Rayman: Origins, New Super Mario Bros., Mario Galaxy, Kirby, Halo, Borderlands 2. Ik heb al veel games geco-opped met mijn vriend, maar het is altijd lastig om er eentje te vinden die we allebei leuk vinden. Op mijn verlanglijstje daarom: meer co-opgames.Er gaat niets boven een weekendje lekker met het vriendje op de bank en een leuke game in de console. Controller in de hand, een lekker drankje erbij en elkaar het ene moment de huid volschelden om vervolgens lieflijk elkaar te high-fiven als het goed gaat.Het is prettig als je games kunt vinden die zulke weekendjes mogelijk maken en dat heb ik meegemaakt met Rayman: Origins, Mario Galaxy en Halo: Reach. En laat ik vooral de LEGO Harry Potters, Batmans en Indiana Jones’ van deze wereld niet vergeten, want daar hebben we samen zeker weten de meeste uren ingestopt. We moeten die LEGO-games altijd op de volle honderd procent halen en daar steken we met plezier een heleboel tijd in.Toch ben ik van mening dat er nog steeds veel te weinig games zijn die je lekker splitscreen kunt spelen. Vriendlief is niet bepaald gecharmeerd van platformers, terwijl ik al sinds het wisselen van mijn tanden met Mario de platte velden verken. Het is dan best moeilijk om iets te vinden waarin we allebei ons ei kwijt kunnen.Het grappige is dat juist als je co-opt, je elkaar het beste leert kennen. Zo weet ik dat Kirby’s Epic Yarn absoluut niets voor mijn vriendje is. Niet omdat het te schattig is of omdat hij geen Nintendo-gamer is, maar omdat hij graag dingen verzamelt en je steeds je juwelen verliest als je wordt geraakt door een vijand. Je begrijpt, de frustratie was groot. Ik heb daarentegen weer moeite met games waarin het niet duidelijk is wat de bedoeling is en je gewoon maar wat rond lijkt te lopen in een enorme wereld.Nu zijn we het afgelopen weekend na de credits van Rayman te hebben gezien, begonnen met Borderlands 2. Ook dit is een game waarin niet heel veel wordt uitgelegd en aangezien ik het eerste deel niet heb gespeeld, kreeg ik van mijn vriendje een korte cursus in wat looten is, hoe de menu’s in elkaar zitten enzovoorts.Dat is dan wel weer fijn aan co-oppen, dat je altijd even bij elkaar steun kunt zoeken. Niet alleen hoe een game in het beginsel werkt, maar ook hoe je die eindbaas toch een kopje kleiner moet maken. Vaak kom je er door samen te puzzelen wel uit en dat is precies waarom ik co-oppen zo heerlijk vind. Vroeger al, toen ik nog met mijn broer op de SNES speelde. Steeds moeten kijken naar hoe een iemand gamet, laten we eerlijk zijn, is niet leuk.Ik was dan ook blij dat we met zijn tweeën met Knabbel en Babbel het avontuur aan konden gaan in de game van de Rescue Rangers. We sloegen elkaar meteen weer de hersens in zodra we uit de game waren en het gewone leven weer verder ging, maar zodra de SNES aanstond en we allebei een controller in handen hadden, ging het eigenlijk wel goed.Ik gun ouders natuurlijk dat fijne moment om hun kinderen samen te zien spelen en daarom pleit ik voor meer co-opgames om met elkaar, splitscreen, een avontuur te beleven. Hoewel de wat oudere kinderen (lees: volwassenen) elkaar, in tegenstelling tot kleine kids, juist tijdens het spelen de hersenen willen inslaan. “Waarom sprong je niet?!” Tja, soms maak je nu eenmaal kennis met kanten die je liever niet kende.
