Metrico is na lang wachten eindelijk uit en er zijn veel redenen om enthousiast van Metrico te worden. Ik was vorig jaar op visite bij de mannen van Digital Dreams, die opereren vanuit de Dutch Game Garden in Utrecht, om de game uit te proberen en mijn verwachtingen waren na die speelsessie hooggespannen.
Ik had de passie gevoeld van de mannen die hem maakten en ik was voor ik die afspraak had al enthousiast. Hoewel ik een taalmeisje ben en niks kan met cijfers, rekenen en wiskunde, had ik zin om een game te spelen die helemaal bestond uit: infographics.
Goed, die afspraak en speelsessie zijn inmiddels een jaar geleden en de game is eindelijk op de PS Vita gearriveerd. Voor ik begon te spelen, bedacht ik me even weer waarom ik zo blij was dat ik deze review mocht doen: het is een Nederlandse game, hij is kunstzinnig, origineel en creatief, plus het is een unieke game voor de PlayStation Vita en die zien we niet genoeg.
Even kort een uitleg van hoe de game werkt: je bevindt je in een 2D-sidescroller waarin je steeds verder moet zien te komen door uit te puzzelen wat je moet doen. Dat klinkt een beetje cryptisch, dus laat ik het iets visueler maken. Je komt aanwandelen met je schaduwpoppetje en je ziet voor je een staafdiagram steeds verder omhoog gaan naarmate je er dichterbij loopt. Heb je nou net die staafdiagram op een bepaald niveau nodig om verder te komen in het level door er bijvoorbeeld op te springen, dan moet je uitzoeken hoe je hem precies zo hoog krijgt als jij wilt.
Aangezien hij steeds verder omhoog ging toen je gewoon liep, moet je dus een andere oplossing zoeken. Je kunt in deze game springen, dus je zou kunnen proberen of je door grote sprongen richting de staafdiagram te maken, misschien het naar boven gaan van de staaf kunt reduceren. Dat is ongeveer hoe deze hele game speelt, soms moet je expres terug gaan wandelen en soms wordt het je extra moeilijk gemaakt omdat er dan bijvoorbeeld twee of drie staven en blokken tegelijk verschillende dingen doen op basis van jouw gedrag.
Het leuke is dat je aan het einde van het level ook te zien krijgt hoe jouw gedrag in de game was, wat het een beetje een psychologisch spelletje maakt. Je wordt uitgedaagd om er met een blanco hoofd in te stappen en vooral niet te denken zoals dat in gevestigde games wel moet. Je moet juist alle hoeken en gaten van de game bekijken om te ontdekken hoe je verder moet. En soms betekent dat zelfs dat je jezelf moet respawnen (tactisch respawnen noem ik het), want dat is ook een van de mogelijkheden die je in het begin al direct krijgt.
In de basis was de game nog steeds zoals hij was toen ik hem speelde bij de studio vorig jaar, maar ik merkte al in eerste levels dat die mechanieken waardoor de staven op jou reageren, niet altijd even gelijk liepen met wat mijn personage deed. Dat zou nog aan mij kunnen liggen, maar zodra je om je heen begint te schieten, dan wordt de game iets minder vet omdat je je af en toe geen raad weet met wat je nu ook alweer wanneer moest doen.
Het is nogal een vingertwister omdat je de achterkant van de Vita gebruikt om te richten. Aan de andere kant is het wel iets gebleken wat je gewoon even in de vingers moet krijgen, bovendien maakt het schieten de game wel een stuk veelzijdiger.
Dat gezegd hebbende, is de visuele stijl van deze game nog steeds fenomenaal. Als iemand naast je in de trein Metrico speelde, of je zag er slechts een screenshot van, dan weet je meteen welke game je voor je hebt. Niet alleen vanwege de staafdiagrammen en andere grafieken, maar ook door het matte en soms pastellerige kleurgebruik. Prachtig, helemaal omdat je schaduwpoppetje (die trouwens man of vrouw is, dus duizendmaal dank daarvoor Digital Dreams) juist heel soepel beweegt in die verder nogal vierkante wereld.
Je personage wordt steeds verder uitgebreid met andere mogelijkheden en de game blijkt niet alleen een ontdekkingstocht op virtueel gebied, maar ook qua hardware. Alle facetten van de Vita komen voorbij en dat is heel prettig. Ik ben dol op games die de potentie van apparaten op zijn minst een keer uitproberen en Metrico leent zich daar ook goed voor. Met de camera moet je bijvoorbeeld bepaalde kleuren vinden in je huiskamer, dus eigenlijk gaat de ontdekkingstocht nog verder dan de software en de hardware…
Ik vond het raar dat we weinig van Metrico hebben gehoord toen hij eenmaal uit was, want hij werd tijdens perspresentaties van Sony best geplugd vorig jaar. Meestal betekent dat dat een game niet zo goed is geworden als is beloofd en ik zie de game in sommige reviews dan ook afgeslacht worden. Ik zeg dit niet omdat ik een aandeel in Digital Dreams zou hebben, want die heb ik niet, maar sommige reviewers hebben echt geen idee wat een goede game is.
Zoals gezegd, het is soms wat ingewikkeld om de game te besturen, maar het feit dat er niets wordt losgelaten over hoe je verder moet, is in mijn ogen juist geweldig. Geen makkelijke hintcoins zoals in Professor Layton en ook geen mogelijkheid om hints te zien in laadschermen: het is allemaal aan jou en je kunt je dan ook enorm dom voelen door Metrico. Misschien zijn er veel gamejournalisten die zich enorm in hun ego aangetast voelen, want Metrico is een keiharde game, maar eentje die vooral keihard terugkomt bij de gamer en niet bij de gamemaker (want die slechte reviews zijn eigenlijk een beetje triest). Misschien is dat onze Nederlandse nuchterheid en doorzettingsvermogen, maar ik houd er in dit geval enorm van om op mezelf aangewezen te zijn.
Ik heb genoten van Metrico en dat is enigszins verbazingwekkend als je je bedenkt dat cijfers al mijn hele leven mijn grootste struikelblok zijn. Aan de andere kant heb ik ook niet heel veel aandacht besteed aan alle tellertjes en andere oplopende getalletjes in de game, omdat mijn brein daar toch niets mee kan. Bovendien, ik wilde puzzelen, meer spelen, want er is maar een ding lekkerder dan je dom voelen tijdens het gamen: helemaal zelf bij de oplossing komen: win-win-win!
Laura’s Score:
Gameplay: 7/10
Fun: 7/10
Levensduur: 6/10
Graphics: 8/10
Originaliteit: 10/10
Totaalscore volgens reviewer: 7.6
