Mensen in mijn omgeving zijn heel jaloers dat ik Beyond Two Souls mocht reviewen. Maar is die jaloezie terecht en is deze game echt zo tof?
Beyond Two Souls reviewen, ik ben hier niet de juiste persoon voor, dacht ik nog. Heavy Rain kon me niet boeien en daar wordt deze game veel mee vergelijken. Op Firstlook kon ik Beyond Two Souls testen en werd ik niet overtuigd door mijn sessie daar. Dus een gezonde portie twijfel. Maar heeft deze game me inmiddels op andere gedachten kunnen brengen?
Beyond Two Souls is het levensverhaal van hoofdpersoon Jodie. Jodie heeft vanaf haar geboorte een connectie met de entiteit Aiden. Ellen Page speelt de rol van Jodie en dr. Nathan is Willem Dafoe. Na de eerste paar hoofdstukken moest ik meteen terugdenken aan een spel wat ik in 1993 speelde op de Sega, genaamd Haunting. Daar mocht je ook mensen bang maken. Jodie komt namelijk in één van de scènes terecht op een feestje. Daar wordt ze op een gegeven moment gepest en in een kast opgesloten. Met behulp van entiteit Aiden ontsnap je weer uit die kast en kun je vervolgens de keuze maken om meteen weg te gaan of nog even wraak te nemen. Ik koos voor het laatste en mocht als Aiden de tieners op het feestje even goed de stuipen op het lijf jagen. Je speelt dus een levensverhaal. Maar in tegenstelling tot Heavy Rain waar je totaal nutteloze acties moet uitvoeren, mag je hier telkens in scènes aan de slag waarin echt iets belangrijks gebeurt. Die scènes verlopen overigens niet chronologisch. Om de speler houvast te bieden zie je tijdens het laden telkens een levenslijn en kun je zien waar de komende scène zich tijdtechnisch afspeelt. Overigens zie je dat ook wel aan Jodie. Fantastisch hoe de verschillende leeftijdsfasen te zien zijn.
Een kanttekening zou de gameplay kunnen zijn, die is anders dan je gewend bent. Persoonlijk vind ik wel dat je er snel aan gewend bent. De wisselwerking met Aiden geeft de speler veel mogelijkheden. Als je met Jodie vastloopt schakel je over naar Aiden en visa versa. Mooi is de band tussen Jodie en Aiden. Als kind vindt ze Aiden vaak vervelend en gemeen en wil ze van hem af. De volwassen Jodie lijkt al veel meer vrede te hebben met de aanwezigheid van Aiden en vraagt hem om hulp. Die ontwikkeling vond ik erg mooi.Qua graphics en gevoel doet het me denken aan The Last of Us. Het is rauw, realistisch en je voelt mee met Jodie, die bepaald geen rozengeur en maneschijn leventje leidt. Ze wordt gepest, dakloos en achtervolgt. Aan de andere kant sluit ze vriendschappen en heeft ze romances.
Jodie heeft het in een aantal scènes over monsters. Maar jij hebt op dat moment nog geen flauw idee wie of wat dat zijn. De spanning om deze monsters te zien, wordt zo wel heel gaaf opgebouwd. Op een gegeven moment moet je namelijk een ziekenhuis in om een portal naar de geestenwereld te sluiten. Uit die portal komen namelijk de gemene donkere wezens die Jodie al kent en monsters noemt. Ik ben uiteindelijk helemaal fan van deze game geworden. Het is een interessant verhaal, met leuke karakters en een originele inzet van de entiteit Aiden. Dat je regelmatig keuzevrijheid hebt, maakt dat je de game wellicht vaker gaat spelen. Ook zijn er twee moeilijkheidsgraden en mogelijkheid tot coöp, ook dat kan het gameplezier vergroten. Het was echt een spel waarbij ik de controller bijna niet aan de kant kon leggen, omdat ik zo graag door wilde spelen.
Diana’s Score
Gameplay: 7/10
Fun: 8/10
Levensduur: 8/10
Graphics: 9/10
Originaliteit: 9/10
Totaalscore volgens reviewer: 8,2
