“Vroeger was alles beter”. Altijd wel iemand die daarover begint.
Vroeger, toen het eten nog gekookt werd in boter. Toen we nog tafeltjes en jaartallen uit ons hoofd moesten knallen. Toen je muziek nog opnam op zaterdagmiddag met een cassettebandje. Als er iemand begint over dat vroeger alles beter was, reageert mijn broer steevast met de aanvulling: “Ja, behalve de games.” En hij heeft gelijk. Er is meer op de markt gekomen dan alleen platformers. En vervolgens is in de 3D wereld de gameplay verbeterd. Nu speel ik veel meer spellen uit dan vroeger. En ze zien er beter uit, hebben uitgewerkte verhaallijnen en een geloofwaardige voicecast. Ik speel spellen waar ik vijftien jaar geleden niet van durfde dromen, waar niemand van durfde dromen. God of War, Skylanders, The Last of Us, ik ben blij dat ik het meemaak. Toch zit er ook een andere kant aan het hele verhaal. Soms heb ik een nostalgie opwelling, waarin ik niets liever doe dan oude games spelen. Ik kan echt genieten van een ouderwets partijtje Super Mario Bros, Phantasmagoria en voor de echte koningen der retro onder ons Ladybug (CBS-systeem). De pixels doen pijn aan mijn ogen. En het aantal keer afgaan is slecht voor mijn zelfvertrouwen. En toch voelt het fijn en vertrouwd. Het neemt me mee naar herinneringen. Met mijn broers gamen, in onze kinderjaren. Toen eten nog gekookt werd in boter. Toen we nog tafeltjes en jaartallen uit ons hoofd moesten knallen. Toen je muziek nog opnam op zaterdagmiddag met een cassettebandje. Ja, vroeger…
