Ik zag Forgotten Fields in het rijtje met nieuwe games staan en dacht: “Laat ik eens kiezen voor een game die ik normaal gesproken niet zo snel zou kiezen. Even wat anders proberen, wie weet is het wat.” Ik ging er helemaal blanco in, met uitzondering van een korte beschrijving van het verhaal.
Forgotten Fields is een verhalende game over Sid – een schrijver met een writers block die terug gaat naar zijn ouderlijk huis, voordat het verkocht wordt. Onderweg bezoek je vrienden, los je puzzels op en speel je door stukjes van het boek wat Sid probeert te schrijven. De game begint bij Sid thuis, hij loopt vast in het schrijven en heeft een deadline voor vanavond. Als hij een uitnodiging van zijn moeder krijgt om nog een laatste keer met vrienden in zijn ouderlijk huis te eten (voordat ze gaat verhuizen) komt hij eindelijk in beweging. Hij twijfelt eerst, maar wordt uiteindelijk toch overgehaald door een vriend.
Wat me gelijk opvalt is dat het bewegen niet zo soepel gaat. De game is bedoeld om te vertragen, maar dit gaat soms wel over in irritatie. Soms blijf ik achter iets hangen, loopt de weg niet helemaal gelijk met wat je kunt zien, of is het gewoon niet helemaal accuraat. Ook iets selecteren in je rugzak werkt niet helemaal zoals het zou moeten. Dit blijft de hele game wel wat terugkomen en maakte ook wel dat ik blij was dat de game niet heel lang is. Alles bij elkaar heb ik denk ik niet veel langer dan anderhalf uur gespeeld van begin tot eind.
De gameplay is bedoeld om af te remmen. Dat betekent uitgebreide gesprekken tussen personages en tussendoor taken voltooien, zoals de weggewaaide was van je tante zoeken of de tafel dekken. Het is niet bedoeld om moeilijk te zijn, dus de omschrijving van een puzzel kan ik me niet in vinden. Je moet het meer zien als het inleven in een verhaal door dagelijkse taken te vervullen. Ondertussen maak je uitstapjes naar het verhaal wat Sid probeert te schrijven. Tijdens Sid zijn trip doet hij inspiratie op voor zijn nieuwe boek en verplaats je je af en toe in een fantasiewereld.
Uiteraard word je daarna weer naar het echte leven getrokken, want er zijn dingen te doen. Het verhaal probeert de speler bewust te maken van de effecten van te lang blijven focussen op datgene wat niet lukt en daarmee vergeten wat echt belangrijk is. Soms leek het verhaal even wat af te dwalen of werd het er juist wat dik bovenop gelegd. De interacties voelden soms ook wat “too much”. Grafisch laat het af en toe wat te wensen over wanneer dingen verdwijnen en ineens weer verschijnen, zoals een plafond of deur.
Eerder, in 2021, kwam Forgotten Fields al uit voor de PC. De game werd toen over het algemeen goed ontvangen door spelers. Misschien dat de oorspronkelijke PC versie ook wat beter werkt dan deze console-versie. De besturing op de PlayStation 5 was echter zo knullig, dat dit wat van de ontspannendheid en het verhaal afleidt. Ik kan me goed voorstellen dat het namelijk een hele leuke, korte game kan zijn. Er zijn best veel dingen te ontdekken, zoals boeken om te bekijken en voorwerpen die een herinnering bij Sid triggeren. Dat deed ik aan het begin nog wel, maar naarmate ik wat verder kwam en ik me vaker stoorde aan de gammele besturing ging ik minder op onderzoek uit. Best jammer.
Alena’s conclusie
Ik heb de PC versie van Forgotten Field niet gespeeld, maar ik vermoed dat het daar beter te doen is en het daar minder gammel voelt. De besturing ging me irriteren en leidde heel erg af van het verhaal en van de ervaring van het afremmen en gewoon een beetje rondlopen en rondlummelen. Ik zie wel de tijd en liefde die erin is gestoken. De eenmansstudio Frostwood Interactive uit India wordt bemand door Armaan Sandhu. Het is zichtbaar dat hij met veel liefde India heeft verwerkt in de game. Niet alleen aan het decor, maar ook in verschillende interacties en gebruiken zie je de cultuur terug. Ik ben geneigd om toch ook nog even de PC versie te proberen, om te kijken of ik hier wat meer de vrijheid voel om rond te lopen en te ontdekken. Afgezien van de besturing is de game best leuk namelijk. Je loopt heel relaxt een verhaal door, hebt de ruimte om wat te verkennen, krijgt hele dagelijkse taken voor de kiezen zoals de wasmachine aanzetten en werkt ondertussen ook nog eens aan het schrijven van een boek. Mocht je een keer een korte game zoeken die je gewoon op een zondagmiddag kunt spelen, dan is dit zeker wel een tip. Verwacht geen hoogstaande graphics of een diepgaand en lang verhaal, maar wel een leuke game die je even doet realiseren dat je niet moet vastgrijpen aan iets wat je van jezelf moet.
+ Toegankelijk
+ Kort verhaal
+ Eenmansstudio
– Besturing voor de PlayStation 5 werkt niet lekker. Als dit beter was geweest had ik in ieder geval een 7 gegeven
