De nieuwe Call of Duty laat even die futuristische gevechten achter zich om te duiken in de geschiedenis, de realiteit en de rauwe oorlog zoals veel mensen die ook echt hebben meegemaakt. In Call of Duty WWII maken we virtueel essentiële delen van de Tweede Wereldoorlog mee en dat is sowieso intens. Speelt het echter ook goed?

Het schoolsysteem heeft mij vrij zwaar gefaald als het gaat om de Tweede Wereldoorlog. Ik weet niet hoe ik het heb klaargespeeld, maar tot ik Journalistiek ging studeren had ik voor het laatst les gekregen over de oorlog in groep 8 van de basisschool. Ik had dus wel wat in te halen. Gelukkig lukte dat me door het vak Moderne Geschiedenis een klein beetje, waardoor ik nu ik het schijfje van CoD in mijn PS4 schuif niet helemaal overweldigd ben door de heftigheid van events.

Intense momenten

Niet dat ik nooit geshockeerd ben door de game hoor, je beleeft namelijk enorm intense momenten op het slagveld en er wordt alles aan gedaan om je compleet in het verhaal te zuigen. Dat is bijvoorbeeld door het extreme oog voor detail: de huifkarren die je onderweg tegenkomt, de geweren die ook echt door de Duitsers werden gebruikt en zelfs de zijmissietjes waarin je mede-soldaten zo spoedig mogelijk uit vijandelijke handen moet zien te redden van een verstikkingsdood.

Het realisme is soms overweldigend. Je neemt de omgeving in je op, maar je moet ook je mede-soldaten in de gaten houden, checken of er ergens health of wapens te vinden zijn én zorgen dat je zelf ook veilig blijft. Dat is op zich niet anders dan in andere shooters, maar in je achterhoofd speelt het toch wel mee dat de evenementen in de game (hoewel ongetwijfeld hevig gedramatiseerd) wel vroeger hebben plaatsgevonden met echte mensen.

Wat mij erg positief verraste is dat het spel niet een grote opeenstapeling is van typische shooter-momenten. Er is ruimte voor “pauze”, waarin je gewoon wat rondloopt en er is enorm veel afwisseling. Het ene moment moet je in een kerktoren klimmen om vanuit daar vijandelijke troepen neer te sniperen, het andere zit je in een voertuig en heb je een onderonsje met je manschappen.

Singleplayercampaign

De singleplayercampaign is zo tof, dat zelfs als je geen multiplayerfan bent, je toch weer heel veel uren plezier zal beleven aan Call of Duty. De cgi is goed gedaan en de stemmen ook, waardoor je je bijna echt deel gaat voelen van de groep soldaten. Het is daardoor extra heftig als een van je collega’s iets overkomt. Waarschijnlijk is dat gedeelte van de game ook wat mij in dit geval zo aanspreekt: het is een stuk menselijker geworden nu we niet met allemaal exo-suits en andere technologische hoogstandjes te maken hebben. Geen robots, maar mensen, en die menselijke emoties kom je zeker tegen in Call of Duty WWII. Dat moment waarop je een collega moet redden en je hem uiteindelijk toch bij de medics moet achterlaten, is best lastig. Gaat hij het wel overleven?

Toch moet je die controlfreak-neigingen loslaten, want er is een oorlog die moet worden gewonnen en de medics zijn niet voor niets ter plekke aanwezig om gewonde soldaten op te lappen. Bovendien wil je ook wel weer door, want er is zoveel interessants te beleven. De singleplayer is niet heel erg lang, maar de multiplayer is eerlijk genoeg afgesteld om je zelfs als je niet heel bekend bent met CoD toch mee te krijgen. Tenminste, als je in ogenschouw houdt dat het voor zelfs doorgewinterde spelers een supersnelle race is waarin je voortdurend doodgaat en respawned.

Motivatie

Zelf vond ik dat wel moeilijk, ik vind het lastig om gemotiveerd te blijven wanneer ik steeds opnieuw moet beginnen. Toch voelde ik daar minder pijn van dan normaal, omdat ik wel merkte dat er progressie te boeken viel en dat betekent dat ik wel door wil gaan. Bovendien is het arsenaal aan beschikbare geweren in dit spel zo groot, dat je ook wel verder die multiplayer in wilt duiken om ze allemaal te ontdekken. Ik was er zelfs zo druk mee bezig, dat ik totaal geen tijd meer heb gevonden om ook de Zombie-modus uit te proberen. Wat ik al zei, het is eigenlijk nooit erg om dingen los te laten in CoD: er is zoveel nieuws om te doen.

Laura over Call of Duty: WWII

Het is voor beginners niet altijd de meest vergevingsgezinde game als het om de multiplayer gaat, maar de singeplayer is voor elke gamer een geweldig avontuur. Het is bizar om virtueel iconische momenten uit de geschiedenis te herbeleven en er zelf een soort rol in te kunnen pakken. Het is alleen jammer dat alles in sneltreinvaart aan je voorbij schiet, waardoor je eigenlijk maar zelden de rust kunt vinden om een omgeving of situatie echt grondig te verkennen.

– Soms krijg je niet helemaal genoeg tijd voor een situatie, multiplayer niet heel vriendelijk voor beginners

+ Geweldige setting, oog voor detail, veelzijdig in gameplay

About JennyD

Jenny schrijft graag over games, films en tech. Als ze niet te laat is met op play drukken als haar katten debiel doen, dan is ze in de bioscoop te vinden, cocktails aan het drinken of aan het genieten van een hiphopfeestje.

View all posts by JennyD

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.