Een ouwetje oppoetsen zodat we opnieuw kunnen genieten van een spel die we op een voorgaande console hebben gespeeld, gebeurt steeds meer. Of dit voor deze Final Fantasy titel een goed idee is, ben ik voor je gaan uitzoeken.
Final Fantasy is helemaal niet zo “final” als de titel doet vermoeden. De eerste Final Fantasy verscheen voor de NES in 1987. Inmiddels zijn we bij deel 14 aangekomen en dan heb ik de compilaties en extra titels zoals de Crystal Chronicles nog niet eens meegeteld. Het zijn rpg spellen en in die categorie één van de populairste. Ik ben uitverkoren om Final Fantasy X – X2 HD Remastered te gaan reviewen. MsMarvel/Heather vond het echt een spel voor mij en dat klopt ergens wel. Ik heb zelf Final Fantasy 1, 8 en 9 gespeeld, Crystal Chronicles: The Crystal Bearers en Fables: Chocobo’s Dungeon. Die vond ik allemaal erg leuk, vooral die laatste twee.
Na een lange intro, waarbij de grote namen uit het ontwikkelteam al in beeld verschijnen, kan ik beginnen. Ik kruip in de huid van Tidus, een Japanse jongeman met blond piekhaar. Zonder enige uitleg mag ik starten. Ik sta op een schip en op de wal staat een groepje mensen. Ik ben altijd op zoek naar voorwerpen dus ik hoop al wat te vinden. Ik druk alle knoppen in, maar er gebeurt niet veel op het schip. Dan maar eens naar de mensen. Ook daar gebeurt niks. Na een aantal keer heen en weer geloop, spreekt iemand me toch aan. Ik moet dus ontzettend goed voor iemand of iets gaan staan, voordat er interactie kan plaatsvinden. Dat belooft wat.
Ik volg een rechtlijnig verhaaltje waar ik niet veel van snap. Ik ben schijnbaar een hele goeie speler van één of andere sport (Blitzball), maar mijn vader was nog beter en niemand denkt dat ik hem kan evenaren. Dat zullen we ook nooit weten, want de wedstrijd wordt bruut verstoord. Uiteindelijk beland ik met ene Auron tussen de monsters en gaan we vechten. Aaaahh, turnbased knokken! Daar kan ik op zich nog wel tegen, als ze me niet telkens middels zo’n draaikolk filmpje een zogenaamde arena inzuigen. Daar word ik echt verdrietig van, want het haalt het tempo uit het spel. Voor mij is turnbased vechten en zappen naar een arena, bij veel delen de reden geweest om Final Fantasy links te laten liggen. Ondanks de te gekke verhalen, want die zijn vaak dik in orde. Helaas laat dat me deze keer ook in de steek, want ik snap na twee uur spelen eerlijk gezegd nog niet echt wat ik moet doen en waar ik naar toe werk. Heel raar eigenlijk, want dat heb ik werkelijk nog nooit gehad met een Final Fantasy titel.
Goed, genoeg geklaagd, want er zijn natuurlijk ook goeie dingen aan deze game te vinden. Na een paar uur wordt het verhaal wat minder rechtlijnig en keert het Final Fantasy gevoel wat meer terug. De soundtrack en graphics zijn echt mooi opgepoetst. Ook erg prettig dat de game Cross-saving ondersteunt. Dus je kunt vanuit je PlayStation 3 gewoon lekker doorspelen. Je moet dan wel voor beide apparaten de game aanschaffen.
Ik vind het jammer dat het verhaal niet echt duidelijk is vanaf het begin, waardoor ik het niet kon laten om het een en ander op internet op te zoeken zodat ik het beter begreep. Dat is volgens mij niet de bedoeling van het spelen van een spel. Het blijven hangen achter pixels, draagt ook niet bij aan soepele gameplay. Daartegenover staat dat qua beeld en geluid echt wel wat veranderd is. De Chocobo’s zijn schattig als altijd en de bergen vijanden zullen je niet teleurstellen. Deze game is denk ik te gek voor de fans van deze serie en als je de spellen in 2002 en 2004 al hebt gespeeld.
Diana’s ScoreGameplay: 7/10Fun: 8/10Levensduur: 7/10Graphics: 8/10Originaliteit: 7/10Totaal volgens reviewer: 7,4
