Review: Puppeteer (PS3)

Een game met een opvallende stijl is er altijd eentje die ik in de gaten houd. Puppeteer heb ik al een tijd gevolgd en ik heb hem nu eindelijk kunnen spelen. Ben ik teleurgesteld of is dit toch een droom van een game geworden?
Ik kan er heel langzaam naar toewerken, maar ik ga het er gewoon meteen uitgooien: Puppeteer is een game waar je zo mee wegloopt. Hoewel sommigen om mij heen de game meteen een LittleBigPlanet-stempel gaven, is Puppeteer wel iets origineler dan dat. Tuurlijk hebben de twee een hoop gemeen: een Britse voice-over, een schattig poppetje in een wereld waarin diverse texturen te zien zijn en het feit dat het een platformer is.

Toch is Puppeteer een ander soort platformer dan de meesten. Want hier heb je niet dat je losse levels doorloopt, maar een heel verhaal bij elkaar speelt. Het spel heet bovendien niet voor niets Puppeteer. Je speelt niet in de normale platformsetting, maar steeds in poppenkast-scenes als het ware. Je bevindt je dus steeds in een omkaderd gedeelte en als je verder loopt dan ben je weer in een omkaderd gedeelte, in plaats van een scherm dat je steeds volgt. Het is heel verfrissend om eens op deze manier te platformen en ik heb daar erg van genoten, ook omdat je niet precies weet wat je kunt verwachten in de volgende scene.De hoofdpersoon is net even anders dan je gewend bent, want hij kan steeds van hoofd wisselen. Sterker nog, als Kutaro (zo heet hij) wordt geraakt door een vijand, dan verliest hij zijn hoofd. Die stuitert dan op de grond en als je hem niet snel te pakken krijgt, dan moet je het met een nieuw hoofd doen en dat scheelt je een ‘leven’. Er zijn wel honderd verschillende hoofden, maar sparen is er helaas niet bij. Je kunt er maar drie tegelijk bij je hebben. Op sommige stukjes in het level kun je een specifiek hoofd inzetten om een extra te krijgen, waarmee je vaak veel geld verdient. Het loont de moeite dus wel om erg zuinig te zijn op je hoofden, want je weet nooit welk hoofd je precies nodig hebt om deze extra vrij te spelen. Sommigen zijn trouwens extra speciaal, want die kunnen bepaalde aanvalstechnieken toepassen, maar daarover zal ik niet teveel verklappen, want dit hebben de makers heel mooi in het verhaal verweven.

Hoofdrolspeler Kutaro is net als Pinokkio in een houten pop veranderd. Het is de Moon Bear King die dit op zijn geweten heeft en als Kutaro’s hoofd wordt opgegeten, dan gaat zijn ziel uit zijn poppenlijf. Gelukkig blijft dat poppenlijf wel bewegen, want dat doe jij door middel van het linkerpookje op je controller. Er zweeft een poesje om je heen die je kunt besturen met je rechterpookje. Die heeft als missie om andere poppen te bevrijden en bewegende objecten nader te onderzoeken (waarna er vaak nieuwe hoofden of ‘muntjes’ uitkomen waarmee je voor levens spaart). De muntjes zijn in deze wereld scherven, maar ze werken verder precies zoals bij Mario.Nog belangrijker dan de poes, is Calibrus. Dit is eigenlijk waar de game zo’n beetje om draait. Calibrus is een gouden schaar, die je inzet om bijvoorbeeld een eindbaas als de Tijger een kopje kleiner te maken. Maar waarmee je je ook door levels voortbeweegt. Je knipt jezelf een weg naar boven in een klimplant of middels vlaggen. Als het maar zacht genoeg is om te knippen, dan glijdt Calibrus daar bij het indrukken van vierkantje zo doorheen. Het is heel erg leuk om jezelf zo in het rond te laten gaan door te knippen en ik denk dat ontwikkelaar Japan Studio een geweldige manier heeft gevonden om de schaar zo in het verhaal te integreren. Je wilt maar door en door blijven knippen, want het is zo’n fijn gevoel als de schaar door stoffen en blaadjes heen glijdt. Bovendien hoor je dat fijne knip-knip-geluid dat je kent van de kapper, en wie houdt er nou niet van een fijne kappersbeurt?

Ik was eerst bang dat de game maar heel kort zou zijn, wat ik vooral dacht omdat alles zo mooi is uitgewerkt. Er zijn toffe dialogen, in elke scene (dus elk gedeelte van een level) gebeurt er van alles en nog wat en aangezien ik een 3D-televisie heb, kon ik hem ook nog in 3D spelen. Al met al dacht ik dus dat ik er dan met een paar levels wel zou zijn, maar dat is niet het geval. Er zijn zeven hoofdstukken die allemaal verdeeld zijn in drie aktes, zoals dat een waar toneelstuk betaamt. Het is natuurlijk nooit zo dat je alleen naar een toneelstuk gaat en dat is hier ook niet het geval. Wederom iets Mario-esques in de game, want net als in Galaxy kan je player 2 meespelen. Zoals je weet, als je Galaxy kent, heeft de tweede speler niet bepaald dezelfde rol als de player 1, want player 2 is vooral van het goodies oprapen en dat geldt hier ook. Jij bestuurt als player 2 namelijk het poesje en kan dan waarschijnlijk meer poppen, scherven en koppen vrijspelen dan wanneer iemand in zijn eentje speelt. Er gebeurt zoveel in je scherm, dat zo’n hulpje helemaal niet gek is.

Zelfs als je het stijltje niet leuk vindt en dat knippen ook niet, wat me heel sterk lijkt, dan kun je je nog vermaken met het grappige verhaal uit deze game. Maar ook de geluiden zijn grappig. Ik vind het hartstikke leuk als ik iets goed doe en je hoort een groepje mensen klappen en juichen. Heel erg suf en makkelijk natuurlijk, maar toch biedt het een soort gezelligheid voor alle lonely gamers onder ons. En er is zoveel humor. Enerzijds op het scherm, maar ook door wat er gezegd wordt. De voice-over is ontzettend grappig en dat hij zo’n posh Engels accent heeft, maakt elke fout of gekke opmerking er nog leuker uitkomen. Als je trouwens een 3D-televisie hebt, speel deze game dan absoluut op 3D, want dan ziet hij er nog magisch mooier uit.Om met de briljante woorden van Forrest Gump te spreken: “Life is like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get.” Ik ben gek op gamemakers die deze quote in hun achterhoofd hebben gehouden bij het ontwikkelen, want een game die verrast is een genot. Zeker in een platgelopen pad als dat van het platformgenre. Puppeteer haalt het kind in je naar boven, maakt je nieuwsgierig en open voor verrassingen en is kwalitatief zo goed in elkaar gestoken, dat je waarschijnlijk dezelfde ontwenningsverschijnselen bij het stoppen krijgt als je na je eerste levels LittleBigPlanet had. Ik in ieder geval wel.
Laura’s Score
Gameplay: 9/10Fun: 10/10Levensduur: 8/10Graphics: 10/10Originaliteit: 8,5/10Totaalscore volgens reviewer: 9,1