Als je een filmliefhebber bent en je kunt naar de nieuwe film van Steven Spielberg, dan grijp je elke kans aan om de film zo snel mogelijk te zien. Tijdens een speciale vertoning van Warner Bros kon ik de film alvast bekijken in 4DX, wat een intense beleving was. En dan niet eens alleen vanwege de bewegende stoelen en het water in mijn gezicht…
Ready Player One doet heel erg alsof het een 80’s-vibe heeft, maar eigenlijk valt dat uiteindelijk best mee. Er worden regelmatig 80’s nummers ingestart en er zit wel eens een referentie naar de jaren ’80 in, maar zo’n grote rol als de muziek krijg in bijvoorbeeld een Tron of een Guardians of the Galaxy, dat zit er in Ready Player One niet in. Logische keuze ook, want er is zoveel te zien en te ontdekken van deze nieuwe futuristische wereld, dat te veel vasthouden aan dat 80’s thema een doodzonde zou zijn.
Ready Player One
Spielberg creëert met Ready Player One een fascinerende kijk op de wereld over dertig jaar, wanneer er schijnbaar breedbandrellen zijn geweest en de wereld is veranderd in een ietwat dorre boel vol grote wooncompounds waarin mensen eigenlijk voortdurend in een andere wereld zijn. Niet omdat ze met een naald nog in de arm genieten van een shotje heroïne, maar omdat ze door middel van een virtual reality-bril de Oasis binnenstappen, een soort hypermoderne versie van World of Warcraft, gemaakt door een man die om enigszins onduidelijke redenen als een soort god wordt behandeld. Echter sterft hij en laat hij drie sleutels achter in de wereld, waarmee uiteindelijk de grootste easter egg uit zijn carrière kan worden gevonden. De winnaar wordt hiermee de baas over de Oasis.
Dat klinkt allemaal geweldig, maar er zijn natuurlijk de nodige problemen met die game. Net als in de echte wereld helaas af en te het geval is, zijn er mensen die geen maat weten te houden en gigantisch veel geld spenderen aan het spel. Zoveel dat ze in een speciale carecenter terechtkomen waar ze in de game moeten werken om hun geld terug te verdienen bij een gewiekst bedrijf genaamd IOI. IOI wordt gerund door een inhalig typje genaamd Sorrento. Aangezien hij al dol is op het mensen gebruiken voor zijn eigen gewin, zal de Oasis bij hem niet in veilige handen zijn. Hij heeft echter een heel leger om zich heen verzameld dat al vijf jaar probeert om de eerste sleutel te vinden, zonder al te veel succes.
Gelukkig is onze hoofdrolspeler Wade een enorme nerd en heeft hij zich in al die jaren extreem verdiept in het leven van Halliday, de maker van de Oasis. Hij gelooft er heilig in dat hij alleen op die manier tot de sleutel kan komen. Hij kent alle herinneringen uit de bibliotheek van Halliway uit zijn hoofd en probeert naarstig bij elkaar te puzzelen wat er toch wordt bedoeld met de clues die voor elke sleutel worden gegeven. De eerste sleutel krijgt de winnaar van een autorace, dus regelmatig pakt Wade een raceje mee. Als hij op een gegeven moment de geweldige Art3mis tegen het virtuele lijf loopt, dan is hij eigenlijk meteen verliefd.
Terwijl deze solospeler uitgelachen wordt door zijn in-game buddy Aech, ontwikkelt hij met Art3mis een bijzondere band terwijl ze samen proberen de sleutels te verzamelen. Hoewel Wade bij hoog en laag beweert dat hij een solo-speler is en niet in een clan zit (wat in deze film wordt gepresenteerd als iets dat schijnbaar een groot punt van discussie is in de videogamescene ?), groeien de twee natuurlijk wel erg naar elkaar toe en komt er op een bepaald punt zelfs de discussie of ze elkaar niet eens in het echt zullen ontmoeten.
Art3mis rockt
Het is jammer dat de meest problematische en teleurstellende gedeeltes van deze film spoilers zijn, dus ik zal ze niet verder behandelen, maar zeker gezien de recente discussies rondom representatie en ras is Spielberg met Ready Player One wel ouderwets bezig. Gelukkig is het personage Art3mis wel een chick die ook echt wat kan, wat gelukkig ook fiks aan bod komt in de film, verder zitten er heel veel filmcliché’s in waarvan ik dacht dat we daar anno 2018 wel een beetje overheen waren. Vooral het personage Aech is er eentje waarvan ik me afvraag of Spielberg zich bewust is van de vreemde dingen die ermee gebeuren.
Aech is overigens wel de hoofdrolspeler in mijn favoriete scene uit de film. Ook daarvan zal ik niet te veel spoilen, maar er zitten een paar odes aan andere films en games in deze flick die zo geweldig zijn, dat ik er een beetje emotioneel van werd. Die met Aech draait helemaal om een van Stanley Kubricks meest legendarische films en deze scenes zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Briljant. Sowieso is Ready Player One een feest van herkenning. Van de waggelende Hello Kitty aan het begin van de film, tot later wanneer er Hadouken wordt gebruikt en Halo-soldaten het scherm in komen rennen. Geweldig. Geweldig. Geweldig.
De film is visueel enorm overweldigend, er is in elk frame van alles te bekijken en de rijkheid aan personages en hun diverse verschijningen is een lust voor het oog. In 4DX was het af en toe wat te heftig, zeker een moment waarop iemand door de pers wordt bestookt (er gaat dan steeds een strobelight af, waarop mijn irissen niet bepaald lekker reageren), maar het is cool dat er altijd vanalles in de achtergrond gebeurd. Dat is iets dat sowieso wel aan Spielberg is toevertrouwd, net als zijn enorme talent om je in een paar minuten compleet mee te nemen in een andere wereld.
Spielberg op zijn Spielbergst
Die andere wereld en de rijkheid aan content erin zorgt er bovendien voor dat je iets minder gaat zoeken naar dingen die niet kunnen. Zo is het wel heel erg toevallig dat iedereen zo’n beetje in dezelfde stad woont, maar aan de andere kant weet je niet zeker hoe de rest van de wereld eraan toe is, en kan het zijn dat de hele wereld uit 1 grote stad bestaat. Ook zijn er veel andere toevalligheden in de film die net even iets te toevallig zijn. En natuurlijk is er in een futuristische setting altijd de vraag: hebben mensen nog steeds Burberry raincoats aan in 2050, gebruiken we dan echt nog steeds bakstenen? En: wat doet die jongen eigenlijk om rond te komen? Is hij 16 uur per dag in Oasis te vinden, moet hij niet naar school of werken?
Gelukkig krijg je door de overweldigende beelden en het zeer vermakelijke verhaal weinig tijd om daar lang bij stil te staan. Ik ben bovendien blij dat de film uiteindelijk niet al te veel draaide om gameverslaving, hoewel dit een onderwerp was dat zeker wel subtiel terugkwam. Dat heeft Spielberg wat mij betreft goed aangepakt. Aan het eind wordt dit allemaal wel heel zoetsappig op dat gebied, maar heel belerend op dit onderwerp wordt de film gelukkig nooit. Je wordt juist, zeker in het eerste half uur van de film, echt meegenomen in wat gamen zo geweldig maakt, ik had regelmatig kippenvel.
Ready Player One is een heerlijke film. Het is een mooie ode aan datgeen waar wij zo van houden, zonder daarbij te veel te willen uitleggen of zogenaamd hippe termen te gebruiken. Ready Player One is een heerlijk nerdfest. Ik vond het ook een perfecte film voor 4DX, hoewel ik me ook kan voorstellen dat hij daar misschien juist iets te intens voor is. Voor een keertje deze nieuwe variant bioscoop uitproberen was in ieder geval heel erg tof met deze film.
