Even wachten, even gamen. Op zich is dat een mooi gegeven, dat kinderen zodra ze even op iets moeten wachten, meteen een game erbij pakken om de tijd te doden. Niet iedereen zal dat met me eens zijn trouwens, er zijn altijd die mensen die menen dat kinderen voortdurend buiten moeten voetballen, maar dat kwartiertje dat ze al binnen zijn vlak voor het eten op tafel komt, mag er best even digitaal gespeeld worden toch?
Net als de voetbalmoeders maak ik me daar wel een beetje zorgen over. Het is tof dat ze games spelen op de mobiele telefoon, maar de keuzes die kids daarin maken zijn zorgwekkend. Ik merkte dat ik op een verjaardagsfeestje van mijn buurmeisje een gedachte had die eigenlijk vooral iets zei over mij in plaats van over die kids: Laura, je wordt oud.
Meteen natuurlijk een heel gesprek in mijn hoofd:”Word ik echt oud? Nee toch, ik speel games! Maar wel echte games, dus de grote werelden, de realistische titels en de games waarbij je ook echt een controller nodig hebt, want zo hoort een game gespeeld te worden.” Allemaal fout. De kinderen die ik aan het bekijken was, die zaten het meest suffe spel ooit te doen. Het was een soort Pong versus Flappy Bird-hybride, dat eruit zag alsof het was gemaakt 1 minuut: oersimpel, zwart-wit en weinig fantasierijk.
Ik zag meteen die gameindustrie die wij zo goed kennen helemaal in de verloedering gaan. Immers zijn deze kiddies, die een jaar of 10 tot 13 waren, de gamers van nu en van de toekomst. Is er nou werkelijk een scheidslijn te maken per generatie, dat mensen uit de jaren ’70 alleen overweg kunnen met arcadekasten, mensen uit de jaren ’80/90 alleen met consoles en dat mensen uit het huidige millennium zich prima vermaken met telefoontjes en tablets?
Inmiddels denken de meeste gamers dat mobiel gamen helemaal de games-industrie niet gaat overnemen en aan de ene kant neig ik dat ook te denken omdat ik vanuit mezelf redeneer. Aan de andere kant heb ik dit weekend toch echt diverse kinderen loze telefoonspelletjes zien spelen, terwijl ze ook Rayman Origins op Wii tot hun beschikking hadden. Vinden we de avonturen in Assassin’s Creed straks alleen nog terug op aanraakschermen?
Gelukkig ben ik een paar weken geleden op de Retro Gaming Experience in Hilversum geweest, want daar bewezen kindjes van een jaar of vijf, volwassenen net als ikzelf dat gamen veel universeler is dan dat. Kleuters stonden zich als gekken te vermaken op arcadekasten, terwijl ik vooral gecharmeerd was van een oeroude game op de PC die ik nog nooit eerder had gezien. Het is me gelukt om mijn bezorgdheid enigszins opzij te zetten, vooral toen mijn vriend uit Japan kwam met meerdere foto’s van Japanners die allemaal (jong en stokoud) met 3DS’en rondlopen. Game on people, game on.
