Als je net zo fanatiek gamet als je vriend, dan zou je denken dat er ook nagenoeg geen irritaties zijn als het op het gamen aankomt. Denk nog maar eens, want reken maar dat de gemoederen niet alleen door het gamen hoog oplopen.
Als je net als je vriend gamer bent en daar ook nog eens over schrijft, dan ga je bijna denken dat je een soort perfect koppeltje bent. Immers ga je natuurlijk niet zeuren als manlief het eten koud laat worden door nog net even dat ene leveltje af te maken. Ook nachtenlange gamesessies zijn iets om samen van te genieten, in plaats van al nagelvijlend te miauwen over een slecht seksleven. Je vriend zal niet denken dat je alleen maar gamet om hem te plezieren , want hij weet immers je kennis over het onderwerp en dat je altijd al gamet (en dat is misschien wel een reden geweest om jou zijn meisje te maken.)Hoe dan ook, ik verbaas me er wel eens over hoe erg dat tegenvalt. Natuurlijk heb je naast het gamen sowieso wel irritaties over het wel of niet aan laten van het licht en dat lastige dopje van de tandpastatube, maar ook qua gamen valt er best nog wel eens wat te discussiëren. Niet alleen als bijvoorbeeld de een per se samen een spel wil spelen zoals Rayman Legends terwijl de ander juist een singleplayer-avondje had gepland, maar ook op het gebied van de game-ervaring.Mijn vriend is een soort holbewoner. Hij houdt van alle gordijnen dicht, de lichten uit, laat zijn nieren gemakkelijk kapotgaan door urenlang niets te eten of drinken en aangezien holbewoners altijd wat overbeharing hebben (schijnbaar ook in de oren) moet het geluid keihard. Nu hebben we op dit moment gelukkig buren die heel dichtbij perfect komen en nooit klagen over herrie, maar er is wel een bewoner in ons blok die last heeft van de herrie.Ik wil niet zeggen dat ik een gamer ben die juist overal frisse bloemetjes heeft staan, de ramen wijd open doet en een compleet buffet neerzet tijdens het gamen, maar ik vind het wel prettig als ik licht boven mijn televisie heb schijnen tijdens het gamen, zodat ik wel zie wat er om mij heen gebeurt. Helemaal als je een zwarte kat hebt, dan kun je je voorstellen dat je je rotschrikt als er ineens iets harigs langs je been schuurt vanuit het zwarte niets. Toch kan ik daar wel inkomen, in het niet willen van te veel licht in de kamer zodat je ogen nog meer richting dat beeld worden getrokken. Er is echter een ding dat ik totaal niet kan begrijpen: waarom moet die verdomde volumeknop toch zo hoog? Ik vind het altijd heel erg irritant als er in vrouwenbladen wordt gezeurd over mannen die gamen, hoezeer die een Peter Pan-complex hebben en hoe irritant het is dat ze zich maar niet willen binden. Toch hebben ze in een geval wel gelijk, wat is er toch mis met het gehoor van de man dat het gamegeluid altijd zo hard moet?Vanavond was ik bijvoorbeeld mijn boodschapjes aan het binnenhijsen en de vriendelijke jongeman van Albert keek me een beetje vreemd aan. Niet omdat ik meteen aanviel toen hij een nieuwe lading chocolade binnen bracht, (was ik wel toe in staat geweest), maar omdat het klonk alsof een vader in de huiskamer zijn kinderen in elkaar sloeg. Weet hij veel dat mijn kinderloze vriend South Park: The Stick of Truth aan het spelen is en dat daarin de nodige klap-geluidjes zitten (en schreeuwende kindertjes natuurlijk). Soms is het geluid zo hard, dat ik op de bank de neiging heb om mijn oren dicht te houden, bizar. Ik begrijp niet dat je op die manier beter van een game geniet. Integendeel! Toch vind ik het ergens wel grappig; je kunt nog zoveel op elkaar lijken qua hobby’s, er zijn altijd dingen net even anders. En tegelijkertijd ben ik dus ook weer een beetje meer hetzelfde als de gemiddelde Cosmopolitan-lezeres. Hmm, misschien toch maar hele goede oordopjes kopen?
