Angry Birds kennen we van het telefoonspelletje waarbij grappige ronde 2D-vogels tegen kastelen en groene varkens worden aangesmeten via een katapult. Het klonk ons dan ook wat vreemd in de oren toen we vernamen dat er een film van deze ietwat simpele mobiele game kwam. Echter was de trailer zo leuk, dat we toch een kijkje namen. Of we uiteindelijk meer genoten van de popcorn dan van de film, dat lees je in deze recensie van Angry Birds: De Film.
Angry Birds: De Film vertelt het verhaal van de bekendste vogel van het stel, de rode booskijker met zijn dikke, rechthoekige wenkbrauwen: Red. Red woont in een dorpje met allemaal vogels, die druk doende zijn met gezinnen stichten en aangezien Red nogal een moeilijke man is, is hij daar niet mee bezig. Hij maakt zich vooral overal razendsnel boos om, en heeft zelfs zijn huisje buiten het dorp gebouwd omdat hij zich niet thuisvoelt.
Als hij van de rechter in therapie moet voor zijn gedrag, dan ontmoet hij andere vogels die de fans zullen herkennen uit de game. Echter wordt de therapie bruut verstoord door de aankomst van enkele groene varkens op het vogel-eiland. Red vertrouwt het niet, terwijl de andere vogels compleet met ze weglopen. Verder zal ik niks verklappen, maar laat ik zeggen dat er aan het einde op een hele leuke wijze wordt verwezen naar de gameplay uit Angry Birds: de game.
Niet dat alles per se zo leuk is aan Angry Birds, want ik heb maar weinig gelachen. Nu ben ik niet makkelijk aan het lachen te maken, maar zelfs mijn vriend die normaal regelmatig in lachen uitbarst bij comedies en animatiefilms die zat stil naast me. Ik denk dat het komt door het type humor, dit was namelijk nogal kinderlijk. Veel animatiefilms gooien er veel knipoogjes en grapjes naar de volwassenen tussendoor, maar dat misten we in Angry Birds.
Bovendien was alles zo voorspelbaar, dat het ons ineens duidelijk werd dat dit echt een film voor kleine kinderen is, en verder niemand. Opmerkelijk, want de meeste animatiefilms worden zo gemaakt dat ook volwassenen er heel veel plezier aan kunnen beleven. Zeker in het geval van zo’n universeel geliefde game als Angry Birds had ik verwacht dat er meer rekening werd gehouden met oudere gamers.
Ik vond ook de muziekkeuze in de film heel erg saai en voorspelbaar. Elke 20 minuten moest er een liedje worden gezongen en een dansje worden gedaan, wat niet alleen als een verplichting overkwam, maar soms helemaal niet zo in de film pastte. Erg jammer, want een vrolijk deuntje kan de sfeer verbeteren, dat deed hij echter in dit geval niet.
Er was wel een ding om van te genieten, namelijk de animatiestijl. Ik ben onder de indruk van deze eerste animatiefilm van Sony/Rovio, want de kuikens op de foto in dit artikel zien er enorm knuffelig uit in de film. De kleuren zijn vrolijk en fel, en er is overduidelijk veel liefde en aandacht gestoken in het zo mooi mogelijk weergeven van het verendek van de vogels.
Eigenlijk ben ik aan het cheaten, want ik ben niet naar Angry Birds: De Film geweest, maar naar The Angry Birds Movie. Ik kan echt niet naar Nederlandstalige animatiefilms kijken, tenzij het om Shaun The Sheep gaat waarin niet wordt gesproken. Angry Birds in het Nederlands heeft de stemmen van Eddy Zoey, Murth Mossel en Isa Hoes. De Amerikaanse versie heeft: Jason Sudeikis, Bill Hader, Peter Dinklage en Sean Penn.
Als je kinderen hebt, dan zou ik zeker aanraden naar Angry Birds te gaan, want op zich is het voor kinderen een hele grappige en herkenbare film. Bovendien moeten je kleine gamertjes toch een keer met gamefilms in aanraking komen voor de eerste keer, en vergeleken met andere films op basis van games valt Angry Birds dan weer mee. Vergelijk je hem zoals ik met andere animatiefilms, en ben je een volwassene zonder kinderen, dan zou ik de flauwe, voorspelbare humor en verhaallijnen van Angry Birds: De Film zeker links laten liggen.