Mijn volgende horror avontuur staat voor de deur. Of beter gezegd, het ligt klaar in de winkels. Resident Evil Revelations.Ik heb er veel zin in, al weet ik dat het me ook veel ongemak gaat opleveren. Ik heb echt een haat/liefde verhouding met het horror thema. Ik hou van de spanning, maar het houdt meestal in dat ik vanachter een stapel kussens met mijn ogen bijna dichtgeknepen, toch wil zien wat er gebeurd. Of ik durf niet meer te slapen in het donker. Ik ben echt geen held. Ik stel me wel eens voor dat ik in de situatie van mijn character terecht kwam. Wat zou ik dan doen? Na enkele seconden al, concludeer ik dat het met mij een zeer kort spel zou zijn geweest. Ik kan niet hard wegrennen en dapper terugvechten wordt ook niks.Mijn allereerste horror game was een point-and-click spel, Phantasmagoria. De spanning die opgebouwd werd, de gore beelden in hele grote pixels en een hele, grote demon. Ik was verkocht toen ik me te pletter schrok van een zwevende schommelstoel. In F.E.A.R. vloog ik tegen het plafond toen er allemaal laden opschoten in een mortuarium. En in Resident Evil 6 speelde ik het spannendste potje verstoppertje. Een of andere grote mutant komt op je afgerend als je zijn vliegende camera’s kapot schiet. Je kunt jezelf alleen redden door je te verstoppen en wachten tot hij weer weggaat. Het hart klopt in mijn keel. En toch vind ik het fantastisch om survival-horror games te spelen. Ik geef toe dat ik soms twee nachten niet fatsoenlijk meer slaap. Maar die spanning die door je lijf heen giert, is geweldig. In het dagelijks leven overkomen dat soort dingen me niet heel vaak. Ik kom niet om de dag mutanten, demonen, of gewetenloze killers tegen. Gelukkig maar, anders hoefden we niet meer te gamen!
