Vroeger was ik altijd een erg verlegen meisje. Het was niet dat ik met niemand overweg kon, in tegendeel, ik heb nooit echt problemen gehad met klasgenootjes. Het enige probleem was: ik kon alleen écht goed mezelf zijn in een zeer vertrouwde omgeving en dit hield voor mij in dat ik de eerste zeven jaar van mijn basisschool vrijwel in grotendeelse stilte heb doorgebracht. Natuurlijk had ik ook mijn goede dagen, en natuurlijk had ik wel vriendjes en vriendinnetjes maar ik ben nooit de meest sociale geweest. Dat is natuurlijk niet erg, tenzij je je aan jezelf gaat storen. Dit gevoel had ik en in groep 8 besloot ik dat wanneer ik naar de middelbare school zou gaan ik alles om zou gooien en het leven eens anders aan te pakken.
Ik had meteen een goed vriendinnengroepje maar ik heb nooit mijn ‘eigen ik’ goed kunnen omarmen. Natuurlijk strugglen we hier allemaal mee op een bepaalde leeftijd, maar ik wist niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Ik had een aantal goede vrienden en vriendinnen, ik was veel minder ingetogen dan eerst, maar nog steeds was ik erg onzeker. Dit kwam vooral omdat ik misschien niet zoals ieder ‘average’ meisje ben (en jullie lezers misschien ook niet). Ik hield me niet echt bezig met make-up of kleding of iets in die trant: ik keek anime, wilde graag eens cosplayen, kon dagen verspillen aan Portal of Guild Wars en was een idioot als het op jongens aan kwam. Ik heb het nooit als iets stoms gezien, maar het was voor mij soms moeilijk om mij in te mengen met mensen die misschien meer ‘mainstream’ interesses hadden.
Ik zat in een dansteam, het was een gemengd dansteam, en al waren ze niet onaardig, ik voelde me er nooit helemaal thuis. Totdat één van de jongens erachter kwam dat ik One Piece keek (aanrader, het is mijn leven). Hij werd zo enthousiast, en sinds dat moment werd ik heel close met ze. Terwijl ik al die tijd dacht dat mijn interesses en mijn gedrag slechts mensen zouden wegjagen, bracht het mij ook veel dichter bij mezelf en bij de mensen die dezelfde interesses hadden.
Laatst zat ik bij een workshopdag en een belastingadvies kantoor vroeg alle toekomstige fiscalisten die er zaten om een ‘feitje’ over zichzelf te vertellen wat anderen misschien zeker niet achter deze persoon zouden zoeken. Mensen kwamen aan met “Ik hou van balsporten” en “ik kijk graag Netflix”. Voor ik het wist rolde er uit mijn mond “ik ga graag naar conventies, waar ik mij dan ook verkleed als mensen van Japanse tekenseries” (a.k.a. cosplay). Ik kreeg misschien wat rare blikken (kom op, ik word immers belastingadviseur).
Maar toen wist ik het zeker: mijn interesses, mijn mening en mijn gedrag maken mij wel tot hoe ik ben. Misschien ben ik wel niet dat Kylie Jenner type meisje met dat leren jasje en een prachtige nude liquid lipstick, maar houden van mezelf doe ik nu zeker. Zelfs met al mijn ‘rare’ interesses.
