Het is al twintig jaar geleden dat we Warcraft leerden kennen, en World of Warcraft is ook alweer ruim een decennium oud. Dat er een verfilming van deze recordhoudende game moest komen, dat was duidelijk, maar niet veel regisseurs branden zich graag aan de gameverfilming, want deze scoren vaak enorm laag. Alle hoop was dan ook gevestigd op Duncan Jones, de regisseur van Source Code. Heeft hij het goed gedaan?

Het is niet makkelijk om een game te verfilmen. Hoewel gamers vaak ook filmfans zijn, betekent dat absoluut niet dat je een gamewereld makkelijk in de mal van een film giet. Warcraft bewijst dat ook, en ik denk dat het dat doet op een heel duidelijke manier. Want hoewel de film een heleboel dingen goed doet, zijn gamers toch niet tevreden.

Dat komt uiteraard grotendeels omdat iedereen gamen anders beleeft. Zeker een game als Warcraft, die ook best persoonlijk kan zijn, is zo groot en biedt elke individu zo’n andere ervaring, dat het net als in de meeste boekverfilmingen toch nooit wordt zoals jij het kent.

Maar, ook als je de film los probeert te zien van Warcraft, en hem dus echt als film beoordeeld, dan merk je dat er wat dingen missen. Zo is er een duidelijke rode lijn qua verhaal die mist, is het dialoog kinderachtig en vaak niet duidelijk genoeg, waardoor je als kijker met veel vragen blijft zitten.

Ook vind ik menig knipoogje naar de game eigenlijk geen knipoog maar een keiharde schreeuw. Op een bepaald moment wordt iemand in een schaap veranderd; het had leuker geweest als dat soort referenties iets indirecter waren geweest, want zelfs als je nog nooit Warcraft hebt gespeeld, dan weet je na deze scene dat dat blijkbaar een ding is in de game.

Op zich doet regisseur Duncan Jones er wel alles aan om te zorgen dat je wordt afgeleid van het niet zo lekker lopende verhaal, want de film ziet er prachtig uit. De Orcs zijn zo fantastisch opgebouwd (CGI-werk), en hoe ze eruit zien is zo realistisch, dat het direct geloofwaardig is dat Orcs liefhebbende gezinnetjes kunnen zijn met baby-Orcs, schattige momentjes en gevoelens.

Niet alleen die CGI is te prijzen, ook de achtergronden en omgevingen in de film zijn spot on. Ze zijn niet alleen direct gebaseerd op de gebieden uit de game; je ziet ook oprecht mooie vergezichten waardoor Warcraft geen vervelende film is om naar te kijken. Het is een aaneenschakeling van confrontaties en gevechten tussen mens en orc, wat ondanks het feit dat dat natuurlijk heel ver van de realistische wereld is, best geloofwaardig overkomt.

Wat de geloofwaardigheid echter verpest, is het slechte acteerwerk van onder andere personages als Lothar en Khadgar. Ik baalde ervan dat ze het toffe werk van Paula Patton omlaag haalden, met hun overdreven blikken, opmerkingen waarna je nog net geen krekels hoorde, en momentjes die net even te vaag waren om te plaatsen.

Het is een cliché, maar als je fan bent van de serie en blij wordt van mooie visuelen, je je best zal vermaken met Warcraft, maar voor alle andere mensen op de wereld, zal dit een film worden om over te slaan. Helemaal voor mensen die niet bekend zijn met de games, zitten er net iets te veel WoW-termen en iets te weinig uitleg in, om goed in de film te raken.

About JennyD

Jenny schrijft graag over games, films en tech. Als ze niet te laat is met op play drukken als haar katten debiel doen, dan is ze in de bioscoop te vinden, cocktails aan het drinken of aan het genieten van een hiphopfeestje.

View all posts by JennyD

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.