Net als de meeste mensen ben ik actief op Twitter, Facebook en LinkedIn, maar heb ik ook een Tumblr om mijn Disneyproject bij te houden (want ik wil alle Disney-films ooit gemaakt gezien hebben en in 100 woorden recenseren) en schrijf ik voor diverse websites. Sommige game-ontwikkelaars zijn ook zo hard bezig een naam voor zichzelf te maken op internet, als je het zo wilt noemen. Bijvoorbeeld de makers van Chasing Aurora, maar is dat wel zo prettig?Broken Rules is een Oostenrijkse gamestudio, die op dit moment bekend is vanwege de Wii U-downloadable Chasing Aurora. Dit is een column, dus als je meer over die game wilt weten, dan verwijs ik je graag naar de review. (http://www.vanatotz.net/2012/12/review-chasing-aurora-wii-u/) Ik wil het hebben over het gedrag van de ontwikkelaar. Dat is namelijk nogal, tja, aanwezig. Laat ik het uitleggen. Chasing Aurora is nogal een aparte game; je speelt hem niet alleen maar multiplayer en je speelt eigenlijk voortdurend een soort tikkertje. Het ziet er heel indrukwekkend uit met een soort papieren vogels, maar ik vroeg me af wat toch de magie van deze game is.Om even op Disney terug te komen, zodra ik het Disney-kasteel zie met Tinkerbell die dat boogje erboven maakt –als ik een film kijk-, dan krijg ik al kippenvel omdat ik weet dat er iets van Disney gaat komen en dat heeft gewoon altijd wel een soort magie. Het maakt iets in je los, een emotie. Dat miste ik bij Chasing Aurora heel erg en ik vroeg me af of dat aan mij lag. Letterlijk heb ik op Twitter aan mijn volgers gevraagd of er mensen waren die wel helemaal weg zijn van Chasing Aurora en ik moet zeggen dat ik daar van niemand van mijn volgers een antwoord op heb gekregen.Waarom ik dit vertel, is niet om te laten zien dat ik heel impopulair ben, maar omdat ik wel antwoord had van een niet-volger, namelijk @Chasing_Aurora, wat de Twitter-account is van de game. Aangezien Broken Rules een indie-studio is, is de kans groot dat een van de mensen die echt veel aan de game heeft gewerkt, die Twitter-account beheert. Dat is erg interessant en het korte gesprekje dat volgde was dat ook. Hij of zij vroeg me letterlijk wat ik dan aan magie miste in de game, waarop ik antwoordde dat het behalve tikkertje doen een beetje leeg lijkt en dat je er niets in kunt sparen en er niets gebeurt verder. Hij of zij gaf daarop het volgende antwoord: “Ik denk, dat je de voldgende deel beter zou vinden – geen multiplayer maar story en er is ook iets te verzamelen bij.” Voordat je denkt dat diegene dyslectisch is, volgens mij is het dus echt een Oostenrijker die aan de game werkt en of een beetje Nederlands leert, of gewoon heel goed is in dingen door Google Translate gooien. Hoe dan ook, het gegeven dat een ontwikkelaar zijn product zo belangrijk vindt dat hij actief op zoek gaat naar mensen die er iets over te zeggen of vragen hebben, is fascinerend.Ik weet dat, want ik zou dat zelf ook hebben. Je wilt weten wat mensen over je product, je artikel, je Facebookfoto, wat dan ook, te zeggen hebben. Zeker als het iets is waar je heel veel tijd en moeite in hebt gestoken. Wat in het geval van mijn Facebookfoto absoluut waar is, úren in de make-up, hele kast overhoop, hihi. Maar goed, meestal als mensen checken wat er gezegd wordt, dan geven ze die mensen geen feedback en dat doet Broken Rules dus overduidelijk wel. Je kunt het neurotisch vinden of stalkerig, maar ik vind het wel heel goed. Ze willen duidelijk aan mensen duidelijk maken dat er dus een tweede deel komt en dat ze luisteren naar de kritieken om de game beter te maken. Ik vind het tof, al maak ik me wel zorgen over hoe ver zoiets kan gaan. Zo had ik onder mijn review hier op Female-Gamers, ook een reactie die waarschijnlijk uit Oostenrijk afkomstig is (verraadt het woordje mit). Ook hierin werd ongeveer eenzelfde antwoord gegeven als in mijn tweet: “Verhaal en de achtergrond van de vreemde vogelmensen zal deel uitmaken van de komende tweede deel, die een verhaal-gebaseerd singleplayer spel is.” “De focus in “Chasing Aurora” ligt op de lokale multi-player-functie, warmee je mit vrienden en familie kun samen spelen. (Sorry voor de fouten, ik ben nog steeds een beginner)”. Die persoon heeft dus een hele review gelezen, begrepen en alle negatieve dingen die ik aanstipte, proberen goed te praten. Nu zullen de meeste reviewers uiteindelijk wel tot ongeveer dezelfde punten komen in het beoordelen van deze game, juist omdat hij ook best simpel is gehouden. Maar ik vind het toch wel een hele toewijding van zo’n persoon om overal steeds te bekijken wat mensen zeggen en daarop een passend antwoord geven. Hoewel het aan de ene kant iets engs en stalkerigs heeft, is het in mijn ogen vooral heel goed. Ik heb liever een ietwat onzekere indie-developer die graag een goede game wil afleveren en echt doorvraagt naar de mening van gamers, dan een gigastudio die arrogant elk jaar weer ongeveer hetzelfde uit poept zonder zich van gamers veel aan te trekken. Tenminste, ik ga ervan uit dat deze megabedrijven zich heus wel wat van gamers aantrekken, maar dat stralen ze meestal niet echt uit. Hoewel ik geen magie kon vinden in Chasing Aurora, heb ik in dit geval in het harde werk van de ontwikkelaar (als het al dezelfde persoon is op Twitter en op Female-Gamers, en als die al van de ontwikkelaar is natuurlijk) wel iets speciaals gevonden. Ik ben in ieder geval heel benieuwd naar het tweede deel.
