Het is een discussie die heel vaak wordt gevoerd binnen de gamejournalistiek: ‘Hoe ga je om met vrouwen?’ Niet alleen vrouwen in games, maar ook vrouwen in het echte leven. Soms word ik erg moe van die discussies, maar aan de andere kant verandert het denkbeeld van sommige mannelijke gamejournalisten slechts langzaam, dus is het wel belangrijk om die gesprekken te blijven voeren.Ik heb het geluk om voor diverse gamemedia te mogen schrijven en daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Zeker omdat het als vrouw niet makkelijk is om een plekje te verwerven binnen de games. Ik weet dat er ongetwijfeld mensen zijn die nu verzuchten: komt zij weer met haar feministische babbel, maar dit mag best eens hardop gezegd worden en laat het een for once and for all-ding zijn. Dan ben ik er vanaf, en de zuchtende lezers ook. Er zijn gelukkig steeds meer dames die hun weg vinden in de games. Natuurlijk hier, maar ook op IGN werken vier vrouwen en bij zowel [N]Gamer als XGN heb ik vrouwelijke collega’s. Dat lijkt goed, maar discriminatie in de gamejournalistiek vindt anno 2012 nog steeds plaats. Ook ik heb daarmee te maken gehad. Denk aan een werkgever die zegt: “ik associeer jou niet met shooters, dus die geef ik je niet. De games waarmee ik jou wel associeer, daar hoeven onze lezers niets van te weten” of mensen die je maar in het hokje ‘roze cupcakes’ blijven plaatsen terwijl je net zo graag Halo speelt als Kirby. Het is soms vervelend om een gamende vrouw te zijn. Enerzijds zijn er mensen als Daniel Verlaan die de hardcore gamende vrouw als een soort holbewoner zien die haar oksels niet scheert en boerend met de hand in de broek op de bank zitten (zonder beha, met tuinbroek?). Ik vraag me na het lezen van deze column af wie hier nu precies op een holbewoner lijkt, maar dat terzijde. Daniel heeft zijn eerlijke mening online gezet, maar het discrimeren van gamende jongedames en vrouwen die schrijven over games wordt ook op veel subtielere wijzen gedaan.Het lijkt wel alsof je als man alles maar moet kunnen reviewen, terwijl je je als vrouw heel stoer en niet-girlie moet profileren om hardcore games te mogen reviewen. Ben je wel enigszins meisjesachtig, zoals ik met mijn cupcake-baksels, voorliefde voor schattige diertjes en het nooit de deur uitgaan zonder make-up, dan valt er in menig mannenbrein automatisch een soort verbinding uit tussen hardcore en vrouw. Ik ben trots op onze naam, Female-Gamers. Ik denk dat het prettig is dat er tenminste een plekje op het internet is, waar je als vrouw niet meteen naar je cupmaat gevraagd wordt als je nieuw bent op een forum, maar ook waar je als gamejournalist juist wordt gewaardeerd om het feit dat je vrouw bent en toch trots durft te zijn op je hobby, die voor sommigen net zo erg als iemands lust en leven geldt als voor mannen. Vrouwelijke hardcoregamers zijn net zo knap, sexy en tof als vrouwen die niet gamen of alleen Bejeweled spelen. Als wij lady-gamers openminded genoeg zijn om net zo hard te kunnen genieten van ‘games die voor mannen gemaakt zijn’, waarom staan sommige mannen dan niet open voor vrouwen die van dezelfde hobby houden als zij? Misschien ligt dit aan mij, maar ik begrijp niet waarom sommige mannen hun hobby niet willen ‘delen’. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Het is toch alleen maar leuk als meer mensen genieten van games? Bovendien; des te meer games er worden verkocht, des te meer games er worden gemaakt. Enerzijds klagen veel hardcore gamers over het teveel aan casual titels, maar als er mensen op deze wereld rondlopen als Daniel Verlaan die overduidelijk niet willen dat er veel mensen zijn die hardcore games spelen, dan verandert dat natuurlijk nooit. Daarom bij dezen een gratis advies aan de mensen die over games schrijven: stop eens een dame in je team. Je zal versteld staan van de grappige invalshoeken die ze zal hebben, de gedrevenheid waarmee ze te werk gaat en hoe ze ongetwijfeld net zoveel uren steekt in games als jij en toch altijd zorgt dat ze de nieuwste modekleuren op haar nagels heeft, zelfs als die in een hard potje Halo weleens breken.
