Vandaag is het Wereld Autisme Dag en zal ik een eenmalige column schrijven. Waarom? Omdat ik autisme heb. Hoe gaat dat samen met gamen en werken voor Female-Gamers?
Volgens Wikipedia is autisme: “een aangeboren pervasieve ontwikkelingsstoornis die zich kenmerkt door beperkingen op het gebied van sociale interactie en (non-)verbale communicatie en door een beperkt, repetitief of stereotiep gedragspatroon”. Uiteraard kun je autisme niet in een zin samenvatten. Er zijn enorm veel verschillende kenmerken, vormen en gradaties. Een groot misverstand is dat alle autisten genieën zijn.Ik zal eerst wat vertellen over mijn autisme. Nee, helaas ben ik geen genie. Het eerste wat ik vaak te horen krijg is: “Goh, maar dat zie je helemaal niet aan jou” of “Dat had ik niet van jou verwacht”. Nee duh. Uiteraard kan je niet aan iemands neus zien of diegene autisme heeft. Bij de zwaardere gevallen is het waarschijnlijk meer opvallend, maar dit is bij mij niet het geval. Vroeger had ik andere kenmerken en naast mijn autisme heb ik nog wat psychische stoornissen die soms wat veranderen, verdwijnen of erbij komen over de jaren heen, maar daar ik focus mij nu even op het heden en autisme.
Mijn autisme uit zich vaak in onder andere:
- Verlegen overkomen
- Sarcasme niet begrijpen
- Moeite hebben met nieuwe situaties
- Mensen niet aan kunnen kijken als ik met ze praat
- Het liefst ben ik alleen
- Liever geen intiem contact met mensen (knuffel of kus)
- Soms moeite hebben rekening te houden met de gevoelens van anderen
- Een vast patroon willen hebben en dus geen verassende of spontane veranderingen
- Niet goed tegen drukke ruimtes kunnen met veel prikkels
Hoe ga ik met deze dingen als gamejournalist om?
Gelukkig kan ik lekker in mijn eentje in mijn vertrouwde omgeving op mijn PC nieuws tikken. Ik hoef geen mensen te bellen en meestal kan ik contact houden via e-mail of Whatsapp. Allemaal perfect voor deze autist dus! Maar soms komt er een evenement om de hoek kijken, dan wordt het wat moeilijker. Reizen is voor mij een hekelpunt. Uiteraard zijn alle toffe events in het zuiden en laat ik nou in Groningen wonen. Balen! Want meestal laat ik de events aan mijn lieve collega’s in het zuiden over, hoe graag ik ook heen zou willen. Ik ben in 2012 naar Firstlook geweest en daar ben ik nog steeds trots op. De treinreis ging gelukkig goed, dat had ik uiteraard aan mijn lieftallige collega Patricia te danken die alles van mijn autisme af weet. Eenmaal daar heb ik niemand durven aanspreken en alle indrukken werden mij soms wat teveel, maar ik heb het overleefd. Dat ik een week van tevoren al ziek van de zenuwen was, neem ik maar even voor lief. Ik heb de nieuwste games kunnen spelen en ben een ervaring rijker, maar als gamejournalist was ik wat netwerken betreft redelijk nutteloos en interviews heb ik ook niet gedaan. Achteraf heb ik uiteraard wel weer vanuit mijn veilige omgeving previews en impressies kunnen schrijven.
LANparty
Een andere situatie is de LANparty: The Reality, waar ik elk jaar heenga. Hoewel ik dolgraag een keer naar The Party zou willen, weet ik dat dit niet haalbaar is voor mij. The Reality is in Drachten en dit is gelukkig voor mij te doen. De eerste keer was ik uiteraard weer een week van tevoren ziek, maar bij de derde keer was dit nog maar twee dagen, vooruitgang! Het ergste aan The Reality vind ik het voor de eerste keer binnenstappen van de zaal. Ruim 700 gamers aan lange tafels en veel prikkels. Niet mijn ideale omgeving. Toch vind ik het als ik er eenmaal zit geweldig. Mijn wereld verkleint zich weer tot mijn PC, scherm en games en dan vergeet ik eigenlijk de rest. Moeilijker wordt het wanneer er mensen naar je toe komen om met je te praten. Gedwongen worden om sociaal te doen is een van mijn grootste ergernissen die ik liever vermijd. Laat mij gewoon lekker gamen en ga geen smalltalk met mij aan. Ik garandeer je een awkward gesprek binnen een minuut als ik je nauwelijks tot niet ken. Pijnlijke stiltes en in mijn gedachten hoop ik dat je stiekem zo snel mogelijk weer weg gaat. Helaas moet ik mij hier soms doorheen bijten want als ik ergens slecht in ben, is het wel duidelijk maken dat ik niet geïnteresseerd ben. Uiteraard zou ik ook nooit het podium op gaan, mocht ik iets winnen. In het middelpunt staan is wel het laatste wat ik wil, dan maar geen prijs.
Gamen
Gamen is voor mij gelukkig geen probleem (ik spreek uiteraard niet voor iedereen met autisme). Achter mijn PC of console zitten en lekker mijn eigen ding doen. Weg kunnen lopen wanneer je wilt en praten mag, maar hoeft uiteraard niet. De prikkels van games kan ik gemakkelijker mee omgaan, waarschijnlijk omdat de omgeving waarin ik zit niet veranderd. Ik speel liever tien verschillende games dan dat ik tien verschillende winkels in en uit moet. En gamen met vrienden dan? Dat doe ik eigenlijk niet. En nee, dat vind ik niet erg en dat is niet zielig. Ik vind het heerlijk in mijn eentje. Games als Mario Party en Wii Party zijn misschien niet voor mij weggelegd, maar de wereld van games is uitgebreid en heeft voor ieder wat wils. De stille hints in de LEGO games of bij Worms om een extra controller aan te sluiten gaan mijn neus voorbij. Who needs friends when you have Artificial intelligence?!
Vrienden
Uiteraard heb ik een kleine vriendengroep en gelukkig gamen ze allemaal en weten ze hoe ze met mijn awkwardness om moeten gaan. Voor een buitenstaander ben ik dan misschien het verlegen meisje met de soms wat rare opmerkingen en opvattingen, maar meer dan die paar vrienden heb ik ook niet nodig. Ik stort mij lekker op het schrijven van mijn reviews, previews, artikelen en nieuwtjes en als ik jullie niet mijn verhaal verteld had dan was je waarschijnlijk niets online aan mij opgevallen. Laten we dat vooral zo houden, want mensen met autisme zijn eigenlijk net als iedereen en misschien zelfs wel wat interessanter
