn. Grafisch gezien is het niet echt HD en brengt het me zelfs een beetje terug naar de tijd dat ik anime verfoeide, plaatjes kijken waar minimale beweging in zat, blurry outlines en weinig uitdrukking op de gezichten. Ook de lege vlaktes waar je doorheen moet lopen zijn ontzettend zonde en niet Xbox One waardig. Ik wil meer zien op mijn HD-tv dan een verdord groen grasveldje, herhaalde bomen en hier en daar een torentje in de verte.
Sams oordeel:
Final Fantasy type-0 HD is een game waar ik enorm blij mee ben! Er zit een flinke Japanse jus over en heeft verschillende eindes – iets waar ik altijd vrolijk van word. Er is enorm veel te beleven wat de soms suffe grafische stukken goed maakt. Had ik al gezegd dat je er schattige chocobo’s kan fokken waar je ook nog mee kan rondrijden? De dialogen zijn soms wat lang dus geen game die je even snel doet. Ga lekker zitten pak een thee, snuggle erbij, geniet van het verhaal en speel tussendoor de missies.
+ Veel mogelijkheden en nodigt je echt uit het verhaal in te duiken en vrienden te worden met de karakters/studenten. Geweldige sfeer en muziek! 
– De lege vlaktes van Rubrum, de wereld buiten de academie.
Kopen als je: natuurlijk moet je hem kopen! Kom op, het is Final Fantasy en je wilt ze toch allemaal hebben!?
