Zeggen dat ik van technologie en robots houd, is eigenlijk een understatement. Ik ben een beetje verliefd op robot Pepper, kan geen dag zonder mijn smartwatch en dan is daar natuurlijk ook nog die behoefte om altijd enorme tassen mee te zeulen waar mijn laptop in past. Ik kon dan ook niet wachten om te duiken in de wereld van Detroit: Become Human, want daarin gaat alles een stapje verder. Gaat het te ver?

Quantic Dream ken je van spellen als Heavy Rain en Beyond: Two Souls. Je weet dan ook waarschijnlijk wel wat je kunt verwachten in een nieuw spel van diezelfde makers. Filmische cutscenes, weinig heel actieve gameplay en vooral veel verhaal en dialoog. Dat klopt helemaal met wat Detroit: Become Human is. Niet dat de review daarmee klaar is, maar het is wel een belangrijk punt om in je achterhoofd te houden.

Quantic Dream

De games van Quantic Dream worden nog wel eens afgekat vanwege hun nadruk op de filmbeelden in plaats van gameplay, maar als je je daarop instelt dan kun je enorm genieten van Detroit. Wat mij betreft is vooral het onderwerp enorm interessant: androides. Niet het besturingssysteem van je telefoon, maar echt robot-achtige mensen, of mens-achtige robots. het verhaal draait om drie androids, eentje die weet weg te komen van haar eigenaar, eentje die deze ongehoorzame androids juist moet opsporen en nog een iemand die andere androids juist wil laten uitbreken.

 

Nu al meerdere facetten aan een verhaal, maar het gaat nog dieper dan dat: de gesprekken die ze voeren hebben namelijk grote invloed op het verloop van het spel. Dat is ook meteen een van de grote dingen die Detroit zo’n geweldige game maakt, want je wordt door die personages helemaal het verhaal ingezogen, hoe futuristisch en ver-van-je-bed het ook moge lijken. In third-person setting loop je rond in een wereld die vol staat met slimme gebouwen, maar dus ook die slimme androids.

 

Wat ik wel jammer vind, is dat je je keuzes een beetje kunt sturen. Zo worden deze opgeslagen in speciale keuzebomen, die je te allen tijde kunt oproepen. Hierdoor kun je het spel beinvloeden, in plaats van dat je gaat voor wat je voelt op dat moment ga je dan veel gerichter kiezen, en dat haalt de spontaniteit er wel een beetje uit. Aan de andere kant helpt het je misschien wel dat gevoel van “oh jee, heb ik wel het juiste gekozen, en wat gebeurde er dan als ik iets anders koos” iets beter op een rijtje te zetten.

Het jaar 2038

Terwijl je rondloopt in het jaar 2038, zal je opvallen dat androids en mensen niet de beste relatie hebben. De ene behandelt de ander alsof het een object is, en het is interessant om te zien dat de mens zichzelf altijd als superieur blijft zien. Wat ik echter helemaal tof vind aan de game is dat Detroit zo geweldig is gebouwd. Je krijgt ook genoeg tijd om dat allemaal rustig te bekijken, want de gameplay zelf is heel passief. Je moet af en toe wat lopen, er is hier en daar een quicktime-eventje en daar is alles wel mee gezegd. Het is echt alsof je in een film zit waarin je dan zelf een pietsie beetje controle krijgt.

 

Het is dan wel gameplay waarbij je achterover kunt blijven zitten, dat wil niet zeggen dat dat ook veel zal gebeuren. Er worden namelijk zoveel spannende, grote beslissingen van je verwacht, die zowel desastreuze gevolgen kunnen hebben als fantastische gevolgen. Omdat de motion capturing en het acteerwerk van de personages zo goed voor elkaar is, is alles levensecht en trek je je die “verkeerd” gemaakte keuzes soms nog best persoonlijk aan. Ik heb regelmatig gehad dat ik in de trein naar mijn werk nog zat na te denken over wat ik anders had kunnen doen, en ik heb nog steeds zin om de game nog een keer te spelen en te kijken hoe het verhaal zich ontvouwt als ik wel andere keuzes had gemaakt.

 

Detroit: Become Human is nu uit op PlayStation 4.

 

Oordeel:

Detroit: Become Human is vooral een supergoede interactieve film. Het acteerwerk is geweldig, de geschapen futuristische wereld met zijn realistische problematiek is adembenemend mooi en de quicktime events met hun rotkeuzes blijven je nog lang bij. Ik was dan ook zeer positief onder de indruk van Detroit: Become Human, maar als jij behoefte hebt aan actieve gameplay, dan zal je deze psychologisch uitdagende game waarschijnlijk niet kunnen waarderen.

+Ziet er geweldig uit, interessante vraagstukken, zeer meeslepend

-Het is alsnog wel erg passief qua gameplay

 

About JennyD

Jenny schrijft graag over games, films en tech. Als ze niet te laat is met op play drukken als haar katten debiel doen, dan is ze in de bioscoop te vinden, cocktails aan het drinken of aan het genieten van een hiphopfeestje.

View all posts by JennyD

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.