Als je The Binding of Isaac reviewt, dan moet je dat niet doen rond etenstijd. Het is namelijk niet de meest frisse game die je je kunt bedenken. Stront, insecten en andere ranzige dingen komen voorbij, en niet alleen in de achtergrond; je moet er vaak ook iets mee.
The Binding of Isaac is een indiegame van Edmund McMillen en Florian Himsl. In eerste instantie verscheen het in 2011 op Steam, maar in 2014 werd daar een remake van uitgebracht met de bijtitel Rebirth. Nu is die uit op 3DS en Wii U, en in deze review bespreken we de Wii U-versie. De game is off-tv speelbaar, dus dat is vast een voordeeltje als je huisgenoten de televisie voor iets anders nodig hebben.
Wat ten eerste opvalt in deze game, is Isaac zelf. Isaac is een viezige baby die er allesbehalve schattig uitziet. Hij heeft ook geen makkelijk leven; zijn moeder krijgt een boodschap van God waarin haar wordt opgedragen het leven van haar zoon voor hem op te offeren. Isaac besluit daarop de dikke babybenen te nemen en naar de kelder te verkassen. Die kelder bestaat uit verschillende lagen en zalen, waarin Isaac het aan jou overlaat hem te besturen. Kortom, in een soort dungeon-achtige opbouw moet je steeds de weg zoeken naar de volgende kamer, en soms word je daarbij dwarsgezeten door vijanden en moet je in actie komen door bommen te gooien, maar het komt ook voor dat je je vooral een weg verder moet puzzelen.
Dat is natuurlijk een heel succesvolle manier van gamen, waarmee bijvoorbeeld de Zelda-franchise groot is geworden. Dat is voor The Binding of Isaac lastig, want die is net even iets minder verfijnd als Zelda. En wat misschien nog wel erger is; in Binding of Isaac moet je weer helemaal opnieuw beginnen als je het loodje legt. Dat is zwaar, helemaal als je net heel erg ver bent gekomen. De game is enorm streng, want je krijgt maar een leven. Binding of Isaac voelt voor mij dan ook regelmatig als een timewaster; een hele frustrerende, want hoe verder je komt hoe pijnlijker het is als je weer diep beneden in de kelder begint. Ik ben een opgever, dus ik voel me niet getriggerd genoeg om na vijf keer sterven weer opnieuw te beginnen, maar er zijn natuurlijk genoeg gamers die zich daar juist enorm door laten uitdagen.
Wat wel vet is, is dat het nooit hetzelfde is. De levels zijn procedurally-generated, wat wil zeggen dat je nooit hetzelfde potje speelt omdat de kamers willekeurig voorbij komen. Geen enkel potje is hetzelfde, en dat is natuurlijk wel weer een extra leuke motivatie om toch door te gaan als die baby weer eens zijn laatste stinkende adem uitblaast. Je kunt overigens wel de kansen iets verkleinen op sterven, want er zijn muntjes te verzamelen waarmee je bij de winkel gereedschappen kunt kopen die je sterker maken. Nieuwe wapens, power-ups, sleutels naar schatkamers; je komt het allemaal tegen om je sterker te maken tegen de bazen. Elke etage heeft een eindbaas en op de zesde etage vecht je de opperbaas; je moeder. Niet dat de game daar ophoudt, maar dat zal ik verder niet verklappen.
Laura’s Oordeel
The Binding of Isaac is een vreemde game. Het is ranzig, het is bruin, het ziet er grappig cartoony maar niet heel aantrekkelijk uit. Houd je echter van een uitdaging en van een game die nooit hetzelfde is, dan kan dit absoluut jouw cup of tea zijn, zeker als je van dungeoncrawling houdt. The Binding of Isaac is een kleine titel, maar heeft veel in zijn mars. De gameplay is goed uitgebalanceerd en de eindbazen zijn origineel.
+Gebalanceerde gameplay, zeer uitdagend, origineel onderwerp, geen potje is hetzelfde
-Ranzige invalshoek moet je van houden, sommige kamers lijken teveel op elkaar
Kopen als je: vindt dat games anno 2015 te makkelijk zijn.
