In 2015 werd aangekondigd dat regisseur Robert Eggers (bekend van ‘The Witch,’ ‘The Lighthouse’ en ‘The Northman’) een remake zou gaan maken van de Duitse film ‘Nosferatu, eine Symphonie des Grauens’ uit 1922. Normaalgesproken ben ik wat huiverig als het om remakes gaat, maar bij het lezen van Eggers’ naam, wist ik dat het project in goede handen was en hij de juiste regisseur zou zijn hiervoor.

In het kort: ‘Nosferatu’ speelt zich af in Duitsland, in het jaar 1838, en gaat over de obsessie tussen een gekwelde jonge vrouw, Ellen Hutter, en de eeuwenoude Transsylvanische vampier, graaf Orlok, die haar achtervolgt. Dit verhaal, dat gebaseerd is op Dracula – het boek van Bram Stoker – hebben we al meerdere malen verfilmd zien worden. Voor het eerst in 1922, gevolgd door de remake ‘Nosferatu: Phantom der Nacht’ in 1979 door Werner Herzog en in 1992 werd de klassieker ‘Bram Stoker’s Dracula’ van Francis Ford Coppola uitgebracht. Dit is echter een handjevol voorbeelden van films die gebaseerd zijn op de bloeddorstige ondode graaf. Nu, in 2024, is er weer opnieuw leven geblazen in het verhaal.
‘Nosferatu’ van Robert Eggers blijft ontzettend trouw aan de film uit 1922 en hij heeft het bronmateriaal met veel respect weten te vertalen naar zijn eigen stijl. Wat ik persoonlijk waardeer aan het werk van deze regisseur, is zijn gevoel voor authenticiteit. Alles voelt juist op zijn plaats, en gepast voor de tijd en plaats waarin zijn films afspelen – van de kostuums tot aan de dialogen. Elk detail, hoe klein dan ook, heeft een functie.
Qua cinematografie is deze film echt verbazingwekkend mooi, waarbij elk shot een kunstwerk lijkt en zorgvuldig is samengesteld. Er wordt gebruikgemaakt van prachtige kleurenpaletten, die doen denken aan de film uit 1922, waarbij blauwtinten gebruikt worden voor scènes die zich in de nacht afspelen. Hierdoor wordt er bijna een illusie gecreëerd van een zwart-wit film. De scènes waarbij er sprake is van lichtbronnen zoals kaarsen en haarden, zijn daarentegen voorzien van warmere oranje tinten wat de indruk wekt van sepiatoning.

Het acteerwerk was om van te smullen en Eggers lijkt altijd het beste te halen uit zijn acteurs. Vooral Lily-Rose Depp was indrukwekkend, helemaal gezien hoe fysiek haar rol was. Willem Dafoe leek het meest plezier te hebben op de set en zijn performance was zo leuk om te zien, echt een perfecte rol voor hem. Nicholas Hoult gaf ook een indrukwekkend optreden. Zijn personage had het zwaar te verduren en was doordrenkt met angst. Persoonlijk moest ik wennen aan het acteerwerk van Aaron Taylor-Johnson, daar het wat overdreven leek, maar zo achteraf werkte zijn vertolking ontzettend goed. Het verhaal van zijn personage is tragisch, en de verandering in gedrag en karakter werd goed overgebracht.
En natuurlijk, Bill Skarsgård als graaf Orlok. Wat een waanzinnige rol en vooral hoe ze hem tot leven hebben gebracht is zo indrukwekkend. De prosthetics, de make-up, zijn kostuum – zo’n imposante gewaarwording, elke keer dat hij op het scherm zichtbaar was. Ook als hij niet fysiek in beeld was, voelde je zijn aanwezigheid. Wederom is dit waar het gevoel van authenticiteit zijn werk doet – Eggers is trouw gebleven aan tijdsperiode en locatie waarin de film zich afspeelt en maakt gebruik van Roemeense invloeden. Hierdoor krijgen we als kijker een realistische Orlok voorgeschoteld, anders dan de versies die we over het algemeen gewend zijn.
Het sound design van deze film denk ik wel één van mijn favoriete aspecten. Vooral de stem van Orlok is waanzinnig vormgegeven en betoverend om naar te luisteren. Zijn ademhaling in combinatie met zijn stemgeluid en accent, zorgen voor een prachtige soundscape die je bijna naar het scherm doet lokken.
Dit alles in combinatie met de soundtrack van Robin Carolan, zorgt voor een huiveringwekkende, soms beklemmende, maar toch ook ontzettend mooie filmervaring.
Het einde van de film lijkt het publiek al te verdelen, maar voor mij persoonlijk was deze perfect. Dat laatste shot is nu al iconisch en wat een gewaagde manier om een film te eindigen.
Ik ben gezwicht voor de duisternis.
‘Nosferatu’ (2024) is nu te zien in de Nederlandse bioscopen. Bekijk hier de trailer: