Met al die toffe games in aantocht zou je haast vergeten dat er nog genoeg pareltjes te vinden zijn binnen de al uitgegeven titels. Oude(re) games hebben uiteraard ook nog hun waarde, en daarom heb ik besloten de Once Upon A Game rubriek weer op te pakken, maar dan met een kleine eigen draai. Eens per maand zal ik games bespreken die al een tijdje op de markt zijn; dit kunnen retro games zijn, maar bijvoorbeeld ook games van een paar jaar oud die om wat voor reden dan ook wat meer aandacht verdienen. Met Tales of Xillia 2 vers in de Europese schappen, heb ik besloten de spits af te bijten met haar voorganger: Tales of Xillia.

Tales of Xillia is de dertiende zogenoemde “mothership” titel in de Tales of reeks. In Japan was deze game al sinds 2011 uit, maar vorig jaar augustus is hij ook eindelijk op de Europese PlayStation 3 consoles verschenen. De serie JRPG’s kenmerkt zich door de anime stijl en de focus op actie in gevechten in plaats van bijvoorbeeld het turn-based systeem in Final Fantasy. Tales of Xillia is hierin geen uitzondering.

Wat wel opmerkelijk is, is dat het verhaal is opgesplitst in twee perspectieven. Normaal heeft de Tales of serie één hoofdpersoon (vaak een mannelijke tiener), maar deze game heeft er twee. Aan het begin van de game kun je kiezen tussen deze twee personages: Jude, een student in medicijnen, en Milla, een 20 jarige jongedame die controle heeft over de Four Great Spirits – vier spirits die ieder een element representeren. Ondanks dat het gros van de route hetzelfde is, raken deze twee personages op bepaalde punten van elkaar gescheiden en maak je zijn of haar kant van het verhaal mee. Zo zie je dingen die in de ene route niet voorkomen, maar in de andere wel. Ook zijn er een aantal sidequests verschillend, en kan het voorkomen dat je van bepaalde gebeurtenissen niet goed op de hoogte bent omdat je vooral één perspectief te zien krijgt. Behalve extra replay value, geeft dit de game een extra interessante lading omdat niet alles persé gelijk wordt voorgekauwd. Over het algemeen wordt aangeraden om eerst met Jude te beginnen omdat daar wat meer uitleg voor het verhaal in zit. Stronteigenwijs dat ik ben, begon ik eerst met Milla. Gewoon, omdat zij mij een tof personage leek; toffe vrouwelijke personages zeg ik sowieso geen nee tegen.

Ondanks dat één route al gauw zo’n 40 uur in beslag neemt afhankelijk van hoeveel sidequests je doet, zit er alsnog aardig wat vaart in het verhaal. Waar veel JRPG’s vaak halverwege een beetje langdradig beginnen te worden, heeft Tales of Xillia hier niet echt last van. Ondanks het snelle begin dreigt het bij het einde van de eerste helft wel een beetje te blijven hangen, maar al snel wordt je in sneller vaarwater geslingerd waar de ene gebeurtenis na de ander zich met rap tempo afwisselt. Hier en daar worden de in-game cutscenes afgewisseld met prachtige animatie filmpjes, verzorgt door de animatiestudio ufotable (o.a. bekend van de anime Fate/Zero).

Het verhaal in Tales of Xillia was – zeker gezien ik Milla’s minder informatieve route heb gevolgd en ik die van Jude nog moet spelen – interessant en volgbaar genoeg om door te blijven gaan. Leuke en wat meer tragische momenten werden goed van elkaar afgewisseld en de game bleef nergens eindeloos in hangen. De wereld waarin de game zich afspeelt heet Rieze Maxia. In deze wereld leven mensen en monsters samen met spirits, maar met de dreiging van oorlog tussen de twee militaire grootmachten Rashugal en Auj Oule is de situatie niet bepaald om naar huis te schrijven. Intussen is Milla van plan de dood van een groot aantal spirits te onderzoeken, terwijl Jude soort van het avontuur in wordt geslingerd wanneer hij haar tegen het lijf loopt. Het blijkt dat Rashugal een wapen in de maak heeft, en wanneer Milla en Jude hierachter komen moeten zij vluchten. Er zit zoals eerder omschreven veel vaart in het verhaal. Als je als Milla speelt kan het verhaal wel het gevoel geven dat het een beetje onsamenhangend is en zelfs een beetje tegenvalt , maar hier kon ik persoonlijk vrij makkelijk doorheen kijken. Tenslotte is het de bedoeling dat je voor de volledige ervaring beide routes speelt.

De vaart in de game is ook terug te vinden in het gevechtssysteem. De Tales of games kenmerken zich door de op actie gerichte gameplay, waardoor je je personage tijdens een gevecht vrij kunt besturen terwijl je je vijanden in de pan hakt. Met de X knop kun je zwakkere aanvallen doen, terwijl je met de O knop zogezegde Spirit Artes uit kunt voeren, welke TP (Technical Points) kosten. Afhankelijk van het personage zijn dit magiespreuken of aanvalstechnieken die je hard nodig zult hebben in de gevechten. Verder is het ook mogelijk met andere party members te linken. Wanneer je aanvallen uitvoert zal een meter aan de linkerkant van je scherm oplopen, en kun je samen met je partner linked arts uitvoeren die nét even wat sterker zijn dan gewone aanvallen. Deze linked arts verschillen afhankelijk van de combinatie personages. Na ieder gevecht krijg je experience points, en wanneer je genoeg hebt krijg je Growth Points die je kunt spenderen op een grid system genaamd Lilium Orb om je stats te verhogen en nieuwe Artes te leren. Een grid systeem is niet bijzonder vernieuwend, maar het doet haar werk.

Maar een goede JRPG zou nergens zijn zonder interessante personages. De Tales of serie kenmerkt zich door het gebruik van bepaalde character tropes die vaak wel terug te vinden zijn in andere media. Desalniettemin heeft deze herkenbaarheid ook wel zijn charme, en weet de game de personages alsnog op een interessante manier neer te zetten door er een bepaalde draai aan te geven en de personages op een leuke manier uit te werken. Wat heel goed helpt zijn de zogezegde ‘skits’ welke kenmerkend zijn voor de Tales of reeks. Skits zijn optionele dialogen voorzien van plaatjes met de gelaatsuitdrukkingen van de betrokken personages, die met een druk op de knop op het scherm getoverd kunnen worden zodra er een melding verschijnt. Sommige skits zijn gerelateerd aan het verhaal, terwijl andere skits bijvoorbeeld de grappen en grollen van je party members laten zien of waarbij de personages ergens commentaar op leveren. Wat deze skits allemaal gemeen hebben is dat ze veel interactie tussen de personages laten zien, waardoor ze eigenlijk meer tot leven komen. Ondanks dat het gebruik van typische tropes ervoor zorgt dat je bepaalde ontwikkelingen aan ziet komen, zijn de personages alsnog sympathiek. Het stemacteerwerk voor de personages is daarbij over het algemeen ook dik in orde. Volgens velen klinkt Milla misschien wat monotoon, maar persoonlijk vond ik dit juist heel goed bij haar passen.

Behalve het verhaal zelf biedt de game een verscheidenheid aan sidequests, genaamd subevents. Vaak bestaan deze uit het uitschakelen van monsters binnen een bepaald gebied of het vinden van bepaalde voorwerpen, maar kunnen ook bepaalde personages extra diepte geven door ze wat van hun backstory te laten zien. Ook kunnen de levels van de winkels omhoog worden gekrikt door het doneren van materiaal dat je door de wereld heen vindt, wat weer tot betere voorwerpen en uitrusting leidt. Verder zijn er een aantal optionele bazen om tegen te vechten en een aantal optionele dungeons om je doorheen te slepen. De wereld van Rieze Maxia, en later Elympios, zijn uitgestrekt genoeg om rond te lopen. Voor de luiwammesen onder ons is er ook een teleport systeem, maar daarbij loop je wel het risico dat je aardig wat skits en materiaal misloopt.

Tales of Xillia is een goede JRPG voor de PlayStation 3 met leuke personages en veel vaart in zowel het verhaal als het gevechtssysteem. Het is nog even afwachten of Tales of Xillia 2 een waardig vervolg is. De sfeer lijkt in ieder geval anders dan haar voorganger, maar dit hoeft niet persé een slechte ontwikkeling te zijn. Daarbij lijkt in tegenstelling tot Tales of Xillia het vervolg zich te kenmerken door het maken van keuzes binnen het verhaal die ongetwijfeld het verloop ervan zal beïnvloeden. Het lijkt er in ieder geval op dat de makers van de Tales of reeks bij zowel Tales of Xillia als haar vervolg van hun vaak gebaande paden proberen af te wijken door te experimenteren met verhaalvertelling en replay value, en zo’n experimentele houding valt alleen maar toe te juichen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.