Soms zei ik het wel eens als grapje: als er toch een game nog geremastered moet worden, dan is het LocoRoco. Het was door mij grappig bedoeld omdat het me zo’n onwaarschijnlijke game lijkt om van een remaster te voorzien: immers zijn het een soort creatieve knipsel-graphics vol egale vlakken, daar valt niet veel aan op te poetsen toch? Wat ik echter wel zag zitten, was om weer met LocoRoco aan de slag te kunnen, ik genoot zo van die game op PlayStation 3, dat wilde ik graag op PlayStation 4 weer ervaren.
Inmiddels is die remaster die een ver-van-mijn-bed-show leek waarheid geworden en bespreek ik hem nu in dit artikel. Het kan gek lopen. De remastered versie van LocoRoco is eigenlijk alleen anders qua 4K-graphicmogelijkheden, en je controller wordt origineel ingezet. Verder is er eigenlijk niets anders: nog steeds glijd, spring, verzamel en zing je jezelf door veertig levels heen terwijl je uit de tentakelige armen moet blijven van de zwarte monsters.
LocoRoco is een soort blob-achtig figuur dat je alleen bestuurt door je schouderknoppen te gebruiken. Je drukt ze in om naar links of naar rechts te rollen, en je houdt ze allebei even tegen om te springen. Dat is nog niet alles wat je nodig hebt; een van de rechterknoppen dient om de LocoRoco’s uit elkaar te doen spatten zodat ze langs obstakels kunnen komen. Hoewel je namelijk met slechts een LocoRoco begint, is het de bedoeling dat je in het level oranje bloemetjes pakt. Die bloemetjes veranderen in LocoRoco’s die opgaan in je blobberige lichaam, en dit groter maken.
In elk level kun je twintig van die LocoRoco’s verzamelen, maar je kunt ze ook kwijtraken: de zwarte sliertbeesten kunnen ze opeten en ze kunnen kapotspatten op stekels. Ze kunnen zelfs zo ver weg van de grote blob raken dat ze het niet halen. Heel verdrietig allemaal, want hoe meer je er hebt, hoe meer goodies je vrijspeelt. Die goodies bestaan voornamelijk uit huisdelen: dit zijn stukjes van een soort LocoRoco-huis dat je voor je vriendjes kunt verzamelen in het menu van de game. Heel spannend is dat niet.
Echter is het wel heel leuk om genoeg LocoRoco’s te hebben om magie te laten gebeuren: ze gaan dan namelijk een liedje zingen dat keihard doorklinkt in je controller. Zo schattig! Sowieso is muziek en zingen een belangrijk deel van LocoRoco: de vrolijke Japans klinkende nummers lijken echt door de kleine blobjes te worden gezongen, ze bewegen zelfs hun mondjes op het juiste moment. De muziek klinkt heel universeel, omdat het niet echt woorden lijken te zijn, en je wordt er meteen helemaal happy van.
En dat is ook waarom ik LocoRoco graag wilde kunnen spelen op de PlayStation 4: een level is een paar minuten, maar in die paar minuten krijg je zo’n boost vrolijkheid, dat je al je zorgen weer bent vergeten. En ze zijn zoooo schattig!
Natuurlijk is de uiteindelijke vraag of je deze game moet kopen als je het origineel ook hebt. Tenzij je net zo’n vreemde fan bent als ik, dan zou ik het niet doen: de game zelf is helemaal hetzelfde op wat visuele tweaks na. Heb je echter nog geen ervaring met LocoRoco, dan is dit een must-buy voor je PlayStation 4.
Laura’s Oordeel:
+Vrolijk, kleurrijk, goede gameplay
-Er is niet heel veel nieuw
