Er worden vijftien miljoen games geremaked tegenwoordig, maar er zijn maar zelden games bij die ik heel graag opnieuw speel. L.A. Noire is er gelukkig wel zo eentje, dus ik was helemaal happy toen deze remake werd aangekondigd. En nu hij er eenmaal is, heb ik hem gespeeld tot ik mezelf ook in het dagelijks leven ging gedragen als een achterdochtige detective.
In 2011 verscheen deze game, die het label Rockstar draagt maar is ontwikkeld door Team Bondi. Het was al meteen een grote hit dankzij de geweldige grafische stijl, de indrukwekkende manier waarop de gezichten bewogen en natuurlijk dat verhaal waar je vanaf de eerste minuut wordt ingezogen.
Je speelt in deze game Cole Phelps, een agent die zich al gauw opwerpt als detective in deze heerlijke setting in de gouden eeuw voor Hollywood. Het is een game waarin actie zit, maar het dialoog voert toch echt de boventoon. Je moet mensen namelijk ondervragen en zorgen dat je door de juiste invalshoek te kiezen (dus een harde aanpak of juist een heel softe aanpak) uit ze krijgt wat je nodig hebt.
Wat mij vooral aanspreekt in dit spel, is dat je niet alleen tekst gebruikt in je ondervragingen. Je moet echt inschatten wat iemand denkt door goed op de gezichtsuitdrukkingen te letten. Iets dat je als het goed is ook in het echte leven doet, maar wat in games maar weinig van toepassing is. Elke keer als je het verkeerd doet, dan voel je je bovendien een extra grote loser, want meestal denk je van jezelf toch wel dat je gelaatsuitdrukkingen goed kunt lezen.
Het is ook bijzonder dat je in een open wereld rondloopt, want dat was in 2011 veel minder veelvoorkomend dan tegenwoordig. En ja ik blijf erbij dat die setting magisch is. Dat oude Hollywood, dat extra sterk wordt gemaakt door de zangeres in de kroeg, het is werkelijk prachtig. Ik denk alleen maar: leefde ik toen maar. Hoewel ik niet per se heel graag louche figuren zou ondervragen. Je kunt in deze game trouwens kiezen voor kleur of zwart-wit, voor een extra authentiek gevoel. Heerlijk.
Hoewel het een open wereldgame is, is de game niet een heel vrije game. Het verhaal is heel lineair, wat ook bijna niet anders kan in deze detective-opzet. Het mooie is dat hierdoor ruimte is voor het achtergrondverhaal, waarin je meer leert over hoe Cole de man is geworden die hij nu is. Het zijn allemaal puzzelstukjes die aan het einde van de game allemaal op hun plaats vallen en dat voelt lekker compleet.
Laura’s Oordeel
Ik heb dan eigenlijk weinig te klagen over deze game, behalve dat ik het toffer had gevonden als er meer vrouwelijke agenten in zaten, maar dat zou misschien de setting tekort doen. De controls zijn even wennen, maar als je eenmaal helemaal hooked bent, dan heb je daar geen omkijken meer naar. Het is een heel sterke game die op veel manieren wel een bepaald stempel op de game-industrie heeft gedrukt met zijn dialoog, cgi en semi-openwereld.
+ Prachtige graphics, een sterk verhaal, interessante dialoogopties
– Weinig vrouwen met belangrijke rollen
