Mensen die niet gamen, vinden gamers altijd maar raar. Hoe kun je je nou urenlang verliezen in een alternatieve realiteit? Hoe kun je warm worden van een of ander raar beest dat nieuw in een game zit? Ik snap die mensen niet, want ik ben zelf ook een van die gamers natuurlijk, maar er zijn soms zo van die dingen…Afgelopen weekend was ik op Firstlook. Het zal je niet ontschoten zijn, want er was een heel legertje aan Female-Gamers-redactrices op de beursvloer aanwezig. Hartstikke gezellig natuurlijk, maar ik heb gedrag gezien waar ik wel degelijk van geschrokken ben. Zo was er een moment waarop Marieke (Lieverdd) en ik eens bij het podium gingen staan om te kijken hoe goodiehunters te werk gaan. Ik kreeg een voet tegen mijn kont geslingerd van een jongen die op de nek van een andere gast zat.Even later doken er plotseling allemaal mannen naar beneden, maar helaas was dat niet om mijn voeten te kussen. Er bleek een faceplate voor de Xbox 360 letterlijk voor mijn schattige ballerina’s geworpen te zijn en daar bleken sommige gamers erg veel moeite voor te willen doen. Nu zeg ik hier gamers, maar zou er een verschil zijn tussen gamers en beursbezoekers? Gamers zijn gasten waar ik me prima mee kan vereenzelvigen, maar enkele mensen die hier op de beurs liepen… Ik vond het gewoon eng hoe mensen naar de meest simpele goodies graaiden alsof het games waren. Wat ik ook verbazingwekkend vind, is dat er echt gamers zijn die vier uur lang in een rij staan voor een game die over enkele weken verschijnt. Toch is deze verbazing bij mij ook een soort bewondering, want je bent dan wel echt heel dedicated. Je gaat echt voor een game als je dat ervoor over hebt. Ik zou het zonde van mijn tijd vinden, zeker als je je bedenkt dat je die tijd ook kunt gebruiken om het vorige deel nog even flink door te spelen om klaar te zijn voor als dat nieuwe deel straks uit is. Verwonderlijk, die beursbezoekers.En dan zijn er natuurlijk de boothbabes. Ik zal hier niet weer mijn mening gaan verkondigen over dit verschijnsel, want het lijkt me duidelijk dat er veel problematische aspecten achter het concept Boothbabe zitten. Ik verwonder me over gasten die met die dames op de foto willen. Ten eerste zijn het geen Miyamoto’s of Iwata’s of Tim Schafers. Ze weten niets van games! Bovendien zien ze er ook niet uit als een gamepersonage, zoals de persoon die in een heel Master Chief-pak rondliep op de beurs. Ik ben uiteraard met die laatste op de foto geweest omdat ik fan ben van Halo en zoals elk gamermeisje een secret crush op de man heb, grapje. Was ik ook op de foto geweest met een man die in een string rondliep en Halo 4 op zijn billen had gebodypaint? Of met een man die met ontbloot bovenlichaam en dikke spieren met zijn parelwitte tanden naar vrouwelijke gamers staat te glimlachen? Zeker niet. Nu bestaan die boothmen ook niet, heb ik al op Gamescom en nu ook op Firstlook ervaren, maar als ze er wel zouden zijn, dan zou ik me echt niet aangesproken voelen om met zo’n dude op de foto te gaan. Waar mannen dus niet snappen wat het probleem is met boothbabes en waarom veel vrouwen zich er akelig ongemakkelijk bij voelen, tja, zo kan ik me op mijn beurt niet inleven in heren die zich glunderend laten kieken met twee vrouwelijke maatje 32’s aan hun zijde. Het meest verbazingwekkende is toch wel, dat het zeker niet altijd kleine jongetjes zijn die hun hormoonhuishouding niet in balans hebben. Zouden de vrouwenbladen dan toch gelijk hebben in hun vooroordeel dat mannelijke gamers altijd maar kinderachtig blijven? Geen zorgen, dat antwoord is nee. En trouwens, durf ik die jongens dan te vragen wat er toch zo leuk is aan het op de foto gaan met vrouwen die betaald worden om hun seksualiteit in de strijd te gooien? Nee, want als gamende vrouw blijk ik dan ook maar een verlegen, kinderachtig meisje te zijn.
