Ik denk veel te vaak aan Life is Strange

De indiemaand is weer op zijn einde gelopen, dus ik kan weer lekker praten over ontwikkelaars die helemaal niet onafhankelijk zijn. Dontnod bijvoorbeeld, de studio achter een van mijn favoriete titels van dit jaar: Life is Strange, een episodische game waarin je een fotografiestudente speelt die een bijzondere gave krijgt.

De reden dat ik hierover begin, is omdat iemand in de Facebookgroep van Nederlandse gamende vrouwen aangaf dat ze Life is Strange zo’n vage game vond. Nu is dat enerzijds inderdaad het geval, maar het was niet helemaal duidelijk hoe deze jongedame het bedoelde. Vaag klinkt zo op ‘papier’ ook ietwat negatief natuurlijk. Nu was ze ook pas bij episode 3, en ik moet zeggen dat episode 4 bij far mijn favoriet was. Er gebeuren in die episode zoveel shockerende dingen, dat ik daar zelfs na het uitspelen van het hele eerste seizoen (dat vijf afleveringen beslaat) nog steeds regelmatig aan terugdenk.

Het woord dat ik het beste bij Life is Strange vind passen, is meeslepend. In de eerste episode vond ik het gitaarmuziekje in de achtergrond een beetje gemaakt en overdreven, maar al gauw associeer je het met die game en alle gevoelens die het bij je losmaakt. Heel erg mooi, en in de laatste episodes komt hier veel verandering in om te representeren dat er ook in de game grote aanpassingen plaatsvinden. De muziek is meeslepend, maar vooral hoofdrolspeelster Max is iemand die je direct weet te betoveren met haar persoonlijkheid. Ze is waarschijnlijk precies zoals velen van ons: een beetje geeky, introvert, wel een mening, maar niet per se iemand die hem voortdurend heel direct eruit gooit.

Max is zo herkenbaar, omdat ze ondanks dat ze overkomt als een goody two shoes, helemaal niet zo’n heilig boontje. Ze liet haar vriendschap met Chloe keihard verwateren en in de game zal je merken dat ze haar hand niet omdraait voor kwajongenstreken. Nu komt dat ook omdat er vaak veel op het spel staat, maar ik vind het ontzettend bijzonder hoe de (voornamelijk) mannen bij Dontnod op zo’n fantastische, gebalanceerde wijze een jonge vrouw hebben weten neer te zetten.

Ik wil in deze column niet diep ingaan op waar deze game om draait, want er is vanalles aan de hand en sommige zaken veranderen afhankelijk van de keuzes die je maakt. En je moet hem gewoon spelen, het is heel makkelijk om dingen te spoilen in Life is Strange, omdat er simpelweg ontzettend veel gebeurt. Wel kan ik zeggen dat er bijvoorbeeld aanspoelende walvissen inzitten, waardoor ik nu bij elke keer dat er in het echte leven nieuws is over zo’n drama, direct denk dat het einde van de wereld eraan komt.

Niet echt natuurlijk, maar mijn brein neemt me wel weer direct terug naar Arcadia Bay. En dat is ondanks het drama dat plaatsvindt in de game, eigenlijk heel erg fijn, tegelijkertijd is het spel namelijk heel goed gebalanceerd met veel rustige momenten die deze streskip ook echt heeft ervaren als rustgevend. Soms kun je Max zelfs even in zo’n momentje laten blijven hangen, en dat voelt zo fijn dat het bijna meditatie is.

Probeer deze game eens en probeer hem niet in een ruk uit te spelen nu alle episodes (van het eerste seizoen, hopelijk komt er nog een tweede) uit zijn. Speel een episode, laat er een paar weken tussenzitten voor je met de volgende verdergaat, en je zal hopelijk merken dat je gedachten ook als je niet speelt regelmatig teruggaan naar Arcadia Bay, het bizarre avontuur dat Max meemaakt en de sfeer die zo excellent wordt neergezet. Wat mij betreft is deze game een van de grote must-haves voor gamende chicks dit jaar.