My name is Marie, and this is my story. How it starts, and how it ends… Deze noir-horror-game geeft je de rillingen. We hebben hem voor je gespeeld en hoe dat ging lees je in deze review.
Persoonlijk ben ik niet in de weg gelegd voor horror en slashers en dat soort enge zaken, maar zo nu en dan is er een uitzondering. De eerste keer dat ik een aankondiging van Dollhouse zag dacht ik aan Alice Madness Returns (een meesterwerk in game-land volgens ondergetekende), echter kan vrijwel elke vorm van gelijkenis meteen vergeten worden.
Dollhouse speelt zich af in 1959 Los Angeles, Hollywood. Marie lijdt aan Amnesia, ze mist grote delen uit haar geheugen en aan jou de taak om in de huid van Marie te kruipen en haar geheugen terug te vinden. Marie draagt een groot geheim met zich mee maar heeft die weten te verdringen. Wat is het geheim? Wat is er gebeurd? Haar dochter is omgekomen en verder weten we het niet exact en daarom zal je op zoek moeten naar fragmenten uit haar geheugen.
Benieuwd hoe dat er uit ziet? Bekijk dan de angstaanjagende launch trailer hier:
Allereerst: Dollhouse is uitgegeven door het Nederlandse Soedesco (sowieso al pluspunten!!) in samenwerking met Creazn Studios. Wanneer er aan een game een Nederlands tintje zit heb je bij mij al een streepje voor. De game is al sinds 2013 (althans toen was de eerste aankondiging) in de maak en ze hebben er jaren werk in gestoken, wellicht toch nog iets te vroeg want er zijn vele bugs in het spel die het spelen belemmeren, jammer want na al twee keer opnieuw te zijn begonnen komt dit je motivatie niet echt ten goede. De bugs waren dusdanig belemmerend dat je compleet vast komt te zitten en geen enkele vorm van vooruitgang meer kunt boeken, na een week wachten was deze bug gelukkig verholpen.
Dollhouse is duister en zeer donker. Wanneer je nachtblind bent is deze game niet voor je weggelegd. Game-tip: gordijnen dicht, lichten uit en dwalen door de donkere gangen en geloof mij die zijn echt behoorlijk donker, in de settings kun je gelukkig wel de helderheid aanpassen. De game begint veelbelovend; als het ware speel je een kat en muisspel in een doolhof waarbij je wordt opgejaagd door een mannequin die wanneer “het” je slasht ervoor zorgt dat je opnieuw moet beginnen vanaf je laatste save-point. Om al je gevonden objecten die je tot dan toe had terug te krijgen dien je naar de “plaats delict” te gaan en helpt dit je weer een stukje op weg. Marie heeft speciale skills waaronder ‘focus’, waarmee je door de ogen van je achtervolger kunt kijken. Daarnaast kun je het personage aanpassen door diverse skills die gedurende diverse levels vrij te spelen zijn.
De game is verdeeld in 8 hoofdstukken. Ieder hoofdstuk speelt zich in een net iets andere setting af: een filmset en een hotel bijvoorbeeld. Echter is de inhoud van ieder hoofdstuk precies hetzelfde; rennen door een doolhof, herinneringen verzamelen en uit handen blijven van de “slashende mannequin” en andere personages die nu niet echt dol(l) op je zijn. Doolhof lichten we nog even verder uit, een doolhof in de Efteling is nog wel als “leuk” te bestempelen. In Dollhouse begint dit op een gegeven moment behoorlijk frustrerend te worden, afijn je kunt hints op muren zetten met je verzamelde krijtjes, maar alle stukken lijken op elkaar en jouw geheugen als speler moet dan wel weer behoorlijk goed zijn om niet tig keer in dezelfde kamer te belandden of om weer voor dezelfde muur vast komen te staan. Enige lichte vorm van hints of een map zou een aangename verwelkoming zijn, maar ja dit zou het natuurlijk weer nét wat te makelijk maken.
Wellicht vernieuwend, maar de makers hebben ervoor gezorgd dat geen enkele playthrough hetzelfde is en dat het “doolhof” continue bij een re-start veranderd. Persoonlijk heb ik gemerkt dat dit zelfs tijdens je game gebeurd waardoor je plots tegen een muur aanloopt met je bakkes. Doordat je eigenlijk alleen maar bezig bent met zoeken is er aan het feitelijke spel weinig te beleven. Op een (soms behoorlijk) lastige puzzel in het level na dan. Het is zo jammer, want met de basis – het verhaal dus – was zoveel mogelijk geweest. Je verzamelt fragmentjes aan herinneringen, zowel in tekst als in beeld, die elementen zijn zo goed doordacht en zijn zo krachtig. Hoewel er best lugubere gedachten en fragmenten tussen zitten waar ik niet echt over uit ga wijdden, maar je echt zelf zal moeten lezen en zien. De beelden zijn echt in jaren 50/60 stijl inclusief haperingen.
Wil je echt enkel genieten van de gameplay en het verzamelen van items en dwalen door de doolhoven kies dan voor de voyeur mode waar je niet achterna wordt gezeten door haatdragende personages en je in feite enkel je fragmenten zoekt en een puzzel oplost.
We spelen op een PlayStation numero 4 en waar menig speler dan ook erg ongeduldig van wordt zijn lange laadtijden, bij Dollhouse zijn de laadtijden vrij lang. Vandaag de dag zou je dit toch eigenlijk niet meer verwachten.
Mijn partner heeft ook eventjes de controller kunnen bemachtigen om het spel te ervaren, als toeschouwer heb ik gegild en geschreeuwd: ‘Achter je’ en ‘Aaahh!’. Of dat je je te pletter schrikt omdat wanneer je in de spiegel kijkt er ineens iemand achter je staat, nou durf dan nog maar eens ‘s nachts naar het toilet te gaan…
Deze game is absoluut niet aan te raden om te spelen danwel te aanschouwen met personen onder de 18 jaar vanwege – naast de aanstalten tot nachtmerries – ook flinke dosissen aan sex, alcohol, sigaretten en geweld bevat.
Multiplayer is ook aan gedacht: met max 8 spelers kies je een locatie, een personage en je skills. Er zijn meerdere memories verstopt en de bedoeling is er zo veel mogelijk te vinden en je tegenstanders te slim af te zijn door ze bijvoorbeeld neer te steken. Een leuke toevoeging zeg ik eerlijk. Echter valt hier wel bij te vertellen dat de multiplayer mode nog in ontwikkeling is en er bugs in voorkomen.
Linn’s oordeel:
De opzet van Dollhouse in een noir-film-stijl is een pluspunt. Echter heeft deze game het allemaal nét niet. De vele bugs en de repetitieve gameplay zorgen ervoor dat je de handdoek in de ring wilt gooien. Nachtmerries gegarandeerd, want tijdens het spelen zit je hart in je keel en schrik je je te pletter wanneer je vijand opeens voor of achter je staat. Ik baal echt eerlijkwaar als een stekker: deze setting is heerlijk, maar er zijn behoorlijke steekjes die ze hebben laten vallen. Mijn enigste stok achter de deur is dat ik wilde weten hoe het verhaal eindigde en wat Marie haar geheim was. Waar ook zeker een compliment voor uit te delen valt is voor de ontwikkelaars CREAZN Studio, ze hebben al behoorlijk wat kritiek te verwerken gehad en zijn zo’n 7 jaar met dit game-kindje bezig geweest, maar staan werkelijkwaar iedereen netjes te woord. Daar kunnen een hoop ontwikkelaars nog een puntje aan zuigen. Nu is het echt tijd om iets vrolijkers te gaan spelen.
Dollhouse heeft het allemaal nét niet en dat is oprecht flink balen.
+ Film noir stijl
+ Goed verhaal
+ Voyeur Mode
+ Multiplayer Mode
– Één groot doolhof
– Veel bugs
– Lange laadtijden
Dollhouse is verkrijgbaar voor de PC (steam)XBOX ONE en voor de PS4.
Deze review is tot stand gekomen dankzij een reviewcode van SOEDESCO.
© SOEDESCO
© Creazn Studios
