We hebben het allemaal in onze geschiedenislessen gehad. Het Romeinse Rijk, aquaducten, Romeinse goden en Russell Crowe. En nu kun je dan een fictieve geschiedenisles krijgen in Ryse: Son of Rome.
Volg het verhaal van Marius Titus en zijn klim naar de top in het Romeinse leger. Uiteraard is dit niet een gemakkelijke taak en er wordt dan ook heel wat bloed vergoten in deze hack en slash game met geweldige graphics. En zijn vrouw en dochter worden zeker vermoord? Dat niet, maar het komt wel in de buurt ervan. Marius wordt alleen geen gladiator, of eigenlijk ook wel, maar niet in de campaign. Het verhaal van de game begint bij het einde met flashbacks naar het verleden en je eindigt weer bij het einde uiteraard, wat eigenlijk het begin was. Volg je het nog? Marius beschermt aan het begin van de game keizer Nero van de barbaren die Rome binnenvallen. Daarna ga je terug in het verleden waarin hij nog een rookie was in het leger waarna Marius de koning van de barbaren, King Oswald, en zijn krijgersdochter Boudica gevangen moet nemen. De weg ertussenin naar het einde speel je dus als speler.
Halverwege het verhaal komen de zonen van keizer Nero in beeld. Ik moet zeggen, hoewel het een enorme eikel is, is Basilius echt een tof karakter. Super excentriek en echt een karakter dat erom vraagt gehaat te worden. Zijn broer Commodus is wat dat betreft maar een saai muurbloempje. Andere belangrijke karakters in de game zijn de spirit of winter en summer. Wie dit precies zijn verklap ik niet, maar de goden in de game spelen graag met mensenlevens. Verder zal aanvoerder Vitallion je een groot deel van de game vergezellen.
De game speelt als een film en word regelmatig onderbroken door prachtige cut scenes. De kers op de taart is toch wel het combat systeem in deze game, maar dit is ook meteen een minpuntje. De gevechten zijn heel vloeiend en de camerastanden draaien mooi om je gevecht heen. Je maakt gebruik van executies waarbij het spel aangeeft of je op je linker of rechter muisknop moet drukken door de vijand blauw of geel op te laten lichten. Wanneer je dit op het juiste moment doet krijg je combopunten. Je bent vooral bezig met het blokken van aanvallen met je schild, de vijand daarna wegduwen met datzelfde schild waarna je er een paar rake klappen met je zwaard in kan gooien. Na een tijdje begint dit systeem een beetje te vervelen en raak je bijna gewend aan alle afgehakte armen en zwaarden die door kelen steken, terwijl ze in het begin echt heel tof waren.
Elke executie geeft je een bonus die je zelf kunt kiezen. Deze bonussen kunnen zijn: health terugkrijgen, XP, extra damage of focus. Met focus kun je slow motion activeren in gevechten. Met de verdiende XP ga je omhoog in rang en je verzameld ook nog Valor waarmee je upgrades kunt kopen voor Marius. Je kunt ook zijn standaard kostuum uitkiezen en losse onderdelen ervan upgraden met verschillende tiers. Bij de kostuums zit zelfs een Nanosuit 2.0 (ja, die uit Crysis) wat totaal niets met Rome te maken heeft en dat kostuum haalt je dan ook totaal uit de sfeer.
Ter afwisseling mag je soms met speren gooien en scorpio’s (grote staande kruisbogen) schieten. Iets wat mij erg opviel en wat ik erg jammer vond zijn de skins van de vijand en je medesoldaat. Ik heb meer dan honderd keer dezelfde dikke kerel met bruin haar en een paardenstaart afgeslacht. Bij de Minotaurus vijanden viel het niet zo op, omdat die toch allemaal een masker op hebben, maar bij de barbaren waren het ongeveer tien (of minder) verschillende skins. Ook de krijgers in het legioen van Marius leken veel op elkaar. Aan de ene kant heb je dus geweldige graphics maar aan de andere kant hebben de makers niet de moeite genomen wat meer afwisseling in de karakters naast de hoofdrolspelers te brengen.
Iets anders wat ook wel een leuke afwisseling geeft in de game is de mogelijkheid om je legioen te sturen. Een aantal keer in de game zal je samen moeten werken met je legioen om bijvoorbeeld een brug over te komen zonder doorboord te worden met vlammende pijlen. Een goede optie is om met zijn allen in formatie onder de schilden te schuilen wanneer de vijand de pijlen loslaat en te avanceren wanneer deze herladen. Dit soort opties geven je wel weer het gevoel dat je een echte Centurion (Een Romeinse aanvoerder van 80 soldaten) bent.
De game heeft ook een multiplayer gedeelte. Hierin word een van de meest bekende Romeinse rotbaantjes neergezet, namelijk de gladiator. De multiplayer heeft zes arena mappen. Je kiest voor je gaat strijden in de arena’s een god of godin met zijn of haar eigen boosts. Je hebt de keuze uit Diana, Mars, Apollo of Jupiter die je onder andere boosts kunnen geven als XP bonus of health generation. Ik zeg multiplayer maar eigenlijk is de multiplayer gewoon co-op. Je kunt of samen of in je eentje een arena betreden waarin je vijanden en opdrachten die je moet behalen voor je kiezen krijgt. Daarnaast zit er uiteraard publiek wat entertaint wil worden. De stemming van het publiek wordt aangegeven van bored tot amused. Waren ze aan het einde van je act bored? Dan kun je hoogstens een paar stukken koper ontvangen. Was je optreden zeer amusant dan kun je gold verwachten.
Over het algemeen zit Ryse: Son of Rome goed met de graphics. De skins daarentegen zijn flut. Het combat systeem is cool in het begin, maar daarna gaat het vervelen. De arena’s zijn leuk om te doen, maar hebben ook geen lange levensduur. Daarnaast heeft de game een vrouwelijke vijand die als armor een riempje om haar tieten heeft en daar moet ze het maar mee doen. Alles aan de game is dus leuk maar niet heel lang leuk. Het verhaal op zich vond ik erg tof. Het begin is wat cliché maar het einde heeft een leuke twist. Wie weet komt er wel een verfilming met Russel Crowe in de hoofdrol, wie weet horen we over een jaar niks meer van deze game.
Heathers Score:
Gameplay: 7/10
Fun: 6.5/10
Levensduur: 6/10
Graphics: 8/10
Originaliteit: 6/10
Totaalscore volgens reviewer: 6.7
