Het is wel duidelijk waar het vorige week om draaide. Niet zozeer om het geweldige Tomb Raider, maar om die verdomde serverproblemen van SimCity. Ik werd zelf een beetje down van het down-zijn van de servers, maar er was iets wat me nog verdrietiger maakte…Misschien vraag je je af waarom ik op Female-Gamers ga praten over een ander gamemedium, maar het feit dat dit gamemedium inmiddels niet meer bestaat, is voor mij genoeg reden om er toch eenmalig iets over te zeggen op Female-Gamers. In februari 2010 begon mijn stage voor mijn HBO Journalistiek bij [N]Gamer, een gamemagazine dat puur alleen over Nintendo-titels ging. Ik koos voor [N]Gamer omdat ik het zo’n vriendelijk gameblad vond. Door de veelal witte opmaak en uitstraling, leek het blad redelijk unisex te zijn en bovendien speelde ik op dat moment vooral veel Nintendo-games, waardoor ik sowieso aangetrokken was tot de stof in het blad. Eenmaal aan mijn stage begonnen in Haarlem (op dezelfde redactie als Power Unlimited, wat ook een titel van uitgeverij HUB is), mocht ik elke stagedag een blog schrijven en zelfs het een en ander reviewen.Behalve het magazine zelf, kreeg ik ook steeds meer inzicht in de lezers via de website. Niet dat de hele community ook daadwerkelijk een abonnement op [N]Gamer had, maar het waren stuk voor stuk Nintendo-fans in hart en nieren en dat merkte je duidelijk aan de reacties op de blogs. Eigenlijk deden ze niet aan flauwe dingen als “eerste reactie!” enzovoorts en werd er vaak heel serieus gediscussieerd onder de stukken de lezers voorgeschoteld werden.Na mijn stage was het natuurlijk nog maar de vraag of ik zou mogen blijven of niet. Uiteraard moest ik mijn studie afmaken, dus fysiek blijven zou ik sowieso niet, maar ik was dolgelukkig toen Niels de Rijk (eindredacteur en websitebeheerder) en Jesse Moerkerk (hoofdredacteur) me vertelden dat ze me graag hielden voor het blog. In eerste instantie werd er niet zozeer een plek voor me gemaakt in het blad, maar toch heb ik in elke uitgave van [N]Gamer vervolgens minstens een game gerecenseerd. Het klinkt een beetje kinderachtig of narcistisch misschien, maar ik zag het altijd als een hele eer om mijn Mii’tje (want in plaats van alleen onze naam of een foto, hadden we allemaal een Mii gemaakt die op ons leek) weer in het blad te zien staan. En natuurlijk een mooi vormgegeven stuk ernaast, daar glunderde ik van. We konden het al een paar maanden zien aankomen, maar nu is vorige week dus definitief de stekker getrokken uit het Nintendo-blad wat al bijna een decennium bestond en daarmee de langstlopende was in de Benelux. We konden het zien aankomen, aangezien het grote Amerikaanse Nintendo Power er ook recentelijk mee is opgehouden en het natuurlijk al tijden slecht gaat in de bladenwereld.Toch komt het aan als een mokerslag. Ik zat er dan ‘pas’ 3 jaar bij, ik heb inmiddels ongeveer vierhonderd blogs geschreven voor de website, plus natuurlijk diverse reviews voor het blad. Het is heel moeilijk om daar ineens afstand van te doen. Gisteren bijvoorbeeld, was het zondag, wat een van mijn vaste blogdag was. En elke dag als ik mijn vaste internet surfrondje doe, ga ik nog steeds naar Ngamer.nl. Het is op zoveel manieren een afscheid… Het een afscheid van collega’s die je vast nog wel op Facebook volgt maar mogelijk niet meer zo snel zal zien, het is een afscheid van het online met elkaar chatten en in spanning zijn tijdens de E3-presentatie van Nintendo, het is een afscheid voor de leden uit de community die niet weten wanneer de website offline wordt gehaald en hoe ze elkaar dan kunnen treffen, het is een afscheid van het stiekem speuren in de kiosk of de [N]Gamer er wel staat en tot slot is het voor mij een afscheid van een belangrijk deel in mijn leven.Door [N]Gamer wist ik zeker dat ik mijn droom wil waarmaken om toch ooit eens die vrouwelijke Jan Meijroos te worden ( ) of er in ieder geval keihard voor te werken om verder te komen in de gamesindustrie. Of ik het goede pad bewandel, dat kan ik nu nog niet weten. Wat ik wel weet, is dat ik nooit had gewild [N]Gamer onderweg te moeten achterlaten.
