Als je ooit de originele Rayman (1995, DOS game) hebt gespeeld, behoeft het verhaal weinig introductie. Ook omdat het ondergeschikt is aan de gameplay! Voor diegenen die te jong zijn om deze epische game ooit gespeeld te kunnen hebben, hier even een stukje met een heleboel voor jullie onbekende termen;
In de Glade of Dreams die is gemaakt door de Bubble Dreamer, staat de Snore Tree. Hier liggen Rayman, Globox, The Grand Minimus, The Goth Caster en andere Teensy’s lekker te snurken, wat een oude oma uit the Land of the Livid Dead niet fijn vindt. Zij stuurt een horde Darktoons en andere wezens de wereld in als wraak, die de Electoons, maar ook Betilla the Nymph en haar zussen vangen en vastzetten. Door dit alles krijgt de Bubble Dreamer nachtmerries, waardoor Mr. Dark kan ontsnappen uit the Land of the Livid Dead. Nu is het aan Rayman en zijn vrienden om genoeg Electoons te verzamelen om de Bubble Dreamer te genezen van zijn nachtmerries en zo de Glade of Dreams te redden. Oh, en ondertussen Mr. Dark verslaan natuurlijk.
GameplayDe gameplay is in één woord geweldig. Alles voelt vloeiend, de besturing is nooit traag of niet-reagerend, dus elke keer als je in dood gaat, weet je dat het je eigen schuld is. Er zijn veel dingen vrij te spelen, zoals bijvoorbeeld extra characters. Hiervoor zul je in een level genoeg Lums moeten verzamelen om op het einde een, twee of drie extra Electoons te verdienen. Ook zitten in de meeste levels een paar verborgen Electoon-kooien, en kun je na het level 1 keer uitgespeeld te hebben het opnieuw doen met een time-trial, waarmee je ook weer een Electoon kunt verdienen. En een gouden beker als je het erg goed doet. De replayability van de game is dan ook erg hoog! Vooral als je wat vrienden/familie kan vinden die mee willen helpen, want je kunt Rayman Origins namelijk met maximaal vier spelers tegelijk spelen, een heerlijke lokale co-op waarbij je elkaar ook flink in de weg kan zitten daar iemand bijvoorbeeld in een waterpoel vol met piranha’s te meppen. Echt dood kun je niet in de co-op, zolang er maar een iemand blijft leven die de rest met een sprong of mep weer tot leven brengt. Wat weer totaal niet afdoet aan de moeilijkheidsgraad, waardoor het spel niet opeens TE makkelijk is met twee of meer spelers. Een voorbeeldje: Levels die voor mij op dat moment (nog niet de juiste krachten vrijgespeeld) onhaalbaar werden, lukten opeens wel omdat mijn zoontje van 4 mee ging spelen. Niet dat hij nu zo geweldig goed is (maar wel gewoon goed), maar puur omdat je dan net even dat stukje extra hulp hebt.
Voor sommige levels moet je eerst genoeg Electoons verzameld hebben, waardoor je vaak terug zult gaan naar al gedane levels, wat voor mij totaal geen ramp was. Kon ik meteen die ene verborgen kooi met die Electoon proberen te vinden terwijl ik ondertussen het maximale aantal Lums probeer te krijgen, om daarna meteen even een time-run te doen.. Ook kun je, als je genoeg Electoons hebt, in elk gebied een onvergeeflijk level spelen waarbij je een schatkist met beentjes moet proberen te vangen. 1 fout, en je begint helemaal overnieuw. Terwijl het level om je heen uit elkaar valt, zul je met de ren-knop constant ingedrukt de vreemdste, op het 1e gezicht niet haalbare, capriolen uithalen om toch weer die paar centimeter verder te komen. Ik denk dat tot nu toe mijn meeste pogingen voor 1 level rond de 50 ligt. En geen enkele keer met een vervelend “niet alweer” gevoel.De moeilijkheidsgraad van het spel stijgt ook langzaam maar zeker. Na elke wereld speel je een nieuwe kracht vrij (slaan, zweven, etc), waaraan je vervolgens rustig kan wennen in de komende levels. En meteen toch WEL bij die onbereikbare plekken in de vorige levels kan komen. Dus doe je die ook nog even.
AudioDe geluidjes die je characters maken, en je vijanden vormen een perfecte symfonie met de geweldige achtergrond muziek. In het eerste water-level wat ik tegenkwam ben ik gewoon stil blijven staan om naar de muziek te luisteren terwijl ik ondertussen even wat anders ging doen. Meer kan ik er niet over zeggen, het is gewoon super gedaan! VideoVolledig met de hand getekende animaties en achtergronden en alles. Net als de originele Rayman. Alleen dan in full HD en met een constante 60 FPS. Ook hierbij zal je regelmatig stil staan om even goed te kijken naar alles wat er om je heen gebeurt. Elke vijand heeft zijn eigen animaties, gezichtsuitdrukkingen, etc.
ConclusieDe reden dat deze review even op zich liet wachten is dat ik gewoon niet kon geloven dat er eindelijk weer een heerlijke, pure 2D platformer op de markt zou zijn die ook nog voor uren en uren plezier zou gaan zorgen. Maar na voor de 3e keer aangenaam verrast te worden met WEER een hele set levels die ik vrijspeelde, terwijl ik nog een hele hoop characters had vrij te spelen en ik nog drie rode schedel-tanden moest halen (huh? jaja, speel het spel nu maar gewoon), was het gewoon duidelijk; Dit is DE platformer game waar we jaren op gewacht hebben. Mario, eat your heart out.
Score Verhaal : 8/10Gameplay: 10/10Audio : 10/10Video : 10/10———————Totaalscore volgens reviewer : 9,5
