Het is weer tijd voor een nieuw game gedicht, want is al weer zo lang geleden. Aangezien we zo veel mensen hier die World of WarCraft spelen, wilde ik wel hier over schrijven. Dus klik snel op read the rest!“Op mijn witte Ram zwier ik door Dun Morogh rond,Pijnlijk en waar… door al het zitten krijg ik pijn in mijn Dwarfen kont,Het weer rond ‘Iron Forge’ is altijd ijzing wekkend koud,Maar dat is waar deze bier drinkende dwarf eigenlijk van houd, Ik ben sterk en behoorlijk veel moed,Met de “Silent Crusader” uit Naxxramas in mijn rechter hand,Voel ik elke Troll in Dun Morogh aan de tand,Dit doet mij elke keer heel veel goed, Het bloed vliegt over de witte vlakte,Dit komt omdat ik door zijn lichaam heen hakte,Als tank weet ik altijd wel hoe ik de aandacht moet wekken,En door me taunt weet ik wel hoe ik die Trolletjes naar me toe moet trekken. Zo lang de healer maar bij me klaar staat,Liefst die mooie vrouwelijke nacht elf priest uit die donkere bossen,Want dan kan ik zonder moeite in die grote groep met Trollen in rossen,Ze weet namelijk ook dat ik die mobs heel erg haat. Wij als de alliance zijn altijd de helden,Zelfs wanneer de Horde ons relden.Maar zo als altijd red ik de dag,Met of zonder een /lol emote gelach. Ik wil naar Northend dus moet weer terug,Hearthstone naar Dalaran is mijn mannier,… maar het gaat niet goed hier!!!WTF!!! IK DISCONNECT, DAMN WAT EEN KUT BUG. Dallaglan maakt me weer geïrriteerd,Iemand die zijn server bij Blizzard weer niet goed beheerd,Het is 3:35 snachts en stop maar weer met spelen,Want moet me bed weer met die gnome van een vrouw delen.”
