Het is zover: NARUTO SHIPPUDEN: Ultimate Ninja STORM REVOLUTION ligt in de winkels. De meesten van ons hebben wel van Naruto gehoord in anime dan wel mangavorm. Het is niet te ontkennen dat het fenomeen anime (en manga) steeds groter wordt in het Westen en zodoende waait er steeds meer over uit Japan naar ons kleine kikkerlandje. Dit kunnen game-adaptaties zijn van lopende (bekende) anime series zoals Naruto, Sword Art Online of Dragonball Z, maar ook is er genoeg ‘origineel’ spul te vinden. Ondanks dat er aardig wat variatie zit binnen de zogezegde ‘anime’ stijl, heeft het toch stilistisch gezien een eigen karakter. Voor de liefhebber heb ik hieronder een lijst samengesteld met naar mijn inziens opmerkelijke games met die typische anime-saus eroverheen.
Hard mode: ik heb geprobeerd niet alleen JRPG’s te noemen, al komen er ongetwijfeld toch een aantal langs.
Persona 3 (PlayStation 2, PlayStation Portable)
Ik heb zowel Persona 3 als Persona 4 in de kast staan, maar gezien ik meer heb gespeeld van Persona 3 heeft deze een plekje in de lijst gekregen. Deze game is een mix tussen een JRPG, een dungeon crawler en een dating sim. Normaliter vind ik dungeon crawlers vrij eentonig en haak ik snel af, maar het dating sim-gedeelte weet de game toch afwisselend te houden. Overdag ga je naar school en kun je afspreken met vrienden waardoor je aan Social Links werkt, terwijl je ’s nachts de gigantische toren Tartarus dient te verkennen… of je gaat aan je huiswerk, of vroeg naar bed, wat jij wilt. Het plot is opgesplitst in maanden, en bij een vast punt krijg je een baasgevecht voor je kiezen. Wanneer je precies Tartarus gaat beklimmen om te grinden of je huiswerk maakt is geheel aan jou. Het gevechtssysteem is een bijna typische JRPG, met als leuke toevoeging de Persona’s. Iedere party member heeft een eigen Persona, maar jij als hoofdpersoon kunt wisselen tussen meerdere. De eerder genoemde Social Links hebben weer invloed op je collectie Persona’s. Het beklimmen van Tartarus kan vrij eentonig worden, maar de leuke personages en party members (waaronder een hond!), het Social Links systeem en de interessante setting zorgen ervoor dat de game het spelen waard is. In de PlayStation Portable variant kun je overigens ook kiezen voor een vrouwelijk hoofdpersoon, wat zich vertaalt naar andere Social Links.
Phoenix Wright: Ace Attorney (Nintendo DS)
Wie had verwacht dat advocaat spelen zo leuk was? De game is een combinatie van een visual novel en een puzzel/avontuur game. Je bent de advocaat uit de titel, en het is aan jou om de verdachte zijn of haar onschuld te bewijzen. De game bestaat uit vijf zittingen, welke op hun beurt bestaan uit een onderzoeksgedeelte en het trialgedeelte. In het onderzoek ga je, zoals je wellicht al vermoed, op onderzoek uit op de plaats van delict. Denk hierbij aan het zoeken naar bewijzen en het praten met personages die bij de kwestie zijn betrokken. In de rechtszitting verdedig je de verdachten door middel van het verhoren van de getuigen en het vinden van inconsistenties in hun verklaringen, wat je dient te bewijzen met hetgeen wat je op de plaats van delict hebt gevonden. De kracht van de game ligt vooral in het groot aantal aan interessante personages en het goed geschreven verhaal. De game heeft inmiddels tal van vervolgen en spin-offs gekregen.
Ni no Kuni: Wrath of the White Witch (PlayStation 3)
Ik kan zo’n lijst als deze niet samenstellen zonder Ni no Kuni: Wrath of the White Witch te noemen. De game is een productie van Level-5 met animaties van Studio Ghibli (je weet wel, van films zoals Spirited Away, Howl’s Moving Castle en Princess Mononoke); het zal niet vreemd zijn dat het Ghibli-gehalte zo’n beetje van de game afdruipt en het daardoor een heel aandoenlijk en nostalgische game is, wellicht niet zonder haar wat onverwachte duisterdere kanten zodra je na gaat denken. Je speelt als het jongetje Oliver die door bepaalde omstandigheden die ik niet zal verklappen een andere wereld moet redden van de duistere magiër Shadar. De game ziet er grafisch prachtig uit en de fantastische wereld komt echt tot leven. Het gevechtssysteem is redelijk georiënteerd op de actie, en je hebt de keuze tussen het besturen van jezelf of een van je party members, of een van de vele familiars die je vangt en traint. Dit laatste doet wellicht aan Pokémon denken, maar de gameplay is verschillend genoeg dat dit niet aanvoelt als een slap aftreksel. Tenslotte zijn er ongelooflijk veel sidequests te doen waardoor je voorlopig nog wel even zoet bent met deze game.
The World Ends With You (Nintendo DS)
Een typische game die je niet op de cover (de personages lijken nogal op aftreksels van de hoofdpersonen uit Kingdom Hearts) of de vreemde titel moet beoordelen, want uiteindelijk heb ik aardig wat uren gespendeerd aan deze verslavende game. Het gevechtssysteem is zo inventief en goed in elkaar gezet dat ik het qua beschrijving niet echt eer aan kan doen in dit kleine stukje, maar ik doe een poging: door middel van buttons kun je bepaalde aanvallen loslaten op je vijanden door bepaalde bewegingen te maken met je stylus. Voor de toeschouwer ziet het eruit alsof je als een bezetene op je DS-scherm zit te krassen, maar dit bleek belachelijk verslavend te zijn. De game speelt zich verder af in de Shibuya wijk van Tokyo en volgt het antisociale personage Neku die een pact moet sluiten om de Reaper’s Game te overleven. Neku en de andere spelers in dit spel zijn namelijk dood, en moeten opdrachten vervullen om de zeven dagen durende Reaper’s Game te overleven en te bewijzen dat ze het waard zijn om weer tot leven gewekt te worden. Dit klinkt behoorlijk vaag, maar op de een of andere manier werkt het en is het een erg verfrissende game binnen het genre. Veel opdrachten bestaan uit het vechten tegen “Noise”: wezens die combinaties zijn van dieren en tribal tattoos die aangetrokken worden door negatieve gevoelens. De equipment bestaat uit modieuze merkkleding en accessoires die je kunt kopen. Of dit merk in is of niet beïnvloedt het effect van het item. De catchy muziek, de tekenstijl en de interessante personages geven deze originele actie JRPG een geheel eigen look.
Odin Sphere (PlayStation 2)
Een JRPG die veel weg heeft van een sidescroller en is dan ook volledig in 2D. De graphics zijn prachtig en hebben weg van sprookjesachtige aquareltekeningen, wat past bij de fantasievolle setting. Odin Sphere is opgedeeld in vijf hoofdstukken, met ieder een eigen hoofdpersoon. Iedere hoofdpersoon representeert één van de vijf naties binnen de wereld van Erion die nogal met elkaar in de clinch liggen, waardoor je eigenlijk van alle kanten een perspectief te zien krijgt. Deze vijf perspectieven hebben nogal wat overlap, waardoor het voorkomt dat de hoofdpersoon van één van de verhalen de antagonist is in een ander verhaal. Daarbij hebben alle personages zo hun eigen problemen die opgelost moeten worden. Je kunt aan het begin slechts één verhaal kiezen, maar gaandeweg wordt de rest ook beschikbaar. Locaties zijn opgedeeld in 2D levels die eindeloos rond lopen, en je kunt alleen weer weg wanneer er een uitgang verschijnt doordat je bijvoorbeeld alle vijanden hebt verslagen. Het vechten verloopt door middel van een meter die gaandeweg leegloopt wanneer je aanvallen uitvoert. Als deze meter leeg is, moet je wachten en ben je kwetsbaar. De mooie grafische stijl van de game, het gevechtssysteem en de vijf verschillende perspectieven maken deze game tot een waardige JRPG.
9 Hours, 9 Persons, 9 Doors (Nintendo DS)
Deze Visual Novel-achtige puzzelgame volgt Junpei; hij is samen met nog 8 andere mensen ontvoerd en wordt wakker op een zinkend cruiseschip. De personages moeten meedoen in een spel om van het schip te kunnen ontsnappen. De gameplay bestaat uit puzzels waarin je een manier moet zien te vinden om uit de kamer te ontsnappen of het selecteren van keuzes binnen de dialogen met de andere personages. Dit laatste kan het verloop van de game aardig beïnvloeden en er zijn dan ook zes verschillende eindes wat niet alleen voor enorme replay value zorgt, maar ook extra motivatie geeft om het hele verhaal en het mysterie te ontrafelen. De puzzels zelf bestaan voornamelijk uit het onderzoeken van de kamer en het vinden/manipuleren van voorwerpen waardoor je een sleutel of cijfercombinatie kunt verkrijgen om de deur te openen. Voor wie nog niet genoeg heeft van deze game: het vervolg, Zero Escape: Virtue’s Last Reward, is te spelen op de Nintendo 3DS.
Fragile Dreams: Farewell Ruins of the Moon (Nintendo Wii)
Deze game is een beetje moeilijk in een hokje te plaatsen. Het heeft elementen van een survival horror, adventure game en een RPG, maar valt niet strikt binnen één genre. Je volgt de 15-jarige Seto in een post-apocalyptische versie van de Aarde en ga je binnen de ruïnes op zoek naar andere mensen. De kracht van de game zit hem in de sfeer en de details; eenzaamheid, verlatenheid en het verval van wat ooit een samenleving was spelen de hoofdrol en maken dit tot een vrij melancholische game. Het feit dat je objecten kunt vinden die vaak droevige verhalen van de al overleden mensen vertellen draagt alleen maar bij aan de melancholische sfeer van de game. Op deze manier is het ook mogelijk meer achtergrondinformatie te krijgen van wat er precies is gebeurd waardoor de Aarde in deze staat verkeerd. De game is hierdoor niet echt eng, maar wel erg intrigerend. De nadruk ligt op onderzoek, en er wordt inventief omgegaan met de Wii Remote als zaklamp en geluiden die alleen uit deze controller komen. Vijanden zijn er in de vormen van Ghosts die je dient te verslaan met de simpele wapens die je hier en daar kunt vinden. Deze wapens kunnen kapot, dus reserves zijn pure noodzaak. Helaas heeft de game ook haar frustraties wat de immersie aardig kan verstoren: niet alleen kun je irritant weinig voorwerpen bij je houden waardoor je vaak terug moet naar een kampvuur om voorwerpen op te kunnen slaan of om te wisselen, maar verloopt het vechten ook vrij houterig. Desalniettemin is deze game een mooie ervaring.
Catherine (PlayStation 3, Xbox 360)
Nog een game waar ik eigenlijk niet onderuit kom in deze lijst is Catherine. Catherine is een originele game en zal hierdoor wellicht niet iedereen aanspreken. Het op een volwassen publiek gerichte puzzel-platformer adventure game is geproduceerd door dezelfde mensen achter de Persona en Shin Megami Tensei reeks en is erg gericht op het plot. Je volgt Vincent Brooks die vreemde nachtmerries krijgt wanneer zijn vriendin Katherine wil gaan trouwen en gaan settelen. De situatie wordt nog gecompliceerder wanneer Vincent een affaire begint met Catherine. De game is opgedeeld in dag en nacht; overdag spreekt Vincent af met vrienden en probeert hij om te gaan met de relaties die hij erop nahoudt met de twee dames, terwijl de voornamelijke gameplay zich tijdens de eerder genoemde nachtmerries afspeelt. In deze droomwereld kun je andere mannen vinden in de vorm van schapen. Het is de bedoeling dat je een gigantische trap beklimt die beneden jou in elkaar stort, maar natuurlijk is dit niet zonder obstakels. Door het zo snel mogelijk verschuiven en beklimmen van blokken en het ontwijken van vallen moet je met Vincent zo snel mogelijk de top bereiken. Uiteindelijk moeten er tijdens het verloop van de game keuzes worden gemaakt die leiden naar één van de verschillende eindes. Het volwassen verhaal en de bijbehorende thema’s van verbintenissen aangaan of de angst ervoor maken dit toch een zeer interessante game.
Ar Tonelico: Melody of Elemia (PlayStation 2)
Een vrij luchtige JRPG in vergelijking met sommige andere titels, maar met de seksuele innuendo af en toe toch wat aan de foute kant. Desalniettemin heeft deze game interessante world building, leuke personages en vooral prachtige muziek wat een mix is van haast Hymns en andere genres zoals rock, electro, industrieel en orchestra. Een aantal van de liedjes zijn ook gezongen in Hymnos, een taal specifiek gemaakt voor de game, wat uit eigen symbolen bestaat en daadwerkelijk te vertalen valt. Deze vergeten taal is alleen terug te vinden in zogezegde Song Magic dat kan worden gebruikt door Reyvateils: gefabriceerde dames met een vaak gelimiteerde lifespan die in verbinding kunnen komen met Ar Tonelico en hiermee dus Song Magic kunnen gebruiken. Het verhaal draait om Lyner die normaal gesproken op de gigantische toren Ar Tonelico leeft. Deze toren functioneert als een soort computerprogramma en is hierdoor kwetsbaar voor virussen. Bij de aanval van zo’n virus veroorzaakt door de Reyvateil Mir is Lyner genoodzaakt Ar Tonelico te verlaten en stort hij neer op de minder technologisch geavanceerde lagere wereld. Hier ontmoet hij de twee Reyvateils Aurica en Misha, die allebei een belangrijke rol spelen in het dwarsbomen van Mir’s plannen. De Reyvateils zijn ook terug te vinden in het gevechtssysteem: er kunnen drie normale vechters geselecteerd worden en één Reyvateil. Deze Reyvateil is al zingend verantwoordelijk voor de magiespreuken die schade kunnen toebrengen aan de vijand of je party kan genezen. Naarmate je een betere relatie opbouwt met de Reyvateil, wordt haar “Song magic” sterker. Deze relatie kun je versterken door te “diven”; letterlijk duiken in de Reyvateil haar onderbewustzijn om haar te helpen om te gaan met haar onzekerheden en inner demons wat voor veel karakterontwikkeling zorgt. Halverwege kun je ook kiezen voor één van de routes van de Reyvateils. Verder hebben de dames ook ieder een eigen zangeres. De JRPG heeft misschien wat onderdelen die al vaker zijn gedaan, maar anderzijds ook wat vernieuwende aspecten.
Tales of Symphonia (Nintendo Gamecube, PlayStation 3)
Ik heb even zitten twijfelen over welke game uit de ‘Tales of’-reeks op de lijst moest komen, maar uiteindelijk heb ik toch voor Symphonia gekozen. Voor veel mensen, inclusief mijzelf, was dit namelijk de eerste ‘Tales of’-game. De gameplay heeft een typische actie-georiënteerd gevechtssysteem, wat resulteert in meer vaart dan bijvoorbeeld een systeem dat meer turnbased is. Speciale aanvallen kunnen worden toegewezen aan knop- en joystickcombinaties. Onder speciale omstandigheden kunnen de party members titels verwerven wat hen een kleine boost in bepaalde stats zal geven. In het verhaal volgt de speler Lloyd, een wees die is opgevoed door een dwerg. Jeugdvriendin Colette gaat echter op reis om als The Chosen One de wereld te redden, maar onderweg blijkt de situatie niet zo simpel te zijn als het lijkt en gaan er allerlei politieke complotten, plotttwists, familieperikelen en zelfs een parallelle wereld schuil onder een in eerste instantie simpel plot van het redden van de wereld. Halverwege de game kan er gekozen worden tussen twee personages, wat op zijn beurt weer invloed heeft op het verhaal. Zoals bij veel ‘Tales of’-games zijn de skits weer ruimschoots aanwezig, wat helpt bij het neerzetten en het ontwikkelen van de verschillende personages. Verder behandelt de game thema’s zoals discriminatie. Tales of Symphonia is een solide JRPG met een aantal verrassende plottwists.
The Witch’s House (PC)
The Witch’s House is een gratis survival horror game voor Windows gemaakt door Fummy en vertaald naar het Engels door vgperson. De game heeft 16bit graphics, speelt vanaf vogelperspectief en wordt bestuurt met de pijltjestoetsen op je toetsenbord. Je speelt als Viola die uit het behekste huis uit de titel moet zien te ontsnappen. Helaas zit het enge huis vol met vallen, raadsels en puzzels die jij op moet zien te lossen. Verwacht vaak dood te gaan en jezelf kapot te schrikken, want de game zit vol schrikmomenten. Op andere momenten zul je moeten vluchten voor het gespuis dat in het huis rondzwerft. Het is geen lange game en hij zal gemiddeld zo’n 3 uur in beslag nemen, maar toch het spelen waard. Er is meer dan één einde, en het ‘echte’ einde heeft overigens een zeer interessante plottwist die ik totaal niet aan zag komen.
Chrono Trigger (Nintendo DS)
In een lijst met anime games mag Chrono Trigger met karakterontwerpen van niemand minder dan Akira Toriyama (ja, die van Dragonball Z) natuurlijk niet ontbreken. Oorspronkelijk verscheen deze JRPG voor de SNES, maar is er een port verschenen voor de Nintendo DS. Chrono Trigger maakt gebruik van inmiddels aardig ingeburgerde RPG elementen zoals het Active Time Battle System dat ook wordt gebruikt in veel oudere Final Fantasy games. Ieder personage kan één keer een actie uitvoeren per beurt, welke wordt aangegeven met een timer. Magie en speciale technieken worden aangeduid met ‘techs’ welke MP kosten, en kunnen tactisch worden ingezet door bijvoorbeeld groepen of vijanden op één lijn aan te vallen. Vijanden kunnen namelijk hun lijnpositie veranderen. Verder geeft het tech-systeem ruimte aan het gebruik van coöperatieve techs; de acht persoonlijke techs die gecombineerd kunnen worden met de techs van een ander personage voor extra effecten. Verder is tijdreizen een belangrijk thema binnen het verhaal. Naar aanleiding van een incident met een teleporter raken de hoofdpersonen Crono, Lucca en Marle verzeild in een quest die hen door maar liefst 7 tijdsperioden zal voeren en acties in het verleden hebben invloed op de toekomst. Tenslotte zijn er in de DS versie maar liefst veertien verschillende eindes te behalen. Dit klinkt allemaal erg ingewikkeld, maar dit wordt gecompenseerd met het relatief transparante verhaal zonder een tal van plottwists wat wel eens gebruikelijk is binnen het genre. In het geval van Chrono Trigger is dit juist het charme van de game.
BlazBlue: Calamity Trigger (PlayStation 3, Xbox 360)
BlazBlue is een traditionele 2D fighter van Arc System Works (bekend van o.a. Guilty Gear, die ook op deze lijst zou kunnen staan). Ieder personage heeft een sterke, medium en zwakke aanval, alsmede een unieke techniek. Uiteraard kunnen er ook combo’s, blocks en grabs worden uitgevoerd. Schade toebrengen of krijgen zorgt ervoor dat een meter onderin je scherm volloopt, de zogezegde “Heat” meter. Wanneer deze meter voor de helft vol is kan er een Distortion Dive worden uitgevoerd, wat een speciale aanval is die meer schade toebrengt. Verder zijn er nog wat geavanceerde tactieken. Er is natuurlijk ook een story mode, en de game heeft een aardige verscheidenheid aan personages.
Eternal Sonata (PlayStation 3, Xbox 360)
Deze game heeft een ongelooflijk interessant plot gecentreerd rond de Poolse pianist Frédèric Chopin, die is gestorven aan tuberculosis op 39-jarige leeftijd. De game is de droomwereld van Chopin terwijl hij zijn laatste uren doorbrengt op zijn sterfbed. Hierdoor zijn er ook invloeden uit Chopin zijn leven en muziek terug te vinden in de game zelf, waardoor je er zelfs nog wat van op kunt steken. Het gevechtssysteem is een combinatie van actie en tactiek: de speler krijgt per personage strategic time en active time. De eerste tijdsbalk kan worden gebruikt om te beslissen hoe je je tijd gaat spenderen, terwijl de tweede balk leegloopt bij het bewegen van het personage of het ondernemen van een actie. Verder heeft licht en duisternis invloed op niet alleen de aanvallen van jouw partyleden, maar ook op de kracht van de vijanden. Licht en duisternis kan beïnvloed worden door de omgeving, schaduwen van bijvoorbeeld bomen of wanneer het dag of nacht is. Ondanks dat er traditionele JRPG elementen aanwezig zijn in de game, weet Eternal Sonata dus toch te verrassen met wat innovatieve elementen binnen het gevechtssysteem. Muziek heeft de rode lijn binnen de game. Behalve Chopin zelf (die een speelbaar personage is) zijn alle andere personages vernoemd naar muziektermen. Gecombineerd met de extra educatieve factor en de thema’s van de droomwereld en escapisme die de focus op Chopin met zich meebrengt, krijgt de game een diepere laag.
Buiten deze lijst zijn er nog ongelooflijk veel andere games binnen de anime stijl te vinden en is het onmogelijk alles te bespreken, maar hopelijk heb jij er alsnog een leuke tip uit kunnen halen. Veel gameplezier!
