Mijn naam is Max. ‘Hallo Max..‘. Ik ben vandaag voor het eerst bij de Anonieme Alcoholisten. ‘Welkom Max‘. Vertel ons eens hoe je hier gekomen bent…
Ik verloor mijn vrouw en kind in 1998, sindsdien gaat het niet zo goed met mij. Drank, pijnstillers… Mijn graphics zijn er wel stukken op vooruit gegaan. Dat kan ik helaas niet van mijn uiterlijk zeggen. Scheren gaat mij niet zo goed meer af, mijn trillende handen doen mij scheermesjes vermijden. Frapante is, zodra ik een PT92, 38 revolver, shotgun, Rifle met laser, dual wield PT92, MP5, of AK47 vasthoud heb ik de meest stille handen en mis ik nooit. Een tijd geleden zat ik in een bar in New Jersey, vol zelfmedelijden mijn drama weg te drinken. Tony, de zoon van een bekende drugsdealer (Anthony de Marco), en een stelletje vrienden die het meeste weg hadden van “Pauly D” en “The Situation” uit Jersey Shore kwamen de bar binnen en vielen me lastig. Een barbezoeker joeg ze weg. Zijn naam, Raul Passos. Het liefst had ik de rest van de avond, rustig een biertje- of iets sterkers, met hem gedronken. Helaas liep het anders en kwam Tony terug, ditmaal gewapend en met veel meer vrienden.
Ik kan wel zeggen dat het uitliep op een bloedbad. We wisten te ontsnappen via de daken. Ik raakte Raul kwijt maar een tijdje later kwam hij me opzoeken in mijn huis. Hij vertelde mij over een rijke familie in São Paulo. De Branco familie. Ze wilden een privé beveiliger. De Branco familie bestond uit Rodrigo en zijn broer Victor. Rodrigo’s vrouw Fabiana en haar zus Giovanna. Marcelo Branco was het jongere broertje van Victor en Rodrigo. Ik heb hem altijd al een sukkel gevonden. Ik ging mee met Raul want in New Jersey was ik toch niet meer veilig.
Het begon goed. Feestjes, drank, vrouwen, slechte muziek- totdat we een vaartocht met een boot door het Panama Kanaal gingen maken. Toen brak alle hel los. Ik was dronken en lag mijn roes uit te slapen. Veel doden. AUP noemden de aanvallers zichzelf. Ik dacht er niet teveel van. Guerilla of piraten. Gelukkig wist Raul, Marcelo in veiligheid te brengen. Toch zat mij iets dwars. Maar door de drank en pijnstillers kon ik niet goed nadenken.
Een paar maanden later zat ik met Fabiana, Marcelo en Giovanna in een club. Wat een tering herrie. Dat de jeugd dat muziek noemt. Ik moet toegeven ik was behoorlijk dronken onder het werk, wanneer niet eigenlijk? Een stel gewapende mannen kwam de club binnen. Chaos. Bloed. Doden. De lichten dansten op mijn netvlies terwijl ik die gasten van een Gang genaamd Commando Sombra probeerde af te schieten. Ik zag dat ze Fabiana en Giovanna te pakken hadden. Ik moest ze achterna. Helaas verloor ik Fabiana uit het oog op het dak van de club. Ze werd ontvoerd. Meegenomen in een helikopter. Ik kon er niks aan doen. Giovanna en Marcelo waren gelukkig veilig. Als ik niet zo dronken was geweest, was Fabiana misschien ook veilig geweest.
Wat kan ik doen? Drinken. Dat kan ik. Als de beste. Een nieuwe look zou ook wel op zijn plaats zijn. In een dronken bui schoor ik mijn haar eraf, maar niet mijn baard. Ik wil niet zeggen dat ik op Bruce Willis lijk maar, de gelijkenis is er. De vrouw van mijn baas was ik kwijt. Raul en ik moesten haar terug zien te vinden maar het was een enorm web van verschillende Gangs, politie en politieke rotzooi. Commando Sombra, Crachá Preto, Unidade de Forças Especiais (UFE), AUP, vijanden van elkaar, vijanden van mij.
Ik ben bij schietpartijen op boten, in metro’s, in de jungle, in de slums, in een bus, op het vliegveld, in clubs en in het Branco bedrijfsgebouw betrokken geweest. Maar ik leef nog. Mijn hoofd is vrij. Vrij van drugs, vrij van alcohol. Ik zit hier, bij de Anonieme Alcoholisten, alleen om jullie te waarschuwen voor drie dingen. Een, word geen privé beveiliger in Brazilië. Twee, Man on Fire met Denzel Washington is een must see. En drie, Voor jullie eigen bestwil, zet die Whiskey fles of wat je ook drinkt aan de kant.
Mijn conclusie
Max Payne. De baas. De: Badass-piano spelende-met-zijn-verleden-worstelende-schietgrage-dronken-Good-Guy. Van Homicide detective naar Undercover agent, naar Privé beveiliger. Max is natuurlijk al iets in de 40? Maar hij is nog even fit en gooit er one-liners uit waar je U tegen zegt. Bulletcam is gruwelijk maar ook gruwelijk vet (volg je kogel in slow motion tot in het lichaam van je tegenstander). Hetzelfde geldt voor Bullet time. Het verhaal is enorm complex en de flashbacks naar het verleden zijn tof. De omgevingen zijn te gek. De cutscenes komen recht uit een super actiefilm. De karakters zijn herkenbaar en echt, hoewel Giovanna in chapter 10 wel een beetje irritant kan zijn, maar ze is ook super stoer tegelijk en dus schrijf ik dat af. Het verhaal word steeds complexer naar het einde toe, maar dan vallen alle puzzelstukjes ook op hun plaats. Ik zit even te denken of ik iets echt negatiefs over deze game kan zeggen. Het enige wat mij soms stoorde was het van kleur verspringende/flikkerende beeld en misschien de controls. Even wennen met de vorige Max Payne game. De Commando Sombra, UFE, Crachá Preto etc, spreken allemaal Portugees, dit word ook in het Portugees in de ondertiteling gezet, dus je snapt net zoveel van hun gesprekken als Max. Verder zou Max persoonlijk nooit voor de gouden guns gaan die je met gevonden gouden stukjes in de game in elkaar kunt zetten. Te flashy. Maar misschien vind je het als speler zelf wel leuk. Max geniet van je pensioen. Of vakantie, je weet het maar nooit. En nee, hij ging niet echt naar de Anonieme Alcoholisten, daar is hij te cool voor. En ja, ik vond hem leuker met baard EN haar.
Mijn score:
Gameplay 10/10
Fun 9/10
Levensduur 9/10
Graphics 9/10
Originaliteit 8/10
Totaal door de reviewer: 9
