Er is op 10 november weer een nieuwe Need for Speed verschenen: Need for Speed: Payback. Het is de opvolger van Need for Speed 2015. Dit deel bracht het tunen en andere mogelijke customisation weer terug in de game. De storymode was met echte cut-scenes, dus geen computer gemaakte acteurs maar echte mensen. Dat had wel iets, vind ik persoonlijk.
Het verhaal was wel vrij kort, de wereld was grotendeels leeg, er was aanvankelijk geen dragracing en het meest irritante was dat je de game niet kon pauzeren. Payback verhelpt al dat laatste. Er is hier veel meer te beleven, het verhaal is gelukkig ook langer. Bovendien is de wereld gevuld met extra activiteiten en evenementen, dragracing is vanaf het begin inbegrepen, en ja, je kunt nu de game pauzeren.
Je hebt misschien gehoord dat Payback de pure straatraces heeft teruggedraaid ten gunste van een zelf beschreven “actie-driving” ervaring. De realiteit is dat racen nog steeds het grootste deel van het rijden in Payback overbodig maakt en dat het nieuwe “actie-rijdende” spul beperkt is tot een kleine handvol film geïnspireerde sequenties en het nieuwe politie achtervolgingssysteem van Payback. Ze zien er misschien opwindend uit aan de oppervlakte, maar ze zijn niet zo veeleisend; de game neemt alle coole stukjes over. Je rijdt gewoon van scène naar scène. Ze zijn goed uitgevoerd, met name hoe je naadloos kunt omwisselen tussen personages en voertuigen, maar ze zijn volledig voorbepaald. Snel en hectisch, oppervlakkig en niet de moeite waard om opnieuw te spelen. Ze zitten er eigenlijk gewoon in om Paybacks flinterdunne verhaal te vertellen, dat begint met een verwarrende opeenvolging van verraad en dergelijke… Het verhaal kan mij eigenlijk niet echt boeien. Ik had veelal de neiging om de cutscenes te skippen.
Grotendeels voelt de game lineair aan. Bij de politie achtervolgingen is er bijvoorbeeld je vlucht route al vastgesteld. Dit vind ik persoonlijk een van de grote missers van de game. Je kunt simpelweg zelf niet bepalen hoe je ontsnapt. Ook is er geen politie tijdens de freeroam sessies…ze zijn dus alleen aanwezig in verhaalmissies. De rest van Payback ben je voornamelijk aan het driften en racen, inclusief straat, off-road en dragracing. De game speelt wel fijn, lekker ouderwets arcade racen. Bij politie achtervolgingen heb ik af en toe Burnout flashbacks want je kunt namelijk de politie auto’s van de weg af beuken.
Visueel maakt de game niet super veel indruk, op een of andere manier zag dat donkere in Need for Speed 2015 er beter uit. De game heeft wel eindelijk een dag en nacht cyclus. Iets waar ik wel blij van werd, omdat ik dat bij het vorige deel zo vervloekt heb. Want nu kun je in ieder geval je mooie getunede auto’s in het volle daglicht zien. Een minder leuke aanpassing in deze is het upgraden van je wagen. Er moeten namelijk nu upgrade kaarten worden verzameld, puur random kijg je dus upgrades. Dit is een leuke optie veel games maar niet in deze. Ik snap niet waarom ze dit geïntegreerd hebben, het is niet handig en niet overzichtig genoeg.
Mirjam’s oordeel: 
Need for Speed Payback is een leuke arcade-racer, maar het is echt mislukt op het gebied met de lineaire politie achtervolgingen, het vervelende upgradesysteem en de vreselijk oppervlakkige cutscènes. Het voelt goed en het ziet er flitsend uit, maar Payback had niet al deze veranderingen er in moeten doen. Need for Speed: Payback herstelt veel van het vorige deel maar heeft helaas ook veel goede dingen weggehaald. Wel zou ik de game aanraden, aan gamers die een leuke verfrissende arcade racer zoeken.
+ Dag en nacht cyclus
+ Drag-races
– Vervelend upgrade-systeem
– Te lineair en geen boeiend verhaal
