Thuis hadden we allemaal onze favorieten, mijn broer kon urenlang racen met Gran Turismo en mijn vader speelde Tomb Raider – Lara Croft. Ik vond ze allemaal geweldig, wacht… er is iets wat ik vergeet te zeggen en wel eerlijk moet toegeven.
Het eerste spel wat ik op de PlayStation speelde was Crash Bandicoot. Geweldig! Ik speelde toen veel games, maar Tomb Raider nope. Ik vond die schrik momenten verschrikkelijk toen, dus eerst speelde mijn vader of broer en daarna durfde ik pas, omdat ik toen wist wat er aan zat te komen. Ik wil mijn vader niet de schuld geven, maar er staat één moment in mijn geheugen gegrift…
Voor degene die Tomb Raider niet kennen, ga eens snel een PS4 kopen. Onmogelijk lijkt me, al ken je de spellen niet dan weet je het vast wel van de film uit 2001 Lara Croft: Tomb Raider met Angelina Jolie in de hoofdrol. Anyway het gaat over een vrouwelijke archeologe, die op zoek is naar stoffige schatten in grotten en jungles enzovoort. Onderweg moet Lara gevaarlijke beesten en andere freakshows doden die vaak met een zenuwslopend muziekje werden aangekondigd en vanuit niets Lara aan vallen, oh en je moest puzzels oplossen. Ik weet nog goed ik zat als klein meisje mee te kijken met papa, toen het opeens spannend werd. Het onheilspellende muziekje begon te spelen en Lara stond stil. Dit deed mijn broer ook vaak, maar die ging rustig om zich heen kijken en nam zijn tijd. Mijn vader was toch wat directer. Ik lette niet op wat mijn vader deed en staarde naar het scherm om te zien wat er ging gebeuren. Dit was zo spannend dus in plaats van normaal zitten, zat ik letterlijk en figuurlijk op de punt van mijn stoel.
Ondertussen nam mijn vader een slok drinken en wachtte tot het muziekje weer langzaam verdween, in zijn hand de afstandsbediening van de stereotoren, die na het muziekje op, laten we zeggen milde vorm van volume hartaanval werd gezet. Net op het moment dat ik dacht, wat is hij nou aan het doen en zijn kant opkeek. Zat hij met een strak gezicht, wees naar zijn drinken en gaf mij het signaal van; ik ga nu verder hoor. Mooi, ik kijk, Lara pakt haar wapens en begint rustig te lopen, stilte… en ik waande me even veilig. Ineens kwam er een harde grom van een wolf die Lara aanviel! BANG schoten lossen zich en ik lag daadwerkelijk achter de stoel waarna ik met hartkloppingen boos naar mijn kamer ben gegaan. Practical joke en ik moet zeggen hij was grappig, grote kans dat als ik ooit kinderen krijg zij dit soort verhalen ook gaan vertellen bij hun psychiater.
Deel jouw momenten ook over jouw favoriete eerste game ervaringen! Ik ben altijd benieuwd om hier comments te zien hoe jullie dit hebben beleefd. Talk soon my friends!
