Zijn we een beetje bevooroordeeld wanneer het gaat om Mirror’s Edge? We durven best toe te geven dat dat zo is. De prachtige, vrouwelijke hoofdrolspeler Faith heeft ons blij verrast in de eerste game. Maar, het is natuurlijk de vraag of ze in de tweede game nog steeds zo indrukwekkend is.
Faith is een runner, dat betekent dat ze een soort koerier is die zorgt dat boodschappen worden bezorgd bij de résistance, een soort anti-groep die niet blij is met de verregaande regels van de nieuwe overheid. Een vreselijk diepgaand verhaal is het niet, dus dit maakt verder niet veel uit, want het gaat vooral om het vrije gevoel van door de stad heen rennen, klimmen en klauteren. Dit is first person platformen.
Mirror’s Edge is een game die je fantastisch vindt, of die je liever links laat liggen. Het is bekend van het het witte, strakke stijltje en de free-running gameplay, die wordt afgewisseld met actie. Catalyst borduurt voort op die gameplay vol sprongen, glij-actie langs gebouwen en grote indrukwekkende sprongen, alles om die slechteriken voor te blijven. Faith rent en vliegt soepeltjes van het ene naar het volgende gebouw en dat gevoel is werkelijk geweldig.
Dat gevoel van vrijheid wordt versterkt door de open wereld, waarin je kunt gaan en staan waar je wilt. Er zijn een paar verplichte tutorials, maar daarnaast is het helemaal aan jou waar je naartoe gaat, wat klinkt alsof dat overweldigend is, maar uiteindelijk kom je er op eigen houtje wel achter wat je het liefst gaat doen. Bovendien wordt er wel aangegeven waar het verhaal verder gaat, mocht je toch graag wat ondersteuning hebben.
Je kunt veel doen door gewoon sportief te zijn en te freerunnen, maar soms zijn er bewakers die je moet uitschakelen door ze bijvoorbeeld een effectieve knock-out stoot te geven. Het is verstandig om dat toch regelmatig te doen, want je krijgt punten voor combat waarmee je nieuwe dingen kunt vrijspelen zoals bijvoorbeeld de mogelijkheid om een soort koprol te maken als je neerkomt. Je kunt ook voor het freerunnen punten krijgen, maar daar kom je sowieso wel aan gezien de grote focus op dat freerunnen.
Dat betekent dat je hard je best moet doen je niet te storen aan de leegte die overblijft in het verhaal. Faith had wat meer persoonlijkheid mogen hebben (ondanks dat het verhaal wel enorm inzoomt op haar verleden) en juist in die bijzondere witte wereld zit waarschijnlijk nog veel meer verhaal, dat er helaas in Catalyst niet echt uit is gekomen. De leegte in het verhaal wordt opgevuld door het gevoel van vrijheid en de lol om die enorme open wereld toch op je duimpje te leren kennen.
Op een gegeven moment wordt het allemaal wel erg een herhalingsoefening, maar juist omdat je je zo vrij voelt is de kans groot dat je toch blijft doorspelen. Je moet namelijk niet alleen maar freerunnen, je moet ook puzzelen, en die puzzeltjes zitten goed in elkaar. Soms is de game aan de makkelijke kant, maar eigenlijk is het wel prettig om de puzzels niet te moeilijk te hebben, want zo blijft de vaart erin. Soms iets te hard, want dan gaat Faith ergens heen waar je niet van plan was, maar over het algemeen houd je het gevoel van controle genoeg om je er niet aan te storen.
Laura’s oordeel:
Waarschijnlijk zal je Catalyst fantastisch vinden als je ook de eerste Mirror’s Edge kon waarderen, helemaal omdat er een groot gevoel van vrijheid in de game terugkomt. Of het echter genoeg veranderd is om heel groots te worden, is nog maar de vraag.
+Prachtige wereld, snelle gameplay, lekker gevoel
-Het verhaal is slecht, er was veel meer uit de gamewereld te halen
Halen als je: niet al te hard je hersens wilt kraken over een game, en je de game toch lekker luchtig en met een groot gevoel van vrijheid te kunnen spelen.
