Aan al het moois komt een einde, The Oprah Show, The Hunger Games, Telekids, en zo ook de Mass Effect franchise. Dit zal wel één van de laatste ME3 reviews op het web zijn, dat komt omdat ik het einde uitstelde, de hele game eigenlijk. Ik wilde niet dat het stopte en was bang voor teleurstelling.
Na de eerdere delen die ik op de PC speelde voelt mijn team aan als een familie waarnaar ik terug keer. Mijn maffe broertje Joker, mijn schip, The Normandy en mijn goede vriend Garrus. Alle hel is weer eens losgebroken maar samen gaan we de strijd aan. Dit kan natuurlijk als vrouwelijke Commander, maar na 2 delen gespeeld te hebben met standaard-Earth born-sole surviver-man-en-hottie, John Shepard kan ik zelfs voor female-gamers niet voor mijn eigen geslacht gaan. Het is misschien zoals wat voor veel mannen de normaalste zaak in de wereld is, om als vrouwelijke Night Elf of Blood Elf door het World of Warcraft leven te gaan, het oog wil ook wat. En ook al heb ik de keuze om mijn Commander tot in de puntjes te customizen staat mijn besluit vast, ik ga voor standaard. Daarnaast heb je nog wat keuzes, ben je een Soldier, Infiltrator, Vanguard, Sentinel, Adept of Engineer? Zoveel keuzes! Deze hebben voornamelijk te maken met je speciale moves, armor, combat, etc. Als je niet standaard voor Earth born geschiedenis wilt gaan – Je bent weeskind, geboren op Aarde waar je rond zwerft in de grote steden, kun je ook nog voor Spacer gaan. Als Spacer horen je ouders bij de Alliance militairy en groei je op in space stations en ruimte schepen. Of je kiest voor Colonist. Je ouders en jij komen van de kleine kolonie Mindsoir in de Attican Traverse. Wat je ook kiest, elke keuze is weer geheel anders.
Terug naar het spel, ergens rond 2186. Ik word neergegooid op Aarde en baan mij een weg door een gebouw met David Anderson, weer een gezicht dat ik gemist heb. Ik heb onderweg uitgebreide gesprekken dankzij de Story keuze. Je kunt kiezen tussen: Action – Geen karakter customization, je kiest zelf je combat moeilijkheidsgraad, en gesprekken zijn cutscenes. Role Playing – Karakter customization, zelf dialoog antwoorden kiezen en je eigen combat moeilijkheidsgraad kiezen. Of Story, karakter customization, zelf je story kiezen en niet al te moeilijke combat.
Plots loop ik Ashley tegen het lijf. Ik voel een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Ze ziet er mooier uit dan ooit. Ik beeld mij de innerlijke blijheid en verwarring van mijn Commander in, alsof er zojuist voor zijn ogen, zijn favoriete winkel op de Citadel opdoemt. Ik knipper met mijn ogen, wil meer tegen haar zeggen, maar dat gaat niet. Ik wil haar zeggen, “maak je geen zorgen, je bent de enige voor mij. Ik heb Miranda in deel 2 dood laten gaan, haar outfit stond me niet aan.”. Maar we hebben werk te doen. Er wachten belangrijke mensen op mij en David. Ik zie hoe de Reapers door de ozonlaag van de Aarde dringen. Plots is er een knal, chaos, bloed, doden…. Ik ren over daken, sta opeens tegenover een oude vijand (Husks) en zit midden in een oorlog. Het begin is goed maar dat stemmetje in mijn hoofd blijft knagen, “aan al het moois komt een einde..”.Ik ren verder maai ondertussen hordes Cannibals neer die uit de Reapers neerdalen, krijg meteen tegenslag te voortduren maar dan zie ik daar mijn thuis opdoemen, mijn Normandy SR-2, de laaddeur gaat open en daar staat ze weer, Ashley, samen met James Vega, die me al meteen niet aan staat, maar wel in mijn squad zit. Ik hoor Joker, en EDI, ik heb mijn missie, we gaan op avontuur. Maar aan elk avontuur komt een eind, en een downloadable content pack met een ander einde als optie is als een pleister op een open botbreuk. Leuk geprobeerd.
Alles aan deel 3 schreeuwt, ‘er komt een eind aan!’ maar ik probeer er het beste van te maken. De Normandy is niet zoals ze altijd was. En EDI komt ook met een verrassing. Het speelt als een film. De cutscenes zijn geweldig, de muziek meeslepend. Ik loop steeds meer oude bekenden tegen het lijf, leuke als Liara T’Son, Tali’Zorah vas Normandy en Dr. Karin Chakwas maar ook minder leuke, zoals mijn oude werkgever The Illusive Man en ex-collega’s van Cerberus. In mijn Squad zitten Ashley, helaas is Kaidan bij mij dood, Liara, Javik, EDI, Garrus, James en Tali. Een stukje kleiner dan mijn Squad in deel 2. Ja, mijn avonturen voelen als vanouds, hoewel ik dit keer erg vaak de manual voor de Xbox360 controller erbij moest pakken, maar dat lag aan mijzelf want ik ben een keyboard gewend. De besturing zelf is niet al te moeilijk. De interface verschilt een klein beetje van deel 2. Geen grote veranderingen. Nieuw is het gebruik van ‘weight’ met wapens. Iedereen kan nu alle wapens gebruiken, mits de weight niet te zwaar word, ondervind je geen problemen. Het maximum weight verschilt per karakter. Word je weight te zwaar dan zul je negatieve effecten aan de tijd voor de recharge van je speciale abilities (cooldowns) gaan ondervinden. Let hier dus op. Met wapen upgrades en mods kun je je maximum weight vergroten.
En dan na een aantal uur, ik voel hem aankomen, het einde. In mijn geval was het geen happy end. Ik kon wel janken, misschien stiekem ook gedaan. Einde game, heldendaad. Ik snap Shepard’s keuze niet helemaal, ik wil opnieuw, maakt het uit? Word het einde er beter van? Ik denk het niet. Ik leg mij erbij neer. Einde franchise. Nadeel van een einde is, dat het het laatste is wat je ziet. Je dreigt erin te blijven hangen, ik dreig mijn cijfer voor de game erop te baseren, maar vóór het einde zat wel weer een typische Mass Effect game, en ik vond het mooi. Maar het einde hoorde erbij, alle eindes horen erbij, en ze tellen mee. Ik ben geen gebroken Mass Effect fan. Ik kan mijn game niet een slecht cijfer geven, hoewel het einde pijn deed. Aan al het moois komt een einde. The Oprah show, The Hunger Games, Telekids, en zo ook, Mass Effect.
Mijn score:Gameplay 9/10Fun 9/10Levensduur 9/10Graphics 9/10Originaliteit 5/10 (mede door einde)Totaal door de reviewer: 9
