Ik praat tegen dieren. Zo iemand die een hoog piepstemmetje opzet en dan allerlei gekke koosnaampjes zegt tegen katten, of een heel verhaal begint over wat een paard in de wei allemaal heeft gedaan vandaag, dat ben ik. Gênant toch?
In de echte wereld kom je er slecht mee weg om helemaal op te gaan in je gesprek met een dier. Dan word je al gauw gezien als een raar kattenvrouwtje. Ik kan het helaas niet helpen, het gaat helemaal vanzelf. Ik doe het tegenwoordig zelfs in games.
Ik was laatst aan het streamen op Twitch, iets wat we trouwens meer en meer doen bij Female-Gamers, dus zorg dat je ons volgt, en ik deed Far Cry 4. Had de game nog nooit gespeeld, maar daar was ik ook eerlijk over naar de volgers. We hadden in een recente aflevering van FAQ op Female-Gamers besproken hoe we denken over dieren doden in games. Die vraag had ik bedacht naar aanleiding van de enorm realistische dieren die ik had gezien tijdens een speelsessie van Far Cry 4 op een event.
Daarin reed iemand op een olifant, dus ik was blij dat het beestje (ja ja, het virtuele beestje) in ieder geval een kleinere kans had te worden gestroopt om zijn slagtanden. Maar, met al die andere beesten in de jungle van het Nepal-achtige fantasieland Kyrat zou het wat minder goed aflopen. Tenminste, dat leerde ik tijdens mijn stream.
Het begon allemaal met een levensechte aap in het busje waarin ik aan het begin werd vervoerd. Ik was zo vertederd door het realisme, dat ik een zucht van opluchting slaakte dat ik die aap niets hoefde te doen. Later werd ik losgelaten in de enorme natuurpracht van Kyrat en dat begon vredig met wat hertjes en zwijntjes in een bosrijke omgeving.
Nu zijn dat vluchtdieren, dus voordat ik: wat een schatti.. had gezegd, waren ze al weggewandeld. Het volgende dier dat ik tegenkwam, was een wolf. Nu ken ik mijn sprookjes, dus ik weet dat wolven niet bekend staan om hun gastvrijheid. In eerste instantie zag de wolf me niet (hoewel hij me allang geroken zou moeten hebben, maar dat terzijde). Ik ging ervanuit dat ik er wel zachtjes voorbij kon schuifelen op vredige wijze, maar daar dacht deze hondachtige punttand anders over.
De wolf zag me, begon te grommen en sloop op mij af. Het enige dat ik kon zeggen was: “wolfje, doe maar niet, laat me maar gewoon met rust.” Iets wat al gauw overging in “Don’t make me do this! Ik wil dit niet!” want de wolf begon in mijn billen te bijten en erger.. Toen ik de wolf eenmaal de eerste ros voor zijn gezicht had gegeven, en hem even later (mijn ogen afwendend van het beeldscherm) aan het villen was, vertelde iemand in de chat mij iets dat ik nooit eerder wist. Ik schijn tegen zo’n beetje alle dieren in games te praten, en ik zeg ook allemaal dingen die ik me achteraf totaal niet kan herinneren. Help!
Wat kun je nou leren van deze column? Dat je vooral moet doorpraten tegen dieren. Doe het echter wel zonder camera op je neus. Het zijn namelijk niet de dieren die je geheimen verklappen, maar de mensen…
