Heb je wel eens een traantje weg moeten pinken bij een game scene? Vandaag geven we antwoord op deze vraag, Saddest game scene. Of we hebben gehuild…
Patricia: Nou, ik speel te weinig verschillende games om een echt zielig stuk uit een game te kunnen noemen. In World of Warcraft zijn wel wat momenten waarbij je toch even een brok weg moet slikken. Of als je faalt met een groep/instance. Maar in De Sims is dat ook zoiets, als je dan al een hele tijd met een familie speelt (je lievelings!) dan is het echt rot als er eentje dood gaat.
Heather: Er zitten een paar mooie zielige scenes in Mass Effect, maar ook in Sleeping Dogs, Bioshock, World of Warcraft, Assassin’s Creed, etc. Eigenlijk hebben alle games met een beetje uitgebreid verhaal wel een zielige scene. Maar ik ga voor de scene met het jongetje dat je denkt gered te hebben in Mass Effect 3 door hem in veiligheid te brengen en op een schip te zetten die daarna voor je ogen kapot geschoten word.
Laura: Het is niet echt een gamestukje waarbij ik moet huilen, maar ik voel wel altijd een beetje emotionele instabiliteit wanneer ik me met Link in The Lost Woods begeef. Hoe dat rare bos zo veranderlijk lijkt en als die diertjes allemaal wegrennen, ik vind het aan de ene kant magisch, maar aan de andere kant maakt het me –mede door de pakkende achtergrondmuziek- altijd een beetje verdrietig.
Saskia: Mijn saddest game scene is meer een moment dan een echte scene. Ik vind dingen in games niet snel verdrietig. In 2009 is mijn World of Warcraft gehackt. Er waren nog geen autenticators en je spullen terug krijgen was niet in één dag gedaan. Als je dan eindelijk terug in je game kan, dan vind je je chars daar, naakt en zonder gold. Al je spullen komen terug in je mailbox, dat is ook weer uren uitzoeken. Het enige want mijn pala nog aan had waren de tier items die niet verkocht kunnen worden.
Didi: Ik ben over het algemeen super emotioneel als het om verhaallijnen gaat, of dat nu in games, films, tv-series, boeken of zelfs in muziek is er rolt regelmatig een traantje over mijn wangen. En denk je dat ik nu nog één goede jank game op kan noemen, echt niet dus. Maar misschien komt het doordat ik een vrouw ben maar wanneer er kinderen in voorkomen dan grijpt mij dat echt heel erg aan. Zo zijn er twee voorbeelden die mij zijn bij gebleven. In de game Heavy Rain word je zoontje aangereden die je per ongeluk uit het oog bent verloren in een druk winkel centrum. En als je per bus als gevangenen word overgebracht in Homefront schieten ze voor de ogen van een kind de ouders neer. Dit zijn zulke akelige stukjes om te zien ook omdat je weet dat het in het echte leven ook gebeurd en wat voor een pijn dit achter laat bij de naaste die ze liefhebben.
Sandra: Beware of spoilers, de saddest game scene vind ik dat Trip van Enslaved – Odyssey to the west haar vader vind. De enige reden dat je Monkey een slave headband op gedaan hebt is omdat je naar je kolonie wilt en dat het een lange gevaarlijke reis is waarin je zijn hulp nodig hebt, dus in het begin van de game afdwingt. Als je tijdens de game een band krijgt met Monkey en samen de kolonie bereikt, krijgt Monkey het al in de gaten: de kolonie is helemaal verlaten. Trip schiet in de ontkenning, en wanneer ze het kantoor van haar vader binnen komt, weet ze het zeker: haar vader is dood. Hij heeft de kolonie lang proberen te beschermen tegen de mechs maar het is hem niet gelukt. Trip’s hoop is verloren en ze heeft geen doel meer om naar toe te gaan, en geen thuis meer met haar mensen. Dit vond ik zó zielig! Monkey probeert haar gelukkig wel te troosten, en uiteindelijk gaat ze met hem mee.
