Vorige week schreef ik al dat ik een lafbek ben, maar ik ga gewoon nog even door met mezelf te kakken zetten hier op Female-Gamers. Ik ben namelijk niet alleen laf, ik ben ook een ontzettende opgever.Mijn vriend kan letterlijk tot acht uur ’s ochtends met een bepaalde missie bezig zijn. Als hij ermee bezig is, dan zit hij enorm hard te schelden en doet hij heel soms uit frustratie zelfs in een keer PAF de Xbox 360 uit. Ik moet altijd een beetje lachen als ik hem op zo’n zwak moment zie, want hij laat zich even helemaal gaan alsof hij met wereldproblematiek te maken heeft waarbij hij zijn zin niet krijgt. Bovendien vraag ik me regelmatig af of hij gamen wel zo leuk vindt. Waarom stop je niet gewoon als je helemaal agressief en gefrustreerd wordt? Zeker als het steeds hetzelfde stukje is dat fout gaat, dan geef ik allang op.Nu was er laatst wel een bijzonder momentje, want hij had het ook in Resident Evil 6. Ik ben zelf niet heel bekend met die franchise, maar na het zoveelste scheldwoord dat ik hier maar niet zal herhalen, stelde ik De Vraag. Ik durfde het aan om mijn mond open te trekken en te vragen: “Zal ik het anders eens proberen?” Let op, je moet in dit geval nooit zeggen: “Zal ik het even doen?”, want dat impliceert natuurlijk dat je het in een handomdraai gefixt hebt.Waar er op die vraag meestal heel nors en chagrijnig een nee uit zijn op elkaar geperste lippen komt, zei hij bij dit Resident Evil-stukje ineens dat ik het wel eens mocht proberen. Nu weet hij geloof ik wel dat ik een ster ben in het heel snel indrukken van knopjes, dus wie weet had dat hem overgehaald. Dat was namelijk de bedoeling in dit gedeelte van de game. Een paar keer achter elkaar heel snel knoppen rammen. Dus dat was precies wat ik deed. De eerste keer wist het monster me toch eerder te bereiken, dus daar was mijn vriend een soort van opgelucht over. Het lag dus niet aan hem, maar na een stuk of drie keer lukte het me.Ik had als ik hem was allang die controller naast me neergelegd en als hij thuis was, gevraagd of hij het wilde doen. Ik vind het een prestatie dat hij het volhoudt om urenlang hetzelfde stuk steeds weer opnieuw te doen zonder succes, maar met een hoop frustratie. Ik heb al heel snel na een paar keer de mist ingaan of vastzitten met een puzzel, dat ik a) de game afsluit en iets anders ga doen of b) een walkthrough erbij zoek en dus c) als vriendlief thuis is, zijn hulp vragen.Opzich zijn b en c natuurlijk voor mezelf niet echt eervolle oplossingen en bovendien moet ik maar hopen dat ik het door die walkthrough wel snap of het wel lukt. En als mijn vriend niet thuis is of geen zin heeft, dan moet ik toch meestal overschakelen op optie A. Het vervelendste van die optie, is dat het probleem daarmee niet weggaat. Niet dat ik er ’s nachts wakker van lig dat ik vastzit in een game hoor, geen probleem, maar er komt natuurlijk een moment dat ik verder moet. Soms moet het voor een review en dan heeft het nog haast ook (dat zijn de naarste momenten), maar ook voor mijn lol moet ik soms verder.Ik zal je heel eerlijk zeggen, er liggen bij mij een stuk of vier games in de kast waarin ik niet verder ben gekomen en ook niet door heb gespeeld. Wat de rest van de games betreft, probeer ik dan meestal nog wel een keertje. Maar als het eenmaal lukt, dan kom ik er meestal niet veel later achter dat het toch geen game van mijn goesting is en wordt hij alsnog vóór het uitspelen nog voor altijd uit mijn console verwijderd. Oftewel, ik heb net zoveel ruggegraat als Cow & Chicken’s neefje Boneless, maar ja, zolang mijn vriendje af en toe gigantisch vast komt te zitten in een game en mijn hulp inschakelt, kan ik mooi verhullen dat ik eigenlijk een opgeversmentaliteit heb.
